ΤΙΤΛΟΣ TAINIAΣ : ROBIN HOOD
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Ρίντλεϊ Σκοτ
ΠΑΙΖΟΥΝ : Ράσελ Κρόου, Κέιτ Μπλάνσετ, Ουίλιαμ Χερτ, Μαρκ Στρονγκ, Όσκαρ Ισαάκ, Μαξ Φον Σίντοφ

Στην Αγγλία του 13ου αιώνα, ένας άριστος τοξότης στο στρατό του Βασιλιά Ριχάρδου Ι, που αρχικά ενδιαφερόταν μόνο για την προσωπική του επιβίωση, αμέσως μετά το θάνατο του βασιλιά, πηγαίνει στο Νότινχαμ, μια πόλη βυθισμένη στη διαφθορά, λόγω του δεσποτικού της σερίφη και της αβάσταχτης φορολογίας. Εκεί ερωτεύεται την ευγενή Λαίδη Μάριον και ελπίζοντας να την κατακτήσει, αλλά και να σώσει την πόλη από τη βαριά φορολογία και την αδικία σε βάρος του απλού λαού, οργανώνει μια συμμορία κι αρχίζουν να μάχονται τη διαφθορά προκειμένου να αποδώσουν δικαιοσύνη, δίχως να φοβούνται το όποιο προσωπικό κόστος.

Παράλληλα, οι απλοί αυτοί άνθρωποι καλούνται να αποτρέψουν την προοπτική ενός αιματοβαμμένου εμφυλίου και την υποδούλωση της χώρας τους στη Γαλλία και να ξαναφέρουν δόξα και τιμή στην Αγγλία. Ήρωας ή ληστής, ο Ρομπέν ήταν ένας ταπεινής καταγωγής άνδρας που με την τόλμη του και το αίσθημα δικαίου που τον διέκρινε, εξελίχθηκε σε αθάνατο σύμβολο ελευθερίας όλων των αδικημένων.

Ξεθυμασμένος Ρίντλεϊ Σκοτ

Δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη η ικανότητα του Ρίντλεϊ Σκοτ να παίρνει στα χέρια του ένα ιστορικό γεγονός και να πραγματοποιεί την κινηματογραφική μετεγγραφή του με τρόπο που να ερμηνεύει και να σχολιάζει γεγονότα του σήμερα. Με τον τρόπο αυτό δημιούργησε τον εξαίρετο Μονομάχο, το παρεξηγημένο Μαύρο Γεράκι : η κατάρριψη και το αξιοπρόσεκτο Βασίλειο των Ουρανών. Στο ίδιο μοτίβο δουλεύει και με τον Robin Hood, παραλλάσσει την ιστορία όπως τη γνωρίζουμε μέσα από το μύθο και προσπαθεί να στήσει μια αλληγορία με θέμα τη σχέση Ενωμένης Ευρώπης με την Αμερική και τη Μέση Ανατολή. Ανάμεσα σε όλα αυτά εμπλέκονται οικονομικές παράμετροι, νύξεις για την άδικη φορολογία του λαού, όπως και το πέρασμα από την κοινωνία των ακτημόνων σ’ αυτήν της αστικής διάρθρωσης. Όπως πάντα, τα κοινωνικά και πολιτικά σχόλια του Σκοτ έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όταν κάποιος διαθέτει τον απαραίτητο μεγεθυντικό φακό για να τα διακρίνει στο μεδούλι μιας κλασσικής ταινίας , που τυπικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ιστορική περιπέτεια».

Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτό που είναι η ταινία και όχι αυτό που θα ήθελε να είναι, δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε το γεγονός ότι ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης δε βρίσκεται σε μεγάλη κινηματογραφική φόρμα. Ακολουθεί χωρίς έμπνευση, σχεδόν κουρασμένος, ένα κλασσικό αφηγηματικό μοντέλο, περνάει από ένα πρώτο μέρος αναλύσεων και σχετικής φλυαρίας στο γνωστό τρόπο μιας χολιγουντιανής περιπέτειας, γεμάτης από συγκρούσεις στο πεδίο της μάχης και αφήνει στην άκρη την κατασκευή ανθρώπινων πορτραίτων για να περάσει σε αυτήν της σκιτσογραφίας: Ο καλός Robin Hood – ο κακός βασιλιάς, οι Γάλλοι σαν αποβάτες που θυμίζουν τους Αμερικανούς του ’44 στη Νορμανδία και οι Άγγλοι σε ρόλο Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες, ο λαός που εργάζεται στα χωράφια και ο λαός που κραιπαλιάζει στα καπηλειά. Προς το τέλος, κάτι προσπαθεί να περισώσει με τον ίδιο τρόπο που το πράττει ο Σκορσέζε στον Τελευταίο Πειρασμό. Εκεί ακούγεται το «…κι έτσι αρχίσαν όλα!», εδώ έχουμε το καταληκτικό «…κι έτσι άρχισε ο μύθος!».

Μ’ άλλα λόγια, το σινεμά – το πιο σύγχρονο κομμάτι κατασκευής μύθων στην ανθρώπινη ιστορία – βάζει συχνά – πυκνά το χέρι του στη διαμόρφωση ιστοριών κατά το δοκούν, όπως παλιά το έπραττε (μόνον) η λογοτεχνία και παλαιότερα η ανθρώπινη αφήγηση. Συγχωρούνται άραγε για τις παραχαράξεις;