Πέρα από όσα καταστροφικά συνέβησαν το 2020 στην Ελλάδα και όσα δεινά προκάλεσε η διακυβέρνηση ΝΔ, υπάρχει μια  θετική είδηση στη χρονιά που έφυγε και αυτή είναι η καταδίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Όχι μόνο γιατί πέτυχε, παρά τις κραυγαλέες αντιξοότητες και καθυστερήσεις, την καταδίκη τον πυρήνα της εγκληματικής δράσης μιας οργάνωσης που επαγγέλθηκε τη μαύρη πολιτική βία αλλά και γιατί έδωσε την ευκαιρία να εκφραστεί ένα μεγάλο κίνημα δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών που θέλησε να προασπίσει τις κατακτήσεις δεκαετιών και πλαισίωσε τον αγώνα ανθρώπων όπως η Μάγδα Φύσσα και η πολιτική αγωγή της Δίκης. 

Αυτή ακριβώς η εμφατική νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που εκφράστηκε στη Δίκη της ΧΑ, αφενός ενόχλησε σφόδρα την φοβική νεοδεξιά του Μητσοτάκη, αφετέρου ανέδειξε την επίμονη και εξελισσόμενη απόπειρά του να χτυπήσει την “ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς”, ένα  ακροδεξιό ευφυολόγημα που έχει κατασκευάσει η καρατζαφερική συνιστώσα της ΝΔ.

Το πρώτο συμπέρασμα προέκυψε από την προσχεδιασμένη και κραυγαλέα επιχείρηση της ΕΛΑΣ για τη διάλυση της τεράστιας συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο τον Οκτώβρη, μόλις η καταδικαστική απόφαση προκάλεσε το αυθόρμητο ξέσπασμα χιλιάδων δημοκρατικών πολιτών, όχι μόνο απέναντι στη νεοναζιστική συμμορία αλλά και όσους συγκάλυψαν και εργαλειοποίησαν τη δράση των μπράβων του Μιχαλολιάκου στο πολιτικό προσκήνιο. Ο υπαρχηγός του οποίου παραμένει προκλητικά ασύλληπτος, συνεχίζοντας να εκθέτει τις σοβαρές ευθύνες της ΕΛΑΣ και την υπόγεια διασύνδεσή της με την ακροδεξιά τρομοκρατία

Σε δεύτερο επίπεδο, η απολύτως γελοία προσπάθεια, να παρουσιαστεί εκ των υστέρων η ΝΔ και ο Μητσοτάκης ως παράγοντες που συνέβαλαν ή “πιστώνονται” την καταδίκη της Χρυσής Αυγής,  σηματοδότησε αυτήν ακριβώς την επίμονη απόπειρα του ίδιου και των επικοινωνιολόγων του να διεισδύσουν στα ιδεολογικά “άβατα”.

Δεν ήταν η μόνη αφού σε κάθε αφορμή επιχειρεί κάτι τέτοιο, συχνά μεταχειριζόμενος τον ιστορικό αναθεωρητισμό: Όπως με το αστείο θεώρημά του ότι στην Εθνική Αντίσταση μετείχαν εξίσου δεξιοί και αριστεροί ή την φαιδρή παρουσία του στο άδειο λόγω κοροναϊού Πολυτεχνείο κατά την επέτειο της εξέγερσης για να “τιμήσει” κάτι που οι φιλοχουντικοί υπουργοί του αμφισβητούν ως “μύθο”. Αντίστοιχα υποκριτική και αυτοαναιρούμενη ήταν η παρουσία του σε συσσίτιο που διοργανώνει ταβέρνα στο Κερατσίνι τα Χριστούγεννα, με τη μορφή επικοινωνιακής φιέστας. Η απόπειρα πολιτικής καπηλείας της κοινωνικής δράσης μαρτυρά άλλωστε και την παντελή του αδυναμία να διαχωρίσει την έννοια της αλληλεγγύης από την ανέξοδη φιλανθρωπία πλουσίων κυριών.

Οι προθέσεις αυτές δεν μπόρεσαν να κρυφτούν στη θλιβερή “φιέστα” έξω από τη marfin, στις προσχηματικές απαγορεύσεις για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και της επετείου της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, στη διαρκή απόπειρα να διαγράψει από την ιστορία του κόμματός του κάθε ίχνος πολιτικής συμφιλίωσης, στην άγρια καταστολή που στοχεύει τη νεολαία την αριστερά και κάθε κοινωνικό αγώνα, στις σκληρά ταξικές πολιτικές του.
Αυτό που δεν εννοεί να καταλάβει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ότι η ηθική και ιδεολογική συνέπεια της αριστεράς -και όχι φυσικά κάποια ηγεμονία- ούτε κατασκευάζονται σε διαφημιστικές εταιρίες, ούτε διδάσκονται σε ιδιωτικά κολλέγια αλλά χτίζονται σε αγώνες μεγάλους και μικρούς, τόσο σε στιγμές ιστορικές όσο και στην καθημερινότητα δίπλα στην κοινωνία.

Αν και είναι τόσο αλαζών ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να ξαναγράψει την ιστορία, ο Μητσοτάκης δεν είναι παρά ο πιο άγριος αλλά εφήμερος εκφραστής ενός συστήματος εξουσίας που θεωρεί ότι έχει την ιδιοκτησία της χώρας.

Αυτό υπενθυμίζει ότι το καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη τη χρονιά που ξεκινά είναι να κατανοήσει ότι η καταδίκη της ΧΑ δεν είναι το τέλος του φασισμού και να συνεχίσει να τον πολεμά σε όλες του τις εκφάνσεις, στην κοινωνία και την εξουσία.