ΑΝ θέλει κάποιος να δει λίγο βαθύτερα τις επιλογές του Γ. Παπανδρέου, στις υποψηφιότητες που αναγγέλθηκαν χθες, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις δηλώσεις του όταν ανέλαβε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ από τον Κ. Σημίτη.

Ads

Του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη στην Ελευθεροτυπία της 6/9/2010

Τότε, και για ένα 5μηνο περίπου, κυρίως μετά τις εκλογές που έχασε από τη Ν.Δ. το 2004, εξέφρασε την άποψη -μέσω ερωτήματος- μήπως το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να αλλάξει ονομασία. Φυσικά, όλος ο τότε μηχανισμός καθώς και τα ισχυρά ακόμα στελέχη αντέδρασαν και η είδηση από τα ψιλά που ήταν -γιατί την άνοιξη του 2004 λίγοι ήθελαν να ακούνε για ΠΑΣΟΚ- έπεσε στην αφάνεια και τη λήθη. Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, προφανώς θεωρώντας ότι δεν ήταν ο κατάλληλος καιρός για επαναστάσεις, δεν επανήλθε στο θέμα.

Την ίδια περίοδο, όμως, άλλαξε λίγο η σημαία με τον ήλιο του κόμματος, σε κάποιες περιπτώσεις άλλαξε και χρώμα, και τελικώς δεν υπεστάλη μεν, έφυγε δε από το προσκήνιο, στο οποίο πρωταγωνιστούσε επί 23 χρόνια.

Οποιος ήθελε να δει, μπορούσε να διακρίνει την πρόθεση του τότε νέου προέδρου να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ και να το μετατρέψει σ’ αυτό που ο ίδιος πίστευε. Και επειδή οι πολιτικοί αρχηγοί που θέλουν να κάνουν κάτι, το κάνουν αργά ή γρήγορα -ή τουλάχιστον αποπειρώνται- ο Γ. Παπανδρέου περίμενε (και περιμένει) να δημιουργήσει αυτό που εκείνος θέλει, με τους ρυθμούς και τον τρόπο που του επιτρέπουν να έχει τις λιγότερες αντιδράσεις.

Η χθεσινή επιλογή να στηριχτούν οι κ. Καμίνης, Μπουτάρης, Τατούλης για τους Δήμους Αθήνας, Θεσσαλονίκης και την περιφέρεια Πελοποννήσου έχει ένα άρωμα από την παραπάνω επιθυμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Πώς;

Τρία είναι τα κύρια μηνύματα από την προσωπική αυτή επιλογή:

* Μήνυμα αδυναμίας να κερδίσει το κόμμα αλλιώς στις συγκεκριμένες περιοχές.
* Μήνυμα υπερκομματικής ψήφου για να αποφύγει την ψήφο αντίδρασης των πολιτών στο Μνημόνιο.
* Μήνυμα εφαρμογής ενός μοντέλου για άλλο κόμμα.

Οσοι σκέφτονται με όρους στενά αγωνιστικούς και στέκονται στο πώς μπορεί να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ περισσότερους δήμους και περιφέρειες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επικεντρωθούν στα δύο πρώτα μηνύματα και θα σταματήσουν εκεί. Αλλωστε, ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου την Παρασκευή είχε δηλώσει, ότι θα ήταν ανεπιθύμητο να εξελιχθούν οι δημοτικές εκλογές σε ψήφο καταδίκης του Μνημονίου, επομένως καταδίκης της κυβέρνησης. Ομως…

Ομως, αν η επιλογή Τατούλη δεν είναι παρά το μη χείρον, δεδομένου ότι η περιφέρεια Πελοποννήσου είναι σχεδόν βέβαιο χαμένη για το ΠΑΣΟΚ, η επιλογή του Μπουτάρη και κυρίως του Καμίνη είναι επιλογές προσώπων που αντιπροσωπεύουν ένα μοντέλο πολιτών, ένα μοντέλο μη κομματικών ιδεολογιών, στο οποίο ο Γ. Παπανδρέου όλο και πιο πολύ επενδύει.

Οι επιλογές του, άλλωστε, σε συμβούλους της αλλοδαπής καθώς και σε συμβούλους του υπουργείου Εξωτερικών και ο τρόπος που χειρίζεται τα θέματα εξωτερικής πολιτικής το φωνάζουν. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλει να γίνει μελλοντικά πρόεδρος ενός πολιτικού σχηματισμού μακριά από τα σημερινά ελληνικά δεδομένα και πολύ πλησιέστερα στα αμερικάνικα και τα σκανδιναβικά. Οποιος τα παρακολουθεί, το βλέπει.

Εχει τόση σημασία αν ο πρωθυπουργός κινείται προς έναν άλλο πολιτικό κόσμο και μάλιστα με τόσο αργούς ρυθμούς; Πρώτον, οι ρυθμοί μοιάζουν αλλά δεν είναι αργοί. Ακόμα και η εμπλοκή της τρόικας σπρώχνει τον Γ. Παπανδρέου προς το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει κι ας ξιφουλκεί για το αντίθετο.

Επί της ουσίας, όμως, ναι, έχει μεγάλη σημασία. Γιατί ο σημερινός πρωθυπουργός έχει μεγάλες πιθανότητες να φτιάξει και να εφαρμόσει το μοντέλο του. Σε μας.