Είτε ως καχεκτικός δικομματισμός, είτε ως μοντέλο του ενάμισι κόμματος ο μετεκλογικός πολιτικός χάρτης γεννά πρωτόγνωρη και σκληρή συνθήκη για την «όλη» αριστερά και κεντροαριστερά. Για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης οι δυνάμεις του προοδευτικού τόξου υστερούν καθαρά έναντι της κεντροδεξιάς, δεξιάς και ακροδεξιάς. Kαι η πραγματικότητα αυτή, σε συνδυασμό με την χαοτική διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος, απομειώνει εξ αρχής  την ισχύ και τον ρόλο της αντιπολίτευσης, αξιωματικής και μη.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ που από κόμμα εξουσίας έγινε κοινοβουλευτική δύναμη μεσαίου βεληνεκούς. Ο Αλέξης Τσίπρας βάζει στόχο την ανάκτηση της προοπτικής διακυβέρνησης έως τις ευρωεκλογές του Ιουνίου – πρόκειται για στόχο όμως που προϋποθέτει τη συλλογική επιβίωση μέσα από την αρένα της αριστερής ενδοσκόπησης. Ενδιαμέσως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αφοπλισμένος και κοινοβουλευτικά και πολιτικά. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου δείχνουν εκ προοιμίου χαμένες, μαγιά συντεταγμένων και εκτεταμένων αντιδεξιών συμπράξεων δεν υπάρχει και πολύ δύσκολα μπορεί να προκύψει έως τότε, ενώ και στη Βουλή ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κονταίνει δραματικά.