«Και τι θα κάνετε, κύριε υποψήφιε, αν εκλεγείτε, για να καθαρίσει το κέντρο της πόλης από τους λαθροµετανάστες;» Αυτή ήταν η πιο συνηθισµένη ερώτηση προς τους δύο υποψήφιους δηµάρχους Αθηναίων, ενόψει του δεύτερου γύρου των εκλογών. Αν ο πρώτος γύρος κυριαρχήθηκε από τη συζήτηση για το Μνηµόνιο, ο δεύτερος γύρος είχε άλλο λάιτ µοτίφ: τη «λαθροµετανάστευση» και τον Αγιο Παντελεήµονα, οι οργισµένοι κάτοικοι του οποίου εκλήθησαν να διανθίσουν τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις Κακλαµάνη – Καµίνη. Είχαν κερδίσει αυτό το δικαίωµα στη δηµοσιότητα µε την ψήφο τους: δίνοντας ένα ποσοστό,τροµακτικό κυριολεκτικά, της τάξης του 20%, στο ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής.

Κάπως έτσι, ένα υπαρκτό και υποτιµηµένο πρόβληµα ήρθε µε πάταγο στο προσκήνιο, ξεπερνώντας τα όρια του δήµου της Αθήνας. Μόνο που, υποταγµένο στις προπαγανδιστικές ανάγκες µιας προεκλογικής καµπάνιας, το πρόβληµα υποτιµάται ξανά. Και κινδυνεύει, όταν χάσει την όποια προπαγανδιστική του χρησιµότητα, όταν σβήσουν τα φώτα των εκλογών, να θαφτεί και πάλι στους γκρίζους δρόµους κάτω από την Πατησίων, πίσω από την Οµόνοια, και να επιστρέψει εκεί όπου βρισκόταν, στη διασταύρωση απελπισίας και αυτοδικίας. Ας δοκιµάσουµε, λοιπόν, να αναµετρηθούµε µε το πρόβληµα δίχως προεκλογικές παρωπίδες. Κι ας αρχίσουµε αναγνωρίζοντας πως αποτελεί, πράγµατι, µεγάλο πρόβληµα.

Είναι αλήθεια ότι η Αθήνα έχει οξύ πρόβληµα ποιότητας ζωής ακόµη και στις µη υποβαθµισµένες συνοικίες της, ακόµη κι εκεί όπου δεν κυκλοφορούν οι καταραµένοι, ανέστιοι µετανάστες χωρίς χαρτιά. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι οι γειτονιές τις οποίες κατακλύζουν οι µετανάστες αυτοί δεν άρχισαν να υποβαθµίζονται εξαιτίας τους. Υποβαθµιζόµενες τις βρήκαν, εγκαταλελειµµένες από τους πλέον εύπορους κατοίκους τους που αναζητούσαν νέα στέγη βορειότερα και τις εποίκισαν. Μα είναι αλήθεια και ότι οι κάτοικοι των συγκεκριµένων συνοικιών, παλιοί ή νέοι µέτοικοι από προηγούµενα µεταναστευτικά κύµατα, της δεκαετίας του ‘90, που στο µεταξύ αφοµοιώθηκαν και νοικοκυρεύτηκαν, αντιµετωπίζουν ένα αληθινό πρόβληµα ζωής. Η πυκνή παρουσία ανθρώπων εκτός νοµιµότητας, χωρίς χαρτιά, θυµάτων πρόσφορων για κάθε είδους εκµε τάλλευση, δεν δηµιουργεί µόνο τα αυτονόητα προβλήµατα υποβάθµισης του αστικού ιστού και επιβάρυνσης ενός ήδη αβίωτου χώρου. ∆ηµιουργεί και ένα τέλειο προκάλυµµα καπνού για να αναπτύσσεται ανενόχλητη η παρανοµία κάθε τύπου, από τις οφθαλµοφανείς, όπως η διακίνηση ναρκωτικών, έως τις λιγότερο προφανείς. Και δηµιουργεί, επίσης, ένα τέλειο κυνηγετικό πάρκο για να θηρεύουν, ανάµεσα σε έναν πληθυσµό τροµαγµένο και αβοήθητο, ξεχασµένο από τις αρχές, οι κυνηγοί του χαµένου θησαυρού της σβάστικας και των ναζιστικών χαιρετισµών.

Αυτό είναι το πρόβληµα. Πώς λύνεται; Ας αναρωτηθούµε πρώτα πώς δηµιουργήθηκε.

Το πρόβληµα δηµιουργήθηκε λοιπόν επειδή, πρώτον, η Ελλάδα ενώ τα τελευταία χρόνια δέχεται µεγάλη πίεση χιλιάδων παράνοµων εισόδων στα σύνορά της άργησε χρόνια ολόκληρα να αντιδράσει, άργησε να διεκδικήσει αποτελεσµατικά την οφειλόµενη ευρωπαϊκή συνδροµή, άργησε να εντάξει αποτελεσµατικά το πρόβληµα στον (υπνώττοντα τα τελευταία χρόνια) ελληνοτουρκικό διάλογο, άργησε να αναγνωρίσει την ανάγκη δοµών υποδοχής αυτών των ανθρώπων. Και δεν άργησε απλώς. Αντέδρασε και µε εντελώς λάθος τρόπο. Οσο οι αιτήσεις για άσυλο αυξάνονταν µε γεωµετρική πρόοδο, κατά χιλιάδες, από χρόνο σε χρόνο, τόσο πιο καθυστερηµένα δινόταν η απάντηση καιτόσο συχνότερα ήταν αρνητική απάντηση. Η Ελλάδα έχει το αρνητικό ρεκόρ παροχής ασύλου στην Ευρώπη.

Ικανοποιεί ένα ποσοστό πολύ κάτω του 1% των αιτήσεων που δέχεται όταν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό αυτό κυµαίνεται περί το 30%. Αποτέλεσµα: χιλιάδες άνθρωποι που ξεβράζονται στον Εβρο ή σε κάποια ακτή, αφού πρώτα βασανίζονται, ξυλοκοπούνται, φυλακίζονται υπό άθλιες συνθήκες σε χοιροστάσια, κάποια στιγµή απελευθερώνονται και προωθούνται, ελεύθεροι πλην παράνοµοι µε την άδεια του νόµου (!) προς την Αθήνα. Οπου αιχµαλωτίζονται, εξαθλιωµένοι και ανυπεράσπιστοι, χωρίς τη δυνατότητα να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τον τελικό τους προορισµό που 99 στις 100 περιπτώσεις είναι κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα προς την οποία θα κινούνταν, αδειάζοντάς µας τη γωνία, αν δεν ακολουθούσαµε τη µυωπική πολιτική να τους αρνούµαστε το άσυλο. Στο όνοµα της πάταξης της λαθροµετανάστευσης κρατούµε οµήρους χιλιάδες ανθρώπους µεταξύ Οµόνοιας, Πλατείας Αµερικής και Αγίου Παντελεήµονα.

Η επείγουσα αλλαγή αυτής της µυωπικής, απάνθρωπης και ταυτόχρονα βλακωδώς αναποτελεσµατικής πολιτικής είναι η πρώτη προϋπόθεση για να λυθεί το πρόβληµα (µαζί µε την παροχή κινήτρων επανοίκησης του κέντρου). Αλλά – τι παράξενο – αυτήν την αλλαγήαντιστρατεύονται µε πάθος οι ίδιοι ακριβώς ελληναράδες που διαµαρτύρονται για την παρουσία των παράνοµων στις γειτονιές µας!

Η πυκνή παρουσία ανθρώπων εκτός νοµιµότητας στο κέντρο της Αθήνας δηµιουργεί ένα τέλειο προκάλυµµα καπνού για παρανοµία

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ, στις 13/11/2010