Η Αθήνα πίσω από την βιτρίνα των μεγάλων έργων κρύβει καλά γειτονιές της και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δημότες της. Διαφορετικά θέματα σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα, αλλά με έναν κοινό παρονoμαστή: μια ποιότητα ζωής που δεν μας αξίζει. Τι να πρωτοπιάσει κανείς; Ποιες είναι οι προτεραιότητες; Τι λείπει από τις γειτονίες μας, από τους ανθρώπους αυτής της πόλης;

Αντιπλημμυρικά έργα, καθαριότητα, επαρκής φωτισμός σε δρόμους και σε πάρκα, χώρoι πάρκινγκ, περισσότερο πράσινο, επισκευές πεζοδρομίων, παιδικές χαρές, ασφαλή σχολικά κτίρια και όχι κοντέινερ, κτίριο με προδιαγραφές για το μοναδικό Καλλιτεχνικό σχολείο της Αθήνας, εξοπλισμένες δημοτικές βιβλιοθήκες, χώροι άθλησης, μέριμνα, με την δημιουργία κέντρων ημέρας για τους ηλικιωμένους κατοίκους με άνοια και σεμινάρια για τους φροντιστές τους, και πολλά ακόμη.

Αν εξαιρέσει κανείς τα κονδύλια που δόθηκαν αφειδώς για τις απανωτές επεμβάσεις και συνεχείς επιδιορθώσεις στο κέντρο τις Αθήνας, ποιος ασχολήθηκε με όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή με τις γειτονίες μας και τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της πρωτεύουσας;

Εδώ και μισό αιώνα που ζω στο Παγκράτι, στα σύνορα με τον Βύρωνα δεν έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Έζησα την αντιπαροχή, την κατεδάφιση και των τελευταίων νεοκλασικών κτιρίων στην γειτονία μου, το κλείσιμο του ιστορικού κινηματόγραφου Παλλάς, του υπαίθριου θεάτρου στο Άλσος Παγκρατίου, τις παραμελημένες διαδρομές του Αρδηττού, το ξεχασμένο σπίτι που έζησε ο Μάνος Χατζηδάκις.

Περπατώ ακόμη στα ίδια στενά πεζοδρόμια που γλιστρούν στην πρώτη βροχή, με την μυρωδιά των κάδων που δεν πλένονται τακτικά, με σχολεία κακοσυντηρημένα, και με τους ανθρώπους να κλείνονται όλο και πιο πολύ στον εαυτό τους, να εγκαταλλειπούν την συλλογικότητα και να αποδέχονται τελικά αυτή την ζοφερή πραγματικότητα. Σε αυτή την τσιμεντούπολη λοιπόν παραμένει επίκαιρο το «Ζητείται ελπίς» του Αντώνη Σαμαράκη: «ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδίες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα»

Αυτό το τείχος της αδιαφορίας για την Αθήνα θέλει να σπάσει η Ανοιχτή Πόλη. Θέλουμε μία πρωτεύουσα δημιουργική και λειτουργική. Με αλλαγές «από τα κάτω» που θα δώσουν φωνή στους κατοίκους αυτής της πόλης και θα βελτιώσουν την ζωή όλων όσων ζούμε στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και των επισκεπτών της. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση και σε αυτή συμμετέχω ως υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με την Ανοιχτή Πόλη και τον Κώστα Ζαχαριάδη.

*Η Ελένη Λαδοπουλου είναι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος στην Αθήνα με την Ανοιχτή Πόλη