Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης, Όλιβερ Στόουν, δημιουργός των ταινιών «Platoon» και «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» που από πολλούς θεωρήθηκαν ως μία εναλλακτική ματιά στις πιο αμφιλεγόμενες πτυχές ενός πολέμου και διακεκριμένος σκηνοθέτης ταινιών όπως το «Salvador», το «Comandante» και το «Looking for Fidel» επιστρέφει στη Λατινική Αμερική.

Η τελευταία του ταινία «South of the Border» μετά από προβολές σε φεστιβάλ – Venice Film Festival, Gent International Film Festival, Santa Barbara International Film Festival – έχει ήδη κυκλοφορήσει στη Λατινική Αμερική ενώ 25 του μηνός αναμένεται στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό του Oliver Stone στη Νότια Αμερική και τη συνάντηση του με επτά προέδρους. Ανάμεσά τους, ο Ούγκο Τσάβες, η Κριστίνα Κίρσνερ, ο Λούλα Ντα Σίλβα και ο Ράφαελ Κορρέα. Επ’ ευκαιρίας της κυκλοφορίας της νέας του ταινίας το Democracy Now φιλοξένησε το γνωστό σκηνοθέτη ο οποίος μίλησε για τις εντυπώσεις του από τη Νότια Αμερική και όχι μόνο…

«Η Λατινική Αμερική ενωμένη με την ιδέα μίας μεταρρύθμισης»

«Δεν έχω δει ποτέ τις χώρες της Νότιας Αμερικής ενωμένες κατά μία έννοια με την ιδέα μιας μεταρρύθμισης επειδή κατά το παρελθόν στην περίπτωση της Χιλής ή της Αργεντινής ή της Βραζιλίας, ο μεταρρυθμιστής ήταν ένας κάθε φορά. Αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο μετά τη δράση του Μπολιβάρ, ίσως. Ξέρετε, δεν έχουμε γυρίσει πίσω στο 1820».

«Ο Ούγκο Τσάβες εργάζεται για το λαό»

«Ο Ούγκο Τσάβες δεν είναι ένας πλούσιος άνθρωπος. Ο πατέρας του δεν ήταν πλούσιος και ήταν επιπλέον άνθρωπος τους στρατού. Προέρχεται από φτωχή οικογένεια και είναι απλά αυτός που είναι. Εργάζεται για τον λαό. Δεν έχω δει ποτέ άνθρωπο να εργάζεται τόσο σκληρά. Ενδιαφέρεται πραγματικά όπως κι όλοι οι υπόλοιποι πρόεδροι που συνάντησα. Κάθε ένας από αυτούς εξελέγη δημοκρατικά κάτι το οποίο οι Αμερικάνοι δεν γνωρίζουν. Κι εργάζονται για τον λαό τους, σε αντίθεση με πολλούς ολιγαρχικούς και δικτάτορες που κυβέρνησαν πριν από αυτούς και εμείς τους στηρίξαμε. Τώρα, είμαστε εναντίον αυτών των ανθρώπων. Με εκπλήσσει. Τι είναι αυτό που κάνει την Αμερική να έχει ανάγκη από εχθρούς, να κάνει εχθρούς της αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι στη χώρα τους είναι μεταρρυθμιστές; Είτε πρόκειται για τον Αλιέντε, ή για ανθρώπους στην Αργεντινή ή τη Βραζιλία, είτε τους Torrijos στον Παναμά. Ο κατάλογος είναι μακρύς».

«Η Λατινική Αμερική δε χρειάζεται τα λεφτά μας… αυτό είναι καλό»

«Προφανώς οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την οικονομία αλλά σύμφωνα με τον Mark Weisbrot (συνιδρυτής του ΔΝΤ) κατά τη δεκαετία του 1990 περίπου 20 δις δολάρια από το ΔΝΤ πήγαν σε δάνεια χωρών στη Λατινική Αμερική. Τώρα υπάρχουν δάνεια περίπου ενός δισεκατομμυρίου πράγμα που είναι ενδιαφέρον. Απαλλάχθηκαν από αυτό. Ο Nestor Kirchner της Αργεντινής είναι ένας πραγματικός ήρωας εδώ. Τεχνικά έπραξε υπερημερία κατά του ΔΝΤ αλλά στη συνέχεια ξεχρέωσε. Και αθέτησε εταιρικά ομόλογα, κάτι το οποίο ήταν μεγάλο σκάνδαλο αλλά η οικονομία της Αργεντινής για την οποία προβλεπόταν μία τεράστια καταστροφή βελτιώθηκε ριζικά. Το ίδιο συνέβη και με την οικονομική πολιτική του Τσάβες τα τελευταία έξι χρόνια. Νομίζω ότι το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 90%. Η φτώχια μειώθηκε στο μισό. Οι αλλαγές στις χώρες αυτές είναι θετικές από τη στιγμή που έφυγε το ΔΝΤ. Δεν θέλουν τα λεφτά μας. Δεν χρειάζονται δάνεια. Είναι σημαντικό».

«Καταστρέψαμε το Βιετνάμ. Κάνουμε το ίδιο στο Ιράκ. Αυτό λέγεται δημοκρατία;»

«Δεν καταλαβαίνω. Καταστρέψαμε το Βιετνάμ. Εντελώς. Δεν το αναγνωρίσαμε αυτό ακόμη και τόσα πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο. Κάναμε το ίδιο στο Ιράκ. Δεν θα ήθελα να ζήσω στο Ιράκ. Το λένε Δημοκρατία; Αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Είναι το ίδιο πράγμα. Ξανά και ξανά. Γιατί; Δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση αλλά αυτό που βλέπω είναι ανθρώπους να μιλούν για τις δαπάνες, για το Tea Party, μιλούν για την εκπαίδευση και για μείωση δαπανών. Γιατί, αν η πλειοψηφία των έκτακτων δαπανών μας πηγαίνει στο Πεντάγωνο – 1 τρισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο, με «σκιώδη προϋπολογισμό» – είμαστε στον πόλεμο; Αν είμαστε σε τόσο άσχημη κατάσταση γιατί δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας; Γιατί ο Ομπάμα το δέχεται αυτό;»

«Η Κλίντον θέλει να διασπάσει τη Λατινική Αμερική»

«Και γιατί η Κλίντον επισκέφτηκε τη Λατινική Αμερική, όταν ήμουν εκεί, προσπαθώντας να τις διασπάσει; Κάνουμε το ίδιο πράγμα. Προσπαθούμε να τις διαιρέσουμε. Η Κλίντον πηγαίνει στη Βολιβία, τον Ισημερινό, πηγαίνει στην Αργεντινή. Προσπαθεί να τους χωρίσει. Προσπαθεί να τραβήξει τη Βραζιλία μακριά από τη Βενεζουέλα. Δεν λειτουργεί. Είναι όλοι μαζί σε αυτό. Αυτή είναι η πρώτη φορά, η πρώτη φορά στη διάρκεια της ζωής μας που βλέπω τόσες πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής μαζί, με εξαίρεση το Περού και την Κολομβία».