Ο πόλεμος της Ουκρανίας, ο οποίος ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου, μετά τη ρωσική εισβολή στη χώρα, έχει εισέλθει πλέον στον έβδομο μήνα του. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί, εκτοπισμένοι, πείνα και οικονομική αναταραχή, είναι μερικές από τις συνέπειες.

Η Ρωσία δεν ανακοινώνει πόσοι δικοί της στρατιώτες έχουν πεθάνει, ωστόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών υπολογίζουν πως κυμαίνονται στους 15 χιλιάδες. Η οικονομία της, μπορεί μέχρι στιγμής να αντέχει, ωστόσο είναι δεδομένο πως δέχθηκε πλήγμα από τις δυτικές κυρώσεις, όχι βέβαια το αναμενόμενο.

Πολλοί ωστόσο υποστηρίζουν πως πλέον ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχει εισέλθει σε ένα αδιέξοδο. Όπως σημειώνει ο Simon Tisdall, που ασχολείται με διεθνή θέματα, σε άρθρο του στον Guardian, ο Ρώσος Πρόεδρος δεν μπορεί να αντέξει το ενδεχόμενο ενός ατελείωτου πολέμου, καθώς οι δυτικές κυρώσεις διαβρώνουν την οικονομία του, ενώ τόσο το ανθρώπινο δυναμικό όσο και το υλικό του στρατού οδεύει προς εξάντληση.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, θα μπορούσε να κηρύξει μια «προσχηματική» νίκη, ισχυριζόμενος πως η απειλή του ΝΑΤΟ εξουδετερώθηκε, προτείνοντας μια συμφωνία αναγνώρισης των κατεχόμενων περιοχών, κάτι που όμως η Ουκρανία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δεχθεί. Από την άλλη, θα μπορούσε να κλιμακώσει τις επιθέσεις, ωστόσο αναλυτές δεν είναι σίγουροι πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, δεδομένης της κατάστασης.

Ποια είναι λοιπόν τα πιθανά «όπλα» του Πούτιν; Αρχικά, ο δύσκολος χειμώνας της ΕΕ. Ο Ρώσος Πρόεδρος ποντάρει στην αύξηση των τιμών της ενέργειας καθώς και στις πιθανές ελλείψεις κατά τον φετινό χειμώνα προκειμένου να πείσει την Ευρώπη να αναγκάσει την Ουκρανία να δεχθεί εκεχειρία, σύμφωνα με το Reuters.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η πλειοψηφία των οποίων στηρίζει την Ουκρανία, προσπάθησαν να αυξήσουν την ανθεκτικότητα στις ενεργειακές πιέσεις αυτόν τον χειμώνα, αναζητώντας εναλλακτικές προμήθειες, ενώ ανακοίνωσαν μέτρα εξοικονόμησης ενέργειας, ωστόσο λίγοι ειδικοί πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να καλύψουν όλες τις ανάγκες τους. Πολλοί μάλιστα κάνουν λόγο για εφιαλτικά σενάρια, αν η Ρωσία ελαττώσει ακόμη περισσότερο τις ροές.

► Διαβάστε επίσης: Ο ενεργειακός γόρδιος δεσμός της Ευρώπης

Από την άλλη, ο Βλάντιμιρ Πούτιν μπορεί να χρησιμοποιήσει κι άλλα όπλα για να πλήξει κι άλλο την Δυτική ενότητα, τα οποία βρίσκονται εντός της Ευρώπης. Μια προφανής περίπτωση είναι αυτή του Αλεξάντερ Λουκασένκο, ο οποίος, όπως τονίζει ο Guardian, «θα κάνει ό,τι του πει ο Πούτιν», με δεδομένες τις εξαιρετικές σχέσεις των δύο πλευρών.

Ο Simon Tisdall αναφέρεται και σε έναν σύμμαχο του Πούτιν εντός της ΕΕ: Όπως γράφει, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, θεωρείται ο «Δούρειος Ίππος» του Ρώσου Προέδρου. Όπως πολλοί ακροδεξιοί στην Ευρώπη, τονίζει, ο Όρμπαν θαυμάζει την εθνικιστική του ιδεολογία, κι έχει επανειλημμένα βάλει εμπόδια αναφορικά με την υιοθέτηση κυρώσεων στη Ρωσία. Τον περασμένο μήνα μάλιστα σύναψε και συμφωνία με τη Ρωσία για φυσικό αέριο, επομένως φαίνεται πως η Ευρώπη δεν μπορεί να του έχει και πλήρη εμπιστοσύνη.

Ακόμη, η κατάρρευση της κυβέρνησης στην Βουλγαρία τον Ιούνιο, η οποία είχε αναλάβει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, και η συζήτηση που έχει ανοίξει για αποκατάσταση των σχέσεων της χώρας με τη Μόσχα, είναι δεδομένα που προκαλούν ανησυχία πως ο Πούτιν καταφέρνει να διχάσει την ΕΕ.

► Διαβάστε επίσης: Πλήρη διακοπή των παραδόσεων φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω του Nord Stream ανακοίνωσε η Gazprom

Επιπλέον, στην Ιταλία, οι ηγέτες δύο κομμάτων (ακροδεξιάς και δεξιάς) που αναμένεται να ενταχθούν στον κυβερνητικό συνασπισμό, μετά τις εκλογές, οι οποίες δεν αργούν, απολαμβάνουν ισχυρούς δεσμούς με τη Μόσχα. Πρόκειται για τους Ματέο Σαλβίνι και Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όπως αναφέρει το άρθρο του Guardian. Παρότι λοιπόν ο Μάριο Ντράγκι είχε επιδείξει σκληρή στάση, υπάρχουν πιθανότητες αυτό να αλλάξει.

Υπάρχουν βέβαια κι άλλα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη που ταυτίζονται με τον Πούτιν και τις αξίες του. Μια έρευνα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις τοποθετούσε στη λίστα των «φίλων» την «Εναλλακτική για τη Γερμανία», την «Εθνική Συσπείρωση» στη Γαλλία, αλλά και το «Κόμμα Ελευθερίας» στην Αυστρία.

Σημείωνε τότε πως τα συγκεκριμένα κόμματα «βοηθούν στη νομιμοποίηση των πολιτικών του Κρεμλίνου και ενισχύουν τη ρωσική παραπληροφόρηση. Μερικές φορές μπορούν να μετατοπίσουν τις εσωτερικές συζητήσεις της Ευρώπης υπέρ της Ρωσίας».

Επιπρόσθετα, ο Πούτιν θα μπορούσε να βασιστεί ως ένα βαθμό και στον πρόεδρο της Σερβίας, Αλεξάνταρ Βούσιτς, τον οποίο πολλοί αποκαλούν «μικρό Πούτιν». Η Σερβία διαθέτει ιστορικούς δεσμούς με τη Ρωσία, αλλά και μια κοινή δυσπιστία για το ΝΑΤΟ.

Γενικότερα, η ΕΕ αλλά και το Ηνωμένο Βασίλειο θεωρούν πως τα Δυτικά Βαλκάνια είναι ένα σημείο μέσω του οποίου ο Πούτιν θα μπορούσε να ασκήσει πίεση, αποσπώντας την προσοχή από την Ουκρανία. Το Κόσοβο, όπου τελευταία η ένταση έχει ανέβει ξανά, είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο Βούσιτς άλλωστε πριν λίγες μέρες προειδοποίησε πως «θα σώσουμε τον λαό μας από διώξεις και πογκρόμ αν το ΝΑΤΟ δεν θέλει να το κάνει».

Τέλος, η Μολδαβία και η Γεωργία, με ρωσικά στρατεύματα στα εδάφη τους, θα μπορούσαν να αποτελέσουν επίσης σημείο ανάφλεξης, όπως και η Εσθονία, λόγω της ρωσικής μειονότητας.