Η πείρα μου λέει ότι ο Στέφανος Μάνος είναι ένας εμμονικά φιλελεύθερος πολιτικός, αλλά ταυτόχρονα ένας χαρισματικός συνομιλητής.

Σ’ αυτόν ανήκει η ερώτηση-ατάκα προς τον κ. Μητσοτάκη: «Τί την ήθελες την αρμοδιότητα της ΕΥΠ;» Πάντως, λέω εγώ, όχι για να την κάνει δώρο στον ανηψιό του και προσωπάρχη του Μαξίμου κ. Γρηγόρη Δημητριάδη, στον οποίο φόρτωσε την πολιτική(!) ευθύνη μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών και ο μέγας ωτακουστής ήθελε κάπου να κρυφθεί.

Όπως αποδεικνύεται, η σχέση του κ. Μητσοτάκη με τις υποκλοπές είναι τόσο βιωματική, όσο και η σχέση του με την εξουσία. Η αλαζονεία θέλει να κρύψει την ανασφάλεια.

Ανέλαβε, αμέσως μόλις ορκίσθηκε πρωθυπουργός, την ευθύνη της ΕΥΠ και, όταν χρειάσθηκε να αναλάβει και τις συνέπειες των πράξεών του, έσπευσε να τις φορτώσει στον αντ’ αυτού. Στόχος όχι απλώς η “οικογενειακή ομερτά”, αλλά η ομερτά της συνενοχής, διότι ο κ. Δημητριάδης έχει συνδεθεί άμεσα με το κακόβουλο λογισμικό Predator. Οπότε να ανοίξει το στόμα του για ποιόν λόγο; Το παρακράτος ως κράτος και η λειτουργία του επιτελικού κράτους με την λογική της συμμορίας.

Ο πρωθυπουργός κατέφυγε σ’ ένα εξωφρενικό ψέμμα (ότι δεν γνώριζε…) με την λογική ότι, όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψέμμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται. Α

λλά και επειδή η ομολογία οδηγούσε και σε ευθύνες πέραν των πολιτικών, χωρίς να είναι δυνατή η περαιτέρω παραμονή του στην εξουσία. Με την επιλογή του ψέμματος (και της καλλιέργειας στο υποσυνείδητο του λαού ότι το ψέμμα είναι συνυφασμένο με την πολιτική), ο Κυρ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι τα παίζει όλα για όλα. Εξ’ άλλου, την συμφωνία με τον διάβολο, για την εξουσία την έκανε και όχι για τίποτε άλλο. Την αρμοδιότητα της ΕΥΠ ήξερε γιατί την πήρε τώρα που στράβωσαν τα πράγματα δεν ξέρει τί να την κάνει.

Βλέποντας και κάνοντας , και τρέμοντας μπροστά στον φόβο για την πλήρη αποκάλυψη της αλήθειας.