Και ξαφνικά, εκεί που η “γνήσια αριστερά”, βρισκόταν στο απόγειο της δόξης της και έθετε το μεγάλο δίλημμα “κόμμα των μελών ή κόμμα των δομών” λες και δεν γίνεται ένα κόμμα των δομών να είναι ταυτόχρονα και κόμμα των μελών και αντιστρόφως,

κι αφού συμπλήρωσαν 8ωρες “αριστερές” συνεδριάσεις – συμβολικά υπέρ του εργατικού αιτήματος “8 ώρες τάσεις, 8ώρες κοινή συνεδρίαση, 8 ώρες ύπνος”

για να χωρίσουν “πέντε γαϊδουριών άχυρα” για το Δήμο της Αθήνας,

κι αφού έστειλαν το 3πλό μήνυμα αρχών και αξιοκρατίας στην κοινωνία “μέτρα τα κουκιά σου, στήσε το μηχανισμό σου, πάρε την πλειοψηφία”,

κι αφού μελέτησαν, απομονωμένοι στις ΜΕΘ της Κουμουνδούρου, τι συμβαίνει “εκεί έξω” ανταλλάσσοντας εμπειρίες με τις άλλες κλίνες του θαλάμου,

κι αφού καταδίκασαν τον καπιταλισμό, με την ευκολία του ΤΙ απέναντι στη δυσκολία του ΠΩΣ,

κι αφού ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της ήττας, χωρίς το …αστικό κατάλοιπο της ατομικής παραίτησης, να μην μείνει ακέφαλο το ποίμνιο,

κι αφού ξεκαθάρισαν ότι η αριστερή πολιτική, το σωστό και το λάθος, δεν δικαιώνονται  στην κοινωνία και στις συνθήκες αλλά στην Πολιτική Απόφαση της εκάστοτε συνεδρίασης,

κι αφού, δεν βρήκαν κάποιο “σοβαρό πρόβλημα στην πολιτική και την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ” ώστε να προσφύγουν στο θεσμό του εσωτερικού δημοψηφίσματος (καταστ. άρθρο 24)

κι αφού με το στερεοτυπικό τους σκάφανδρο, ετοιμάζονται να βουτήξουν στα βαθιά, στο έκτακτο συνέδριο, για να επαναλάβουν τους εαυτούς τους,

ήρθε επιτέλους η στιγμή να κάτσουν στα σκαμνάκια τους, να βγάλουν στο πεζούλι – όπως οι παλιοί λούστροι –  βούρτσες και αλοιφές για να γυαλίσουν τα παπούτσια των περαστικών.

Και τότε έντρομοι, ανακάλυψαν ότι είχαν ξεχάσει τα κασελάκια τους. Που θα ακουμπούσαν οι πελάτες το παπούτσια, για να τα λουστράρουν. Τί θα έκαναν; Ήταν η στιγμή που μια θαρραλέα φωνή έδωσε τη λύση: “ανάθεμά σε κασελάκι” είπε και έδωσε πρόσωπο, σχήμα και μορφή στα αδιέξοδά τους. Δεν ήταν πια αυτό, ήταν αυτός: ο Κασσελάκης!

Βροχή τα “επιχειρήματα”, τα υπονοούμενα και η δαιμονοποίηση!

Από που ήρθε, τι ζητά και τί γυρεύει; Πότε κι αν γράφτηκε μέλος;

Από ποια κομματική επετηρίδα προέκυψε; Πόσες ώρες συνεδριάσεων έχει;

Πόσο πλούσιος είναι; Πόσες φορές είπε τη λέξη “Σύριζα” και “καπιταλισμός” στην ομιλία του;

Γιατί μίλησε για “Ριζοσπαστική Ανασυγκρότηση” και έφαγε το “Αριστερά”,

Τί είχε πει για τον Μητσοτάκη, πόσες φορές του είπε “γα@ιέσαι”;

Λέει θα νικήσει τον Μητσοτάκη, όμως αυτό μας ενδιαφέρει ή αν θα εφαρμόσει “μια άλλη” πολιτική;; Τι σημαίνει αυτό το θολό “ Ο Σύριζα οφείλει να αλλάξει τη χώρα. Όχι να την διαχειριστεί. Να την αλλάξει”. Σε ποια κατεύθυνση έ;

Τι εννοεί όταν μιλάει για “Ελληνικό όνειρο”; Θέλει να κάνει την Ελλάδα χώρα του ατομισμού και μητρόπολη του καπιταλισμού;

Κάπως έτσι, βρήκαν δουλίτσα όλοι! Οι πανεπιστημιακοί, που νομίζουν ότι είναι πολιτικοί, τον κατακεραύνωσαν ως “απολιτίκ”, το ίδιο έκαναν με τον Παππά τον μπασκετμπολίστα.

Οι “αυλές” των επωνύμων στελεχών ανακάλυψαν “καινοφανείς πρακτικές που δεν υπακούν σε κανέναν συλλογικό-καταστατικό κανόνα” σε αντίθεση με το σημερινό κόμμα των κανόνων που όλοι γνωρίζουμε!!

Αυτοί που μιλούν για “εξαγορά δημοσιότητας” ξέρουν ότι έχουν εξασφαλισμένη την δωρεάν δημοσιότητα των μηχανισμών τους.

Οι συνωμοσιολόγοι, βρήκαν το τούνελ που τον συνδέει με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τον προβάλλουν λένε, τυχαίο είναι; Λες και θα έκανα κάτι άλλο και γιατί αυτό τον ενοχοποιεί;

Χαλαρώστε παιδιά! Η υποψηφιότητα Κασσελάκη δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια ακόμη υποψηφιότητα, ίσως με κάποια χαρακτηριστικά έξω από τα στερεότυπα που φοριούνται. Δεν έγινε κάτι αντικανονικό.

Αυτό που έγινε, αφορά μάλλον την ανεπάρκεια και την υποκρισία των “κανονικών” που έγινε πιο διαυγής. Ο κόσμος θα κρίνει.

Υ.Γ. Σχετικά με την πείνα, να θυμίσω την εξαιρετική ατάκα του Μπρεχτ στις “Ιστορίες του κ. Κόϋνερ”: ”Στο κάτω-κάτω για τούς άλλους δεν έχει τόση σημασία αν εγώ πεινάω, έχει όμως μεγάλη σημασία ότι είμαι εναντίον της πείνας”.