Σε όσα πολύ σημαντικά ειπώθηκαν για τον μεγάλο συγγραφέα, Βασίλη Βασιλικό, θα ήθελα να προσθέσω μια μικρή πινελιά. Μικρή, αλλά ενδεικτική της ευαισθησίας του.

Γνώρισα τον Βασίλη Βασιλικό το 1999, στα απόνερα της ΝΑΤΟϊκής επέμβασης στο Κόσσοβο και των αναταράξεων που προκάλεσε σε αρκετές ανθρωπιστικές οργανώσεις. Στον Δυτικό κόσμο επικρατούσε μια μανιχαϊστική δαιμονοποίηση όλων των Σέρβων. Όποιος πήγαινε κόντρα σε αυτό το ρεύμα, όπως ο Régis Debray στη Γαλλία, κινδύνευε από μιντιακό λιντσάρισμα. Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, αλλά οι ισορροπίες πάντα ευαίσθητες.

Σε αντίθεση με τα Γαλλικά, Βελγικά και Ολλανδικά τμήματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, το Ελληνικό Τμήμα είχε προσφέρει βοήθεια τόσο στους Αλβανούς Κοσοβάρους, θύματα της πολιτικής του Μιλόσεβιτς, όσο και στους Σέρβους αμάχους, θύματα των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ. Η απείθαρχη στάση του Ελληνικού Τμήματος, του οποίου ήμουν τότε επικεφαλής, τιμωρήθηκε με διαγραφή από το Διεθνές Συμβούλιο των MSF. Υπήρξε ακολούθως κάποια ανησυχία στους κόλπους μας, αν οι 100.000 υποστηρικτές, που είχαμε τότε, και γενικά η Ελληνική κοινωνία, θα κατανοούσε τη στάση μας, ή θα μας θεωρούσε αποστάτες.

Ο Régis Debray μας έφερε σε επαφή με τον Βασίλη Βασιλικό, ο οποίος ασπάστηκε αμέσως την αμερόληπτη ανθρωπιστική στάση μας, να βρεθούμε πλάι σε όλα τα θύματα του πολέμου, χωρίς διακρίσεις. Η δημόσια τοποθέτηση του και η ενέργεια που διέθεσε για την δικαίωσή μας ήταν καθοριστική. Σε ένα δυνατό άρθρο του, κατέληγε γράφοντας: «Στα 100.000 μέλη στον τόπο μας, προστίθεμαι σήμερα και εγώ. Γίνομαι ο εκατοστός χιλιοστός πρώτος με την υπογραφή μου!».

Μαζί με όλο τον κόσμο των γραμμάτων και του πολιτισμού, μαζί με όλη την Ελληνική κοινωνία, απευθύνουν στον Βασίλη Βασιλικό ένα ύστατο χαίρε, και οι φίλοι του Γιατροί Χωρίς Σύνορα.