Μαρινάκης, Πατέρας, Αδαμίδης τα είπαν και τα βρήκαν στη συνεδρίαση της Λίγκας την περασμένη Τετάρτη, πήραν το ύφος γιατρού που βγαίνει από πολύωρη επιτυχημένη εγχείρηση και άρχισαν τις επιθέσεις φιλίας, αβρότητας και πολιτισμού. Αγνώριστοι!

Ο Μαρινάκης: «Όταν γίνεται ο ορισμός των διαιτητών να μην μας ενδιαφέρει καθόλου και να το μαθαίνουμε στο γήπεδο».

Ο Πατέρας: «Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τυχερό που έχει εμένα και τον Μαρινάκη».

Ο Αδαμίδης: «Να κάτσουμε στο τραπέζι και να δούμε πώς θα πορευτούμε. Στο τέλος της ημέρας όλοι θα θέλουμε να πάμε το πρωτάθλημα μπροστά».

«Έχουμε βαρεθεί»

Στην υψηλή τρίπατη τούρτα με τα σιρόπια ήρθε να προστεθεί σαν κερασάκι η δήλωση του Γιάννη Μώραλη, την επομένη: «Η αντιπαράθεση δεν βοηθά, έχει κουράσει τον κόσμο. Την έχουμε βαρεθεί όλοι μας».

Αλλά, φυσικά, δεν μπορούν να μας πείσουν ότι η αντιπαράθεση τους έχει κουράσει. Το πιθανότερο είναι ότι τους τρέφει, τους γοητεύει, τους ψηλώνει και τους κάνει ωραίους απέναντι στον κόσμο.

Αστεία πράγματα! Νέοι άνθρωποι, νέοι παράγοντες, με καλές προθέσεις και ωραίες (θα έπρεπε) ιδέες να παίρνουν την σκυτάλη του παλαιοπαραγοντισμού και να ξεχύνονται ορμητικά προς τα πίσω!

Την ανάβουν πάλι

Πιστεύει κανείς ότι τις επόμενες μέρες – ίσως και ώρες – δεν θα ξαναξεσπάσει πόλεμος; Υποτίθεται πως οι νεοπαράγοντες παλαιάς κοπής έσβησαν τη φωτιά που άναψε στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, αλλά κράτησαν στην καβάτζα ένα κεράκι κι ένα προσάναμμα.

Όλα τα ρεπορτάζ έλεγαν ότι ο Μαρινάκης ζήτησε από την Ομοσπονδία την κατάργηση Τεροβίτσα και την ενεργοποίηση Βασάρα. Χρειάστηκε η ομοβροντία δηλώσεων και αρνήσεων (Πατέρας, Αβραμίδης, Άρης, ΕΠΟ) για να διευκρινιστεί από τον Ολυμπιακό ότι δεν ζητήθηκε αυτό – ή, έστω, ακριβώς αυτό.

Μπορεί και να είναι έτσι – με καλή πίστη θα το δεχτούμε. Αλλά είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο Ολυμπιακός (όπως και άλλοι) φοβάται και δεν μπορεί να ζήσει περιμένοντας «να μάθει τον διαιτητή στο γήπεδο», που ευαγγελίζεται ο ηγέτης του.

Η παλιά διάβρωση και η νέα καχυποψία

Γιατί; Γιατί και ο Ολυμπιακός και οι άλλοι δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν, για τίποτα. Και αυτό συμβαίνει επειδή στις τελευταίες δεκαετίας (και περισσότερο στα 13 χρόνια με τις βαθιές σκιές) η διάβρωση ήταν τόσο μεγάλη ώστε η υγρασία πέρασε ακόμα και στις γενιές που τότε ήταν αγέννητες.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι νέος παράγοντας, αλλά δεν ήρθε χθες στη γη από άλλον πλανήτη. Ξέρει πώς και πού παίζεται ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Όπως το ξέρει και ο Πατέρας και ο Αδαμίδης και ο Ζαγοράκης και ο Αθανασιάδης και o Μώραλης και ο Κόντης.

Πάμε γιατρό;

Το πώς όλοι αυτοί θα πάψουν να ασχολούνται πραγματικά με τη διαιτησία, είναι μια υπόθεση που θέλει πολλές ώρες χαλάρωσης στο ανάκλιντρο ψυχανάλυση. Και αφού προηγουμένως το ελληνικό ποδόσφαιρο αφήσει πίσω του συμβούλους και συμβουλάτορες που το χαλάνε.

Καλός ο Κόκκαλης, πρόσφερε, ξόδεψε, ανέβασε την ομάδα, αλλά δεν είναι ό,τι υγιέστερο να αποτελεί σήμερα σύμβουλο του νέου προέδρου του Ολυμπιακού σε θέματα διαιτητικής πολιτικής και να συσκέπτεται μαζί του γι’ αυτό. Όπως δεν είναι ό,τι καλύτερο να ξαναβλέπουμε στην ποδοσφαιρική πασαρέλα τον Βασίλη Γκαγκάτση. Που προσπάθησε να μπει στο ποδόσφαιρο από τις πολεμίστρες του Λευκού Πύργου (για να «προστατεύσει» δήθεν τον ΠΑΟΚ) και τελικά μπούκαρε από τη θάλασσα του Φαλήρου και με τη σημαία της Νομικής Υπηρεσίας να ανεμίζει στο αποβατικό του.

Κάντε το, λοιπόν!

Εν κατακλείδι, να γίνει αυτό που είπε ο Αδαμίδης: Ας κλειστούν όλοι σε ένα δωμάτιο και το τέλος της μέρας (της πρώτης, της δεύτερης, της τρίτης ή της πέμπτης, λέω εγώ) να θέλουν όλοι να πάνε το πρωτάθλημα μπροστά. Αλλά με ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Μπορεί τελικά να μην είναι και τόσο δύσκολο. Γιατί την αρρώστια την ξέρουμε, είναι γνωστή. Το γιατρικό μάς λείπει.

Πηγή: sportdog.gr