Ενόψει των εκλογών στην Ισπανία ο διεθνής τύπος σχολιάζει το ισχυρό πλέον ενδεχόμενο, να «συγκατοικήσει» το λαϊκό κόμμα (Partido Popular) με το ακροδεξιό-ναζιστικό (Vox) στην επόμενη κυβέρνηση της Ισπανίας μετά και την ανοιχτή δήλωση υπέρ της κυβερνητικής συμμαχίας από την πλευρά του λαϊκού κόμματος.

Το μόνο ανοιχτό θέμα, είναι αν τα δύο κόμματα θα σχηματίσουν κυβερνητική πλειοψηφία. Αν συμβεί αυτό, η παράδοση κατά των νεοφασιστικών κομμάτων στην εξουσία, που αντέχει σθεναρά 50 χρόνια τώρα, θα λάβει τέλος.

Η ακροδεξιά που φλερτάρει έντονα με τον φασισμό και τον ναζισμό, αρχίζει να δείχνει πλέον φανερά τα δόντια της στην Ευρώπη, ενώ κεντρώοι και αριστεροί που προέβλεπαν πως τα νεοφασιστικά κόμματα ήταν περιθωριακά σχήματα, γεννήματα της οικονομικής κρίσης του 2008 και θα υποχωρούσαν, διαψεύδονται πανηγυρικά.

Μόλις χθες έκανε τον γύρο του διαδικτύου η είδηση, πως η πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι έδειξε την υποστήριξή της στο ισπανικό ακροδεξιό κόμμα Vox το βράδυ της Πέμπτης, λέγοντας στα σκληροπυρηνικά μέλη του ότι η επιτυχία τους στις εκλογές της 23ης Ιουλίου στην Ισπανία θα οδηγήσει σε «μια αλλαγή στην πολιτική της Ευρώπης».

Η Μελόνι δεν είναι η μόνη που στάθηκε δίπλα στο VOX. Μηνύματα στήριξης πήραν επίσης από Τραμπ, Ορμπάν (πρωθυπουργός Ουγγαρίας) και Μοραβιέτσκι (πρωθυπουργός Πολωνίας). Τι συνδέει όλους αυτούς; Η σκληρή ακροδεξιά ατζέντα ενάντια στους μετανάστες, στα δικαιώματα των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας κ.α. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Στο προεκλογικό φεστιβάλ του VOX και ειδικότερα στο μουσικό πρόγραμμα, ξεχείλισε ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, αλλά και η νοσταλγία για «μέρες του 1936» όπως διαβάζω στην Εποχή. Οι φασιστικοί – ναζιστικοί χαιρετισμοί δεν κυριάρχησαν, αλλά δεν έλειψαν κιόλας. Εξάλλου είναι ο ίδιος ο αντιπρόεδρος του Vox που ζήτησε την ανακήρυξη συμβόλων του φρανκισμού σε «κοινά αγαθά με πολιτιστικό ενδιαφέρον», ώστε, «…να προστατευθούν από τους βανδάλους που είναι στην κυβέρνηση και θέλουν να καταστρέψουν την ιστορία και την εθνική κληρονομιά μας με τον νόμο της δημοκρατικής μνήμης»! Στο Vox δε, έχουν εγγραφεί άτομα που ανήκαν στην ομάδα «Αριανή Αδελφότητα».

Το πως διαμορφώνεται ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης, φαίνεται κι από τους συσχετισμούς στις ψηφοφορίες του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Η Δεξιά πολύ συχνά υπερψηφίζει νομοσχέδια με την Ακροδεξιά ενώ στην απέναντι όχθη συσπειρώνονται Σοσιαλιστές, Αριστεροί και Πράσινοι, οι οποίοι όμως είναι μακριά ακόμα από τον σχηματισμό συμμαχιών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα αντίβαρο στην επιστροφή σε σκοτεινές εποχές. Σε αντίθεση με την Ακροδεξιά που είναι συσπειρωμένη και αλώνει σιγά σιγά τον χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς.

Οι εκλογές της Ισπανίας ίσως αναδείξουν λοιπόν για άλλη μια φορά, ότι παντού στην Ευρώπη, τα όρια ανάμεσα στη λαϊκή Δεξιά και την Ακροδεξιά με φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά, αρχίζουν να γίνονται πιο αχνά και οι κόκκινες γραμμές να υποχωρούν τόσο, ώστε να περάσουν απενοχοποιημένα οι ναζί στην εξουσία. Αυτό φυσικά δεν είναι ένα ξαφνικό σύμπτωμα, αλλά μια εξέλιξη που θα έπρεπε να περιμένουμε.

Η κανονικοποίηση του ακροδεξιού και φασιστικού λόγου με ευθύνη της δεξιάς και των ΜΜΕ, το χάιδεμα των ακροδεξιών δυνάμεων από μέρος του πολιτικού συστήματος, η έλλειψη εναλλακτικής πρότασης για την κοινωνία από την Αριστερά που έχει αμβλύνει τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της και η υιοθέτηση μέρους της ακροδεξιάς ατζέντας από δεξιές κυβερνήσεις, θα οδηγούσαν μοιραία στη μέρα που θα βλέπαμε το δυστύχημα σε απόσταση αναπνοής.

Στα παραπάνω να προσθέσουμε και τους ακούραστους χορηγούς του συστήματος τους. Κατάφεραν τελικά οι συντηρητικοί και οι υπερσυντηρητικοί της Ισπανίας (και όχι μόνο όπως βλέπουμε και στα καθυμάς) με το σημαντικό έρεισμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας και των επιχειρήσεων της να σπιλώσουν την εικόνα του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Σάντσεθ σπέρνοντας φήμες, ο οποίος δεν έκανε θαύματα, αλλά παρέα με τους Podemos σημείωσε έργο, όσον αφορά τα εργατικά δικαιώματα και τον κατώτατο μισθό.

Ωστόσο μερικά μέτρα ανακούφισης, δεν μπορεί να είναι η απάντηση απέναντι στο θηρίο του φασισμού και τον κίνδυνο της ιδεολογικής του επικράτησης. Δεν είναι ικανά να σπάσουν τη σιωπή της συνενοχής σε εγκλήματα όπως αυτά της Πύλου, δεν είναι ικανά από μόνα τους να αναχαιτίσουν ένα φρεσκο γυαλισμένο πρόσωπο του φασισμού που αρχίζει να τρεντάρει και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Είναι επείγουσα ανάγκη η Αριστερά να ξαναβρεί τον άξονα και την πυγμή της πριν πούμε στα παιδιά μας «συγγνώμη για την άμυνα».