Μετά το Μεξικό, η Ιταλία έγινε η δεύτερη χώρα που πήρε την εντολή από την ΦΙΦΑ να διοργανώσει για δεύτερη φορά ένα Π.Κ (μετά από εκείνο του 1934). Το ιταλικό ποδόσφαιρο κυριαρχούσε στην Ευρώπη και για τους γείτονες έμοιαζε με την μεγάλη τους ευκαιρία να επιστρέψουν στην κορυφή του κόσμου.

Το 1990, οι απαιτήσεις για θέαμα ήταν μεγάλες από όλους, καθώς το ποδόσφαιρο είχε αποθεωθεί στην διοργάνωση του 1986, ενώ ενδιάμεσα είχε ξεπεταχθεί και μια νέα δύναμη, η Ολλανδία, που είχε κατακτήσει πανηγυρικά το EURO 88’.

Εντούτοις (και υπό αυτό το πρίσμα), εκείνη η διοργάνωση έμεινε στις μνήμες ως μια από τις χειρότερες όλων των εποχών και σίγουρα μέσα στις 1-2 χειρότερες της σύγχρονης Ιστορίας.

Ο μέσος όρος των γκολ ήταν μικρότερος από ποτέ (2.21 ανά αγώνα), οι κάρτες περισσότερες από ποτέ (164 «κίτρινες» και 16 «κόκκινες») και τα μόνα στοιχεία που πρόσθεσαν ενδιαφέρον στο τουρνουά ήταν κάποιες ομάδες-εκπλήξεις αλλά και το γεγονός πως η διαδικασία των πέναλτι φάνηκε χρήσιμη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, άλλωστε και οι δύο ημιτελικοί κρίθηκαν μετά τα 120 λεπτά κανονικής διάρκειας και παράτασης.

Προβλημάτισαν οι «ισχυροί»

Στην διοργάνωση δεν πήραν μέρος ομάδες όπως η Γαλλία και η Πορτογαλία, ωστόσο άλλες όπως το ΕΪΡΕ (στην πρώτη του συμμετοχή) και το Καμερούν έκαναν πολύ αισθητή την παρουσία τους.Το πρόβλημα, όμως, εντοπιζόταν στα «βαριά χαρτιά».

Η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αργεντινή πέρασε ως τρίτη από τον όμιλο της, μάλιστα στην πρεμιέρα ηττήθηκε από το Καμερούν (που τελείωσε με «9») με 1-0.

Η Ολλανδία ήταν πραγματικά απογοητευτική και προκρίθηκε χωρίς νίκη στους «16», η Αγγλία άργησε να βρει ρυθμό, η Βραζιλία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και μόνο η Ιταλία (έχοντας συμπαράσταση από το ένθερμο κοινό της) και η Δυτική Γερμανία έδειξαν κάτι περισσότερο στην φάση των ομίλων.

O «Τότο» της Ιταλίας

Οι «ατζούρι» βρήκαν έναν απροσδόκητο ήρωα στο πρόσωπο του «Τότο» Σκιλάτσι της Γιουβέντους , ενώ για την ομάδα του Φραντς Μπεκενμπάουερ, Κλίνσμαν, Ματέους και Μπρέμε έδειχναν πως μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος. Όπως η Ολλανδία, έτσι και το ΕΪΡΕ προκρίθηκε στους «16» δίχως να νικήσει, αλλά υπό την ηγεσία του Τζάκι Τσάρλτον οι Ιρλανδοί πήγαν ένα βήμα παραπέρα, με τον ίδιο τρόπο, καθώς απέκλεισαν στα πέναλτι την Ρουμανία.

Στην πρώτη νοκ άουτ φάση, η Γιουγκοσλαβία επιβλήθηκε στην παράταση της Ισπανίας (2-1), οι «οράνιε» βρήκαν τον μάστορα τους από τους Δυτικογερμανούς σε ένα περιπετειώδες ματς και η Κολομβία πλήρωσε τις… χαζομάρες του Ρενέ Χιγκίτα για να αποκλειστεί από το Καμερούν, αιχμή του οποίου αποτελούσε πλέον ο 38χρονος Ροζέ Μιλά.

Το σημάδι του Ντιέγκο

Το μεγάλο ματς (θεωρητικά) ήταν αυτό ανάμεσα στην Βραζιλία και την Αργεντινή που εντέλει νίκησε με 1-0, χάρις σε ένα σόλο και ασίστ του Μαραντόνα στον Κανίγια, δέκα λεπτά πριν το τέλος.

Η Αγγλία απέκλεισε το Βέλγιο στο… 119’, με ένα γκολ της δικής της «αποκάλυψης», του Ντέιβιντ Πλατ και στους «8» θα αποκλείσει και το Καμερούν με 3-2 σε ένα από τα συγκλονιστικότερα ματς του τουρνουά.
Ο μεγάλος ημιτελικός με την Ιταλία

Η Αργεντινή χρειάστηκε την διαδικασία των πέναλτι (με τον Μαραντόνα να χάνει το δικό του) για να ξεπεράσει το εμπόδιο της Γιουγκοσλαβίας και στα ημιτελικά αντιμετώπισε την Ιταλία στην Νάπολη, δηλαδή στο… σπίτι του Ντιέγκο.

Σκιλάτσι και Κανίγια διαμορφώνουν το τελικό 1-1 και στα πέναλτι ο Γκοϊκοετσέα πιάνει ακόμα δύο και στέλνει την «αλμπισελέστε» ξανά στον τελικό!

«Τρένο» οι Γερμανοί

Απέναντι της θα βρει την Δυτική Γερμανία, που αποκλείει με τον ίδιο τρόπο την Αγγλία, μετά από ένα εξίσου δραματικό παιχνίδι. Ο τελικός που διεξήχθη στο «Ολίμπικο» της Ρώμης στις 8 Ιουλίου δεν είχε την παραμικρή σχέση με εκείνον του 1986.

Δεδομένα, επρόκειτο για τον πιο βαρετό της Ιστορίας, με τους Γερμανούς να κατακτούν τελικά το τρόπαιο με ένα πέναλτι του Μπρέμε στο 85’ το οποίο αμφισβητήθηκε έντονα από τους «γκάουτσος» για τους οποίους αποβλήθηκε ο Μονζόν και ο Ντεζότι.

Οι σκόρερ

Σαλβατόρε Σκιλάτσι ΙΤΑΛΙΑ 6 γκολ
Τόμας Σκούχραβι ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ 5 γκολ
Ροζέ Μιλά ΚΑΜΕΡΟΥΝ 4 γκολ
Μίτσελ ΙΣΠΑΝΙΑ 4 γκολ
Λόταρ Ματέους Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ 4 γκολ

Πηγή: Sportdog.gr