Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέβηκε μαζί με την κόρη του Δάφνη στα Λευκά Όρη για «κατακτήσει κορυφές» όπως έγραψε στο Instagram. Και η κριτική που του έγινε ήταν η γνωστή κριτική: ο ανέμελος, ο ασυναίσθητος, o χαρούμενος ταξιδιώτης, όλα αυτά που γράφονται όταν ο Μητσοτάκης, όχι τυχαία, παρουσιάζει τις οικογενειακές, «ανθρώπινες» στιγμές του.

Από την πρώτη τετραετία του Μητσοτάκη στην κυβέρνηση, θα έπρεπε να έχουμε ήδη συνειδητοποιήσει ότι κριτική αυτού του στυλ δεν τον ακουμπά και δεν τον φθείρει. Η συγκεκριμένη κριτική έχει φτάσει στα όρια της, είναι αναποτελεσματική και κουράζει. Η κριτική για να αποδώσει οφείλει να είναι αμιγώς πολιτική.

Τούτη την χρονική στιγμή που ο Μητσοτάκης φαίνεται να τα έχει πάρει όλα και η αντιπολίτευση δεν έχει πάρει τίποτα, είναι ευτυχής συγκυρία για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ ότι επίκειται η αλλαγή της ηγεσίας του. Αυτό θα στρέψει τα βλέμματα της κοινωνίας επάνω του. Η πιθανή εκλογή της Έφης Αχτσιόγλου με τα ελκυστικά χαρακτηριστικά που έχει, θα πρέπει να είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ μια πρώτη ευκαιρία επαναπροσέγγισης με την κοινωνία.

Για να είμαστε ρεαλιστές και να λέμε τα πράγματα όπως είναι, ο Αλέξης Τσίπρας είχε τεράστια αποδοχή, πάνω από το 90%, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως είχε και τεράστια ζητήματα μη αποδοχής από τους πολίτες που δεν ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ.

Στον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αναλύσουν και να κατανοήσουν τι ήταν αυτό που απωθούσε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και δημιουργούσε τα προβλήματα της μη αποδοχής, έως αποστροφής. Τι ήταν αυτό πού έσπρωξε πολίτες προοδευτικούς με ανοιχτό ορίζοντα ιδεών, στην αγκαλιά του Μητσοτάκη και της ΝΔ. Εάν δεν υπάρξει αυτή η ανάλυση και η κατανόηση των αιτίων του αντισύριζα και αντιτσίπρα μένους ενός μεγάλου κομματιού προοδευτικών πολιτών, το πρόβλημα δεν θα αντιμετωπιστεί. Και μπορεί μια βασική αιτία του αντισύριζα μένους να ήταν ο έλεγχος της ενημέρωσης και η προπαγάνδα των ΜΜΕ, αλλά προφανώς και ο ίδιος ο  ΣΥΡΙΖΑ με κάποιες συμπεριφορές του συνέβαλε καθοριστικά σ’αυτό. Τί ήταν αυτό που έφταιξε;

Έφταιξαν οι τάσεις που από υποτιθέμενα ρεύματα ιδεών έγιναν ομάδες νομής της εσωκομματικής εξουσίας, έφταιξε η αισθητική «Πολάκη», που υπερτονιζόταν από τα συστημικά ΜΜΕ και που ο ίδιος φρόντιζε κάθε τόσο να την αναπαράγει, έφταιξε η γενικότερη προχειρότητα και ο ερασιτεχνισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε πάρα πολλά κομβικά θέματα όπως η διαδικασία των τηλεοπτικών άδειών ή η διαχείριση της απλής αναλογικής;

Όλα αυτά έφταιξαν. Όπως καθοριστικά έφταιξε το πρώτο εξάμηνο της διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΕ, που απέπνεε μια αίσθηση έλλειψης προετοιμασίας, με τον απωθητικό ναρκισσισμό του Βαρουφάκη, με το ασαφές και νεφελώδες δημοψήφισμα και με την ανιστόρητη και χωρίς καθαρή εξήγηση, σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ και τον τοξικό αρχηγό τους.

Όλα αυτά έφταιξαν και έφεραν το σημερινό 18%. Και έφεραν το χάσμα με ένα προοδευτικό τμήμα της κοινωνίας. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα αφουγκραστεί, δεν τα αναλύσει και δεν τα παραδεχτεί όλα αυτά, δεν πρόκειται να επικοινωνήσει με τα συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα.

Ο Μητσοτάκης δεν είναι τόσο άτρωτος όσο φαίνεται σήμερα. Κουβαλά ήδη μια βαριά τετραετία. Η φθορά του αναπόφευκτα θα υπάρξει. Το ζήτημα είναι ποιος θα εισπράξει αυτή τη φθορά. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται ικανός. Όμως με την επικείμενη εκλογή προέδρου και το συνέδριο του στο τέλος του χρόνου, μπορεί να κάνει μια νέα αρχή. Πρώτα από όλα γίνει ένα κόμμα λειτουργικό. Που σήμερα δεν είναι. Και να προσπαθήσει να χαράξει σαφείς πολιτικές και να πείσει ότι μπορεί. Με αιχμή τα ζητήματα της υγείας, της παιδείας, της προστασίας των ευάλωτων λαϊκών στρωμάτων. Και επανακαθορίζοντας την σχέση του με προοδευτικούς πολίτες που μέχρι τώρα τους βρίσκει ισχυρά αντίθετους απέναντι του.

Ας μην μπούμε στο τρυπάκι που είμαστε έτοιμοι να μπούμε, τι είναι αριστερό και αν είναι αρκετά αριστερό. Ας παραφράσουμε  το περίφημο κινέζικο δόγμα του Ντενγκ Ξσιάο Πινγκ:  «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια». Αριστερή πολιτική, κεντρώα πολιτική δεν έχει σημασία, αρκεί να βάζει τέλος στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μητσοτάκη.