«Οι δρόμοι θα’ ναι αδειανοί. Και η πολιτεία μου πιο ξένη». Ένας όμορφος, ίσως μελαγχολικός στίχος του Δ. Σαββόπουλου, που όμως μπορεί να καταγράψει απόλυτα και αυτό που ζούμε, αλλά και κυρίως αυτό που έρχεται.

Ads

Του Θανάση Μπαρτσωκα στην Αυγή της 26/09/2010

Στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, αλλά και σε εκείνους των άλλων όψιμων συνοδοιπόρων, ότι τον Νοέμβρη έχουμε μόνο αυτοδιοικητικές εκλογές και συνεπώς δεν χρειάζονται συσχετίσεις με κυβερνητικά μέτρα, μνημόνια, επικαιροποιημένα μνημόνια και έναν Καλλικράτη που στην καλύτερη περίπτωση θα είναι δυνάστης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ στην πιο πιθανή θα συμβάλει στην ουσιαστική κατάργησή της, οφείλω μέσα από την πολύχρονη εμπειρία μου να καταθέσω τα παρακάτω.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι λέξεις που έχουν τελευταία εισβάλει στον χώρο και πάνε να την καθορίσουν, όπως επιχειρησιακά σχέδια, διαχειριστικές επάρκειες, πολυδύναμοι υπάλληλοι, πλαίσια αναφοράς και ό,τι άλλο βρέθηκε στα λεξικά.

Η αυτοδιοίκηση είναι η ζωή μας σε απόλυτη συνάφεια με τις ζωές των άλλων

και άρα, αφού μιλάμε για τη ζωή, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι ουδέτερα, αφού έχουν να κάνουν κυρίως με τον ανθρωπογενή παράγοντα. Η λιτότητα, η φτώχεια, η εκρηκτική ανεργία και κυρίως η έλλειψη προοπτικής για έξοδο από την κρίση είναι τα κύρια ζητούμενα στις επερχόμενες εκλογές, κυρίως σε επίπεδο Περιφερειών.

Η θέσπιση της αιρετής Περιφέρειας και η καταγραφή αρμοδιοτήτων, που έγινε στο νόμο που λέγεται πλέον “Καλλικράτης”, είναι ίσως τα μόνα θετικά σημεία αφού αποτελούσαν αιτήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Για να μπορέσουν όμως οι νέες αιρετές Περιφέρειες, οι οποίες πρέπει να πούμε ότι συγκροτούνται με τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο και έχουν ένα πρόχειρο και άθλιο σύστημα διακυβέρνησης, να αποτελέσουν μια ελπίδα συμβολής στην ανάπτυξη και παράγοντα στην κοινωνική συνοχή, επιβάλλεται οι συνδυασμοί που υποστηρίζει η ριζοσπαστική αριστερά να έχουν καθαρά και σταθερά προτάγματα που θα μπορούν να γίνουν πράξη είτε από θέσεις διοίκησης είτε από θέσεις αντιπολίτευσης, όπως:

1. Η αιρετή Περιφέρεια και ιδιαίτερα η Αττική, λόγω μεγέθους, πρέπει να κάνει καθαρό στους δανειστές – τοκογλύφους, ότι οι προτεραιότητες της Περιφέρειας δεν είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας τους, αλλά η επιβίωση και η ευημερία των κατοίκων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αιρετή Περιφέρεια πρωτοστατεί σε ένα πλατύ, ενωτικό, μαζικό κίνημα για μια επιθετική φιλολαϊκή αναδιάρθρωση του χρέους και διαγραφή του «δόλιου» χρέους, με στόχο τη διατήρηση και παραπέρα ανάπτυξη των κατακτήσεων των εργαζομένων, τη διεύρυνση του κοινωνικού κράτους και όχι την αναδιάρθρωση του χρέους με στόχο την εδραίωση της αχαλίνωτης καπιταλιστικής ασυδοσίας.

2. Η αιρετή περιφέρεια οφείλει να προστατέψει τους πολίτες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Άρα μπορεί να κάνει σημαία της ότι μαζί με τα συνδικάτα, τους φοιτητικούς συλλόγους και άλλους μαζικούς φορείς δεν θα επιτρέψει τις άδικες κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων από «δόλιες» συμβάσεις. Ματαιώσεις, λοιπόν, στα Ειρηνοδικεία των «δόλιων» πλειστηριασμών, για να καταλάβουν και οι τραπεζίτες ότι πρέπει να επιστρέψουν μέρος από τα 72 δισ. που εισέπραξαν τα δύο τελευταία χρόνια.

Ένα πλατύ, ενωτικό κίνημα «δεν πληρώνω – ματαιώνω» θα συμβάλει στη δημιουργία ενός ισχυρότατου κρατικού τραπεζικού πυλώνα, που σήμερα έχει εξαιρετική σημασία ώστε να μπορούμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και άρα ενίσχυση των περιφερειών, ιδιαίτερα με τάσεις αποκέντρωσης.

3. Η αιρετή περιφέρεια ως θεσμός αυτοοργάνωσης των πολιτών μπορεί να επέμβει αποφασιστικά στη διαμόρφωση των τιμών, στο σπάσιμο των καρτέλ. Ιδιαίτερα η Ένωση Περιφερειών Ελλάδας, που θα προκύψει μετά τις εκλογές, οφείλει να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και συμμετοχικού, συνεταιριστικού αγροτικού κινήματος. Το θέμα της διαφοράς των τιμών «χωράφι – ράφι» δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι βαθύτατα κοινωνικό, πολιτικό και η περιφερειακή αυτοδιοίκηση οφείλει να το έχει στις άμεσες προτεραιότητές της.

4. Άμεση διεκδίκηση των πόρων που παρακρατούνται από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και από τα περιφερειακά επιχειρησιακά προγράμματα και αναδιάταξη των δράσεων του ΕΣΠΑ με στόχο την άμεση δημιουργία ενός συστήματος κοινωνικών δομών, ιδιαίτερα παιδικών και βρεφικών σταθμών. Για το θέμα αυτό, που απασχολεί χιλιάδες οικογένειες, η ΚΕΔ, η Εκκλησία και άλλοι φορείς είναι ανάγκη να διαθέσουν όσους χώρους κατέχουν στον αστικό ιστό για τον σκοπό αυτόν.

Μπορούμε λοιπόν πηγαίνοντας προς τις εκλογές να έχουμε αισιοδοξία, κυρίως γιατί πάντα υπάρχει η επόμενη μέρα και η επόμενη μέρα, θα είναι καλύτερη με μια ουσιαστική ενίσχυση των δυνάμεων που αγωνίζονται ενάντια στις…

«Πολιτικές που δολοφονούν τα
ανθρώπινα όνειρα»

* Ο Θανάσης Μπαρτσώκας, είναι πρώην δήμαρχος Καισαριανής