O Πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, κατάγεται, όπως όλοι μάθαμε πρόσφατα με αφορμή τη σύγκρουσή του με τον Υπουργό Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση, από την Καστοριά. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε και εκεί εκλέγεται βουλευτής από το 1985, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, μια ζωή που λένε.

Άρθρο της Μαρίας Ρεπούση στο περιοδικό Μεταρρύθμιση

Ζήτησε λοιπόν την εξαίρεση του Δήμου του από την αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση και αποφάνθηκε ότι «Μαγκιά είναι να ακούς την κοινωνία και όχι τους τεχνοκράτες». Και ο Πρόεδρος της Βουλής την ακούει την κοινωνία, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, τυχαίνει να ταυτίζεται με την εκλογική του πελατεία. Είναι λοιπόν ένας γνήσιος μάγκας. Και σαν γνήσιος μάγκας, μεσούσης της βαθιάς δημοσιονομικής και πολιτικής κρίσης, της αδυναμίας της χώρας να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της και να τιμήσει το συμβόλαιό της με τους εργαζόμενους, ο Φίλιππος Πετσάλνικος, υποθέτω ότι δεν θα είναι άμοιρος της απόφασης της κυβέρνησης να ιδρύσει στην Καστοριά αρχιτεκτονική σχολή και να την προικίσει με ετήσια δαπάνη 1.350.000€.

Για τις ανάγκες του νέου αυτού τμήματος, προβλέπονται 21 θέσεις διδακτικού προσωπικού, 10 θέσεις ειδικού διδακτικού προσωπικού και 10 θέσεις ειδικού τεχνικού προσωπικού. Οι δαπάνες καλύπτονται από τις πιστώσεις του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, καθώς και από τον τακτικό προϋπολογισμό του εν λόγω υπουργείου. Μην φανταστείτε από κανένα ΕΣΠΑ.

Η απόφαση δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 9 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους και όσοι δεν ήξεραν ότι ο Πετσάλνικος ήταν από την Καστοριά, δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν γιατί η χώρα χρειάζεται και άλλους αρχιτέκτονες, όταν έχει τόσους άνεργους αρχιτέκτονες. Προσπαθούσαν επίσης να αντιληφθούν γιατί, ενώ η κυβέρνηση, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της, σκέφτεται να θέσει το ζήτημα ενός νέου αυτή τη φορά πανεπιστημιακού Καλλικράτη για να αντιμετωπίσει συνολικά το ζήτημα της διασποράς των πανεπιστημιακών τμημάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα των σπουδών, ιδρύει σχολές στο πουθενά.

Είναι, τέλος, λογικό να ιδρύονται νέα τμήματα, όταν τα υπάρχοντα καλούνται να περικόψουν δραστικά τις δαπάνες τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν; Η μαγική λέξη για να απαντήσει κανείς σε αυτές τις απορίες, ήταν «Πετσάλνικος», με την υπογραφή του να απουσιάζει, λόγω αναρμοδιότητας, από το σχετικό ΦΕΚ. Αντίθετα, φαρδιές πλατιές είναι οι υπογραφές του Γιάννη Ραγκούση, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και της Άννας Διαμαντοπούλου. Είναι, ή δεν είναι μαγκιά, αυτό; Υποστηρίζω ότι είναι. Και αφού αυτή πέρασε, γιατί να μην περάσει και η επόμενη;