Μια μελαγχολία έχει απλωθεί σαν δίχτυ γύρω μας αυτές τις μέρες. Σε μια έρημη, νεκρή πόλη, που περιμένει το επόμενο θλιβερό ανακοινωθέν. Σε διαδρόμους supermarket με μασκοφόρους καταναλωτές και χριστουγεννιάτικες μουσικές της απελπισίας. Στους τέσσερις τοίχους που σε πνίγουν. Στη μοναχική σου οθόνη που γίνεται το παράθυρο του κελιού σου.

Ο χειμώνας μπαίνει με κατεβασμένο το κεφάλι, κλεισμένοι και πάλι, φτωχοί και αγωνιούντες. Έγινε ο φόβος πραγματικότητά μας και η απώλεια συνήθειά μας. Η ζωή μας στο λοιμοκαθαρτήριο, in limbo μεταξύ κανονικότητας και κόλασης.
 
Δεν είναι χαζοχαρούμενη αυτή η καραντίνα, δεν είναι lifestyle, δεν είναι tik tok και κουραφέξαλα. Είναι blue και πένθιμη. Χωρίς φράγκα, χωρίς αντοχές, χωρίς κέφια, χωρίς ελπίδα. Με τη χρεωκοπία, την πείνα και το ξεσπίτωμα δαμόκλειο σπάθη. Τη μονοτονία της απομόνωσης διαταράσσουν μόνο οι αριθμοί των νεκρών και τα επίμονα τηλεφωνήματα της εισπρακτικής και των δοσατζήδων.
Έχουν μια μουδιασμένη, αθόρυβη, υποχθόνια θλίψη αυτές οι μέρες, βαριά και συνάμα απαλή σαν βελούδο. Μπλε βελούδο. Όχι το άλλο, το πορφυρό, το βασιλικό, που πάει ασορτί με Cartier καρφίτσες.

Βελούδινα χάνεται η γη κάτω απ’τα πόδια μας. Βελούδινα κυλάνε μέσα από τα χέρια μας η ελευθερία, η αξιοπρέπεια και η ανθρωπιά μας. Βελούδινα χειρουργεί το νυστέρι το δεμένο επί της κλίνης του ασθενή, δια την αποκατάστασιν της υγείας του. Βελούδινα σπαράσσεται η δημοκρατία.

Ησυχία, τάξις κι ασφάλεια, στη μελαγχολική νύχτα της καραντίνας.