Χρησιμοποιώντας τη φόρμα του ντοκιμαντέρ, ο Σπύρος Ιακωβίδης στο Black Stone κάνει μια επινοημένη ιστορία να μοιάζει αληθινή.

Η πολυβραβευμένη μαύρη κωμωδία που κάνει πρεμιέρα την Τρίτη και κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo στις 8 Ιουνίου, δεν σχολιάζει μόνο τον κυρίαρχο ρόλο της Ελληνίδας μάνας στον κοινωνικό ιστό, αλλά και τον βηματισμό που χάνουν όσοι δεν προσαρμόζονται στον βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας όπως επίσης και τις αντιστάσεις της κοινωνίας και του συστήματος.

Είναι η ιστορία μιας ελληνικής οικογένειας που αντανακλά μια ολόκληρη κοινωνία, μία ολόκληρη χώρα υπό διάλυση με δυο κυρίαρχα σύμβολα που περιστρέφονται γύρω από τη δράση των ηρώων που ενσαρκώνουν μεταξύ άλλων οι Ελένη Κοκκίδου, Julio Γιώργος Κατσής, Αχιλλέας Χαρίσκος, Kevin Zans Ansong (Νέγρος του Μοριά). Ο Σπύρος Ιακωβίδης μιλάει στο tvxs για την ιδέα, την απήχηση και τα διλήμματα της ταινίας.

Ένα σεμεδάκι και μια μαύρη πέτρα πάνω. Πως επέλεξες αυτόν τον συμβολισμό ως εικόνα καταρχήν για να μιλήσεις για την Ελληνίδα μάνα;

Το σεμεδάκι, ζώντας στην Ελλάδα, σημειολογικά για μένα συμβολίζει την οικογένεια, την φωλιά, την θαλπωρή και πιστεύω ότι η Ελληνίδα μάνα είναι η κυρίαρχη δύναμη στην ελληνική οικογένεια, η καρδιά της, είναι αυτή που κρατάει την ελληνική οικογένεια μαζί. Η μαύρη πέτρα συμβολίζει την εγκατάλειψη, στην δική μας περίπτωση την απόφαση και πράξη του πρωτότοκου γιού να φύγει από τη φωλιά και να χαλάσει έτσι μια πολύ δυνατή αλλά και πολύ δυσλειτουργική οικογενειακή συνθήκη με πολλές και διαφορετικές συνέπειες για όλους.

Η Ελληνίδα μάνα είναι μια φιγούρα που εξέχει, είναι πάνω από την οικογένεια συχνά και πάνω από την κοινωνία. Εσύ γιατί την τοποθέτησες στο κέντρο της ταινίας σου;

Η Ελληνίδα μάνα ήταν για μένα ένας από τους βασικότερους λόγους για να πω αυτή την ιστορία. Είναι ένας χαρακτήρας με τεράστιο αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία, επιβιώνει διαχρονικά μέσα σε ακραία πατριαρχικές και συντηρητικές κοινωνίες, ζώντας μέσα από τις ζωές των άλλων, των παιδιών της, του συζύγου της, των γονιών της, ποτέ μέσα από τις δικές της επιθυμίες, ανάγκες, τα όνειρα της, τις φιλοδοξίες της, μια γυναίκα λοιπόν που δεν ανακαλύπτει ποτέ την πραγματική της ταυτότητα και που στην ουσία δεν καταφέρνει ποτέ να πάρει την ζωή της στα χέρια της.

Αναφέρομαι φυσικά στις γυναίκες της προηγούμενης γενιάς και πίσω διότι ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν, αργά μεν αλλά σταθερά για τις νέες γενιές και σήμερα μια γυναίκα μπορεί να είναι και μητέρα και παράλληλα να αναζητήσει την ταυτότητα της. Κάτι τελευταίο που με έκανε να ασχοληθώ με αυτό τον χαρακτήρα είναι το γεγονός ότι σχεδόν πάντα παρουσιάζεται εντελώς καρικατουρίστικα και στερεοτυπικά σε ταινίες, σειρές κ.α. δηλαδή με το ταπεράκι και το μπουφάν αλλά ποτέ εις βάθος και αυτό μου έκανε πάντα πολύ μεγάλη εντύπωση και έγινε μια πρόκληση για μένα να τον πιάσω τον χαρακτήρα και να τον εξερευνήσω.

Γύρω από τη βασική θεματική περιστρέφονται κι άλλα θέματα όπως ο ρατσισμός, η αναπηρία, η αδυναμία απογαλακτισμού των ενηλίκων της κοινωνίας μας, το ελληνικό δημόσιο και τα στερεότυπα γύρω από αυτά. Με δεδομένο ότι έκανες μια μαύρη κωμωδία, δεν υπήρχε ο κίνδυνος να παγιδευτείς στα στερεότυπα;

Ναι, ο κίνδυνος ήταν μεγάλος και οι παγίδες πολλές. Θέλαμε να ντύσουμε την ιστορία μας με την ελληνική πραγματικότητα και να αγγίξουμε διάφορα θέματα της, υπηρετώντας πάντα την ιστορία μας και τους χαρακτήρες της.

Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική πραγματικότητα είναι τόσο σύνθετη, τόσο πλούσια και τόσο δυσλειτουργική που δεν ξέρεις από που να την πρωτοπιάσεις και τι να πρωτοπείς και επίσης είναι τόσο γνώριμη στο ελληνικό κοινό που πρέπει να προσέξεις πολύ πως θα την αποδόσεις πειστικά και με αληθοφάνεια. Πολύ δύσκολο εγχείρημα αλλά νομίζω ότι τα πήγαμε καλά σε αυτό το κομμάτι.

Επίσης η κωμωδία είναι το πιο δύσκολο είδος, πολύ δυσκολότερο από το δράμα, είναι πολύ δυσκολότερο να κάνεις κάποιον να γελάσει από το να κλάψει, οπότε και αυτό ήταν μια μεγάλη πρόκληση για εμάς.

Γιατί επέλεξες την αφήγηση ενός ντοκιμαντέρ;

Ήθελα από την αρχή να πω μια τραγική ιστορία με τραγικούς χαρακτήρες μέσα από ένα σατιρικό ψευδο-ντοκυμαντέρ (mockumentary).

Το ψευδό-ντοκιμαντέρ σου δίνει την ψευδαίσθηση του ρεαλισμού και της αληθοφάνειας δηλαδή παρόλο που συνήθως ο θεατής ξέρει ότι βλέπει ένα ψεύτικο ντοκιμαντέρ αν λειτουργεί η ταινία και τον τραβήξει μέσα της, τότε ανεπαίσθητα αποδέχεται την ψευδαίσθηση ότι παρακολουθεί μια αληθινή ιστορία. Επίσης, χρησιμοποιώντας αυτό το είδος έχεις πολύ μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στο γύρισμα και σκηνοθετικά αλλά και ως αναφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών.

Το δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο στην επιλογή του σατιρικού ψευδο-ντοκιμαντέρ είναι το χιούμορ, η σάτιρα. Πιστεύω ότι με το χιούμορ μπορεί κανείς να μιλήσει για τα πιο τραγικά θέματα χωρίς να χάνεται το βάρος ίσα ίσα που λόγω του χιούμορ γίνονται ακόμη περισσότερο προσβάσιμα στον θεατή, χιούμορ ίσον προσβασιμότητα γενικότερα στη ζωή.

Η ταινία έχει συγκεντρώσει ήδη αρκετά βραβεία, τα περισσότερα βραβεία κοινού. Τι είναι αυτό που «ερέθισε» το κοινό με βάση τα σχόλια που άκουσες;

Το ελληνικό κοινό ανταποκρίνεται πολύ στην ταινία διότι αναγνωρίζει και ταυτίζεται με χαρακτήρες και καταστάσεις που του είναι πολύ οικείες. Για παράδειγμα πολύ συχνά μας λένε ότι είδαν την μητέρα τους η την γιαγιά τους στον χαρακτήρα της Χαρούλας, και αναγνωρίζουν το σπίτι και τα αντικείμενα της Χαρούλας με αποτέλεσμα όλο αυτό να έχει σαν αποτέλεσμα την αληθοφάνεια, την οικειότητα και μια συναισθηματική ανταπόκριση από τους θεατές.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η ταινία έχει μεγάλη ανταπόκριση και στο εξωτερικό και όχι μόνο σε νότιο ευρωπαικές η μεσογειακές χώρες αλλά και σε χώρες που δεν μοιάζουν καθόλου με την Ελλάδα, κάτι που νομίζω ότι συμβαίνει διότι πέρα από το έντονο ελληνικό σύμπαν και καταστάσεις της ταινίας στον πυρήνα της ταινίας βρίσκεται ένα δυνατό οικογενειακό δράμα το οποίο μπορεί να παρακολουθήσει οποιοσδήποτε θεατής από όπου και αν είναι.

Το τρέιλερ της ταινίας