Το μέχρι σήμερα απτό αποτέλεσμα του ελληνικού Watergate είναι ότι κάηκε το σενάριο κυβέρνησης Μητσοτάκη με ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, όπως επίσης ότι στο εξωτερικό έπαψαν να αγοράζουν το «πουλ μουρ» Μητσοτάκη περί τάχα μου δήθεν μεταρρυθμιστή.

Την ίδια ώρα, κάποιοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνειδητοποιούν ότι τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης μοιράζονται με τον κλασσικό τρόπο του πάρτυ-πλιάτσικου σε ημέτερους που στηρίζουν με τον εξ΄ ίσου κλασσικό τρόπο: το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο- του συστήματος…

Αυτό το σύστημα, αφ’ ότου κάηκε το σενάριο Α’ έβαλε μπροστά το σενάριο Β’. Ποιό είναι αυτό; Ό,τι δεν πέτυχε ο Μητσοτάκης με τις υποκλοπές, να εκβιάσει δηλαδή και να κρατάει στο χέρι τον Ανδρουλάκη, το επιδιώκει τώρα μέσω των ερεισμάτων που διαθέτει τόσο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα όσο και στην Ευρω-ομάδα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Κινητοποιεί λοιπόν τους πρόθυμους μαζί με τα ξέφτια του εκσυγχρονισμού που έμειναν στα αζήτητα και εκλιπαρούν για θέσεις, ακόμη και τώρα που είναι η χειρότερη ώρα όχι απλώς για τον Μητσοτάκη, αλλά για την ίδια την χώρα, η οποία έχει συρθεί από τον άφρονα γόνο σε ένα ναρκοπέδιο τεράστιων κινδύνων.

Με μία μηδενιστική, διχαστική προπαγάνδα προσπαθούν να κρατήσουν στα πόδια του το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, πιέζοντας τον Ανδρουλάκη από κατήγορος να οδηγηθεί στην απολογία και τον γνωστό διμέτωπο. Την ίδια ώρα, ο μηδενιστικός διχασμός συνδυάζεται με την αναπλήρωση του απωλεσθέντος κεντρώου, ζωτικού στρατηγικά, χώρου από την ακροδεξιά.

Ο επί τριάντα χρόνια φίλος του κ. Βελόπουλου Άδωνις Γεωργιάδης, με ενισχυμένο ρόλο λόγω της αποδυνάμωσης Μητσοτάκη, κινείται δραστήρια προς αυτήν την κατεύθυνση.

Για όσους διαβάζουν ανάμεσα απ’ τις γραμμές, έγινε ορατό ότι η  “Ελληνική λύση” έβαλε διακριτικά πλάτη στον Μητσοτάκη κατά την τελευταία συνεδρίαση στην Βουλή για τις υποκλοπές, ενώ στις συζητήσεις με τους παληούς φίλους γίνεται προσπάθεια να πεισθεί το κόμμα αυτό ότι είναι ο καινούργιος μπαλαντέρ σε κυβέρνηση συνεργασίας και ότι ο παραπαίων Μητσοτάκης έχει ακόμη την δυνατότητα, μετά από μια παρατεταμένη προσπάθεια φθοράς του ΚΙΝΑΛ, να το οδηγήσει και σε de facto διάσπαση. Μία οργανωτίστικη προσπάθεια να εξουδετερωθεί το σενάριο αυτό, μέσα λ.χ. από την αποδυνάμωση Λοβέρδου με την ανάδειξη βουλευτών που δεν βρίσκονται στον χώρο επιρροής του, θα ανήκε απλώς στο συνηθισμένο εσωκομματικό παίγνιο.

Εδώ που έφθασε η χώρα -σε μία κατάσταση δηλ. που είναι δύσκολο να αναταχθεί και να αντιμετωπισθούν οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν-, χρειάζεται ένας πανδημοκρατικός συναγερμός με αναβάπτιση της πολιτικής και αναστήλωση της χαμένης αξιοπιστίας της. Όχι παιγνίδια εξουσίας as usual. Πολιτική χωρίς καμμία ρίζα στην ιδεολογία και τις αρχές δεν μπορεί να συγκινήσει την αδικημένη νέα γενηά και τις πιο ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις, που απέμειναν να πρωτοπορήσουν σε μία αναγεννητική  προσπάθεια για να αντιστραφεί η πορεία της παρακμής.  
       
*Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.