Πέσαμε, πάλι, από τα σύννεφα. Τους έδεναν, τους φίμωναν, τους νάρκωναν, τους έδερναν, τους βασάνιζαν, τους έβγαζαν τα χρυσά δόντια, τους ανάγκαζαν να υπογράφουν διαθήκες, τους άφηναν να πεινάνε και να διψάνε, προκαλούσαν το θάνατό τους.

Κανείς δεν μίλησε, δεν κατήγγειλε, δεν τράβηξε την κουρτίνα για να φανεί η κόλαση. Ούτε εργαζόμενοι, ούτε συγγενείς, ούτε γείτονες, ούτε προμηθευτές, ούτε κάποιος που κάτι είδε ή κάτι άκουσε τυχαία.

Τώρα όλοι έχουν κάτι να πουν. Μαρτυρίες, αποκαλύψεις, δικαστική έρευνα, κραυγές για την ανάγκη απόδοσης ευθυνών. Δεκάδες θάνατοι θεωρούνται ύποπτοι, η είδηση “παίζει” και ο αποτροπιασμός μεγαλώνει.

Η τοπική κοινωνία είναι ανάστατη και οι τοπικοί βουλευτές θυμωμένοι. Ξαφνικά το γηροκομείο-κολαστήριο έγινε ορατό και υπάρχει συλλογική αποφασιστικότητα να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να δοθεί τέλος στη φρίκη.

Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς φτιάχτηκε και λειτουργούσε απρόσκοπτα για τόσο καιρό αυτό το κέντρο εκμετάλλευσης και καταπίεσης ηλικιωμένων κάτω από τα μάτια των αρχών και των οικογενειών που απευθύνονταν εκεί. Πώς κρατήθηκε το σκοτεινό μυστικό για τόσα χρόνια όταν το ήξεραν τόσοι άνθρωποι που είχαν έρθει σε οποιαδήποτε επαφή με το γηροκομείο-κολαστήριο;

Δεν είναι η πρώτη φορά που εκ των υστέρων αποδεικνύεται ένοχη σιωπή, συγκάλυψη εγκληματικών συμπεριφορών, συσκότιση ακραίων καταστάσεων που συμβαίνουν στον κοντινό μας ορίζοντα.

Και επειδή δεν υπάρχει εμβόλιο για την ανθρώπινη κακία και απληστία, η μόνη απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι θεσμική. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην ανυπαρξία ελέγχου, αξιολόγησης, εποπτείας, μηχανισμού λογοδοσίας για όλες τις δομές φροντίδας δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου.

Η βεβαιότητα της ατιμωρησίας αποθρασυνει κερδοσκόπους που εμπορεύονται ανθρωπισμό και παράγουν απανθρωπιά. Θύματα αυτής της βαρβαρότητας είναι πάντα οι πιο ευάλωτοι: Γέροι, παιδιά, φτωχοί, ασθενείς.

Για τους ηλικιωμένους που υπέφεραν στο γηροκομείο των Χανίων είναι πια αργά. Τουλάχιστον να μη βρεθούν άλλοι στη θέση τους.