Η δολοφονία στην Τεχεράνη του Ισμαήλ Χανίγια, σε συνδυασμό με τις εντατικοποιημένες στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ, υπογραμμίζει δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι η ισραηλινή κυβέρνηση, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Νετανιάχου, φαίνεται να είναι αποφασισμένη να παρατείνει τις εχθροπραξίες αντί να αναζητήσει έναν δρόμο προς την ειρήνη.

Γιατί ο Χανίγια δεν είναι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και η Χαμάς αντιμετωπίζει εύκολα την απώλεια των ηγετών της, πολλοί από τους οποίους έχουν σκοτωθεί τα τελευταία 20 χρόνια. Η Χαμάς δεν μπορεί να καταστραφεί με αυτόν τον τρόπο και αυτό το γνωρίζουν καλά στην ισραηλινή κυβέρνηση.

Ο Χανίγια θεωρείτο μάλιστα ότι ήταν ένας από τους πιο ρεαλιστές ηγέτες της οργάνωσης και ένας από τους πιο πρόθυμους να κλείσει συμφωνία με το Ισραήλ για την απελευθέρωση των 115 ομήρων.

Αλλά ο Νετανιάχου δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους ομήρους ούτε για την ειρήνη. Ο πόλεμος είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί στην εξουσία. Και αν χρειάζεται- όπως τώρα, που η γενοκτονία στη Γάζα δεν αρκεί- να γενικεύσει τη σύγκρουση δυναμιτίζοντας όλη τη Μέση Ανατολή, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να το κάνει.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι η ισραηλινή κυβέρνηση λειτουργεί με μια αίσθηση ατιμωρησίας, λόγω της στάσης των ΗΠΑ και της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας».

Οταν ο Πούτιν δολοφονεί αντικαθεστωτικούς στο εξωτερικό, επιβάλλουν κυρώσεις στη Ρωσία. Αλλά όταν ο Νετανιάχου εξαπολύει πυραύλους σε μία άλλη χώρα, προκαλώντας ουσιαστικά το Ιράν να απαντήσει, ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών καλεί σε αποκλιμάκωση.

Με την ανοχή των ισχυρών, ένας διεθνής τρομοκράτης μετατρέπει το Ισραήλ σε κράτος τρομοκράτη.