Στο άρθρο γνώμης της Christiane Schlötzer που δημοσιεύθηκε χθες στη Süddeutsche Zeitung με τον τίτλο «Περί μπακλαβά και άλλων φιλοφρονήσεων» και τον υπότιτλο «Η νέα αυτοπεποίθηση της Άγκυρας ενοχλεί τους Ευρωπαίους, από τους οποίους απουσιάζει μία στρατηγική απέναντι στην Τουρκία», η αρθρογράφος σχολιάζει την επίσκεψη Κάμερον και Βεστερβέλε στην γείτονα χώρα.

Στην Τουρκία συνηθίζεται οι οικοδεσπότες να κερνάνε γλυκά στους επισκέπτες. Ασυνήθιστο είναι να φέρνει ο ίδιος ο επισκέπτης γλυκά. Ο νέος Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, David Cameron, έπραξε ακριβώς αυτό. Πολύ καιρό είχαν να ακουστούν τόσες φιλοφρονήσεις για τους Τούρκους από τα χείλη ενός Ευρωπαίου ηγέτη.

Πολύ πιο συγκρατημένα εκφράστηκε μόλις λίγες ώρες αργότερα επί τουρκικού εδάφους ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών Guido Westerwelle (FDP). Αυτό δεν αποτέλεσε έκπληξη, καθώς ο συντηρητικός – φιλελεύθερος κυβερνητικός συνασπισμός στο Βερολίνο είναι βαθιά διχασμένος στο θέμα της Τουρκίας.

Τέτοιο ρήγμα παρατηρείται και σε ολόκληρη την Ευρώπη, γεγονός που εξηγεί το λόγο, για τον οποίο δεν έχει υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της χώρας με την Ε.Ε. (οι οποίες έχουν κλείσει σχεδόν πενταετία).

Οι Τούρκοι εμφανίζουν, όμως, τον τελευταίο καιρό μία νέα αυτοπεποίθηση, οι αρνητικές δηλώσεις προέλευσης Βρυξελλών γίνονται δεκτές με ανασήκωμα των ώμων αντί με έντονη ενόχληση και στενοχώρια. Η Τουρκία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως κέντρο μίας περιοχής, η οποία φτάνει από το Ριάντ μέχρι τη Μόσχα. Εκεί όπου κάποτε εκτείνονταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σήμερα αλωνίζουν Τούρκοι διπλωμάτες.

Οι διπλωμάτες διαμεσολαβούν μεταξύ Σέρβων και Βοσνίων, συνομιλούν με τους Παλαιστινίους και επιθυμούν σφόδρα μία συμφιλίωση Ιρανών και Αμερικανών. Τους διπλωμάτες ακολουθεί ένα καραβάνι από κατασκευαστικές εταιρίες και τράπεζες.
Η νέα αυτή στρατηγική της Τουρκίας ανταμείβεται σε πρώτη φάση με μία ανάπτυξη της τάξης του 11,4% κατά το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους – μόνο η Κίνα εμφανίζει μεγαλύτερη ανάπτυξη.

Οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι με την εξέλιξη αυτή. Άλλωστε, πολύ καιρό τώρα παραπονιούνται για το ότι η Τουρκία είναι ο «φτωχός συγγενής», τον οποίο η Ε.Ε. σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αναλάβει να ταΐζει. Το επιχείρημα αυτό μπορεί στο μέλλον να χάσει ακόμη περισσότερο τη σημασία του. Ένα τμήμα των Ευρωπαίων συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να μην αισθάνεται άνετα με τη μεταβαλλόμενη Τουρκία.

Ο φόβος απέναντι στην Άγκυρα στηρίζεται πλέον σε διαφορετικές βάσεις απ’ ό, τι μέχρι πρότινος: Πρόκειται για την ανησυχία ότι δεν θα υπάρχει μεγάλο περιθώριο συνεννόησης με μία ενισχυμένη εξ ιδίων δυνάμεων Τουρκία, η οποία θα νοιάζεται ολοένα και λιγότερο για τις επιθυμίες της Δύσης, όσο οι μάζες των Αράβων επευφημούν τον πρωθυπουργό της χώρας, Recep Tayyip Erdogan, για την κριτική που ασκεί στο Ισραήλ. Οι ΗΠΑ διακατέχονται ήδη από βαθιά ανησυχία.

Η Ουάσινγκτον χρειάζεται την Τουρκία για την απόσυρση από το Ιράκ, το Ισραήλ χρειάζεται την Τουρκία ως τη μοναδική του σύμμαχο στην περιοχή. Για τους δε Ευρωπαίους ισχύει το εξής: Θα πρέπει να σταματήσουν να καλοπιάνουν με συγκαταβατικό τρόπο την Άγκυρα και να αρχίσουν να την αντιμετωπίζουν ως ισότιμο εταίρο.