Ο φασισμός κι ο ναζισμός δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Η ίδια η ρατσιστική θεωρία έχει πολύ βαθιές και ιστορικές ρίζες, καθώς ακόμη κι η ίδια η δουλοκτησία, πριν την επικράτηση του καπιταλισμού, έπρεπε, κάπως, να θεμελιωθεί «ηθικά». Έπειτα οι δούλοι αντικαταστάθηκαν από τους προλετάριους.

Στη χώρα μας, την περίοδο της τριπλής κατοχής, αρκετοί υπήρξαν, όχι μόνο οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των δυνάμεων κατοχής, αλλά και άμεσοι ή έμμεσοι συνεργάτες τους. Χίτες, ταγματασφαλίτες και αρκετοί άλλοι αποτέλεσαν τη δύναμη πυρός του κατακτητή απέναντι στους Έλληνες που αντιστάθηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Κι ως εκ του θαύματος, κάποιοι από αυτούς, αποτέλεσαν την επόμενη της απελευθέρωσης και τον «εθνικό κορμό» μιας χώρας που κυνηγούσε κι εξόντωνε τα παιδιά της. Τα έστελνε σε ξερονήσια και φυλακές και τα οδηγούσε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στους εμφυλίους πολέμους, βέβαια, δεν υπάρχουν νικητές. Είναι όλοι χαμένοι. Πέρα από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής και τους εγχώριους συνεργάτες τους που με πρόσχημα τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» εφάρμοζαν με επιτυχία το «διαίρει και βασίλευε», ώστε ανενόχλητοι, την περίοδο που οι λαοί της Ευρώπης ανοικοδομούσαν τις χώρες τους, εδώ, μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία να «ξεκοκαλίζει», ανενόχλητη, το δημόσιο χρήμα, τα ξένα δάνεια, και το πακέτο Μάρσαλ. Τη βρόμικη δουλειά την έκανε πάντα το παρακράτος. Αυτό που δολοφόνησε και τον Γρηγόρη Λαμπράκη.

Με τη χούντα των συνταγματαρχών η χώρα μπήκε στον γύψο για μια 7ετία. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, ή καλύτερα, Ελλάς Ελλήνων φυλακισμένων, βασανισμένων, δολοφονημένων. Πάλι στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Λες και δεν προϋπήρχε η διάσκεψη της Γιάλτας που καθόριζε τις σφαίρες επιρροής των υπερδυνάμεων, αλλά στον «ψυχρό» πόλεμο, όλα επιτρέπονταν. Το πρόβλημα όλων αυτών των τύπων δεν ήταν τίποτε άλλο τελικά, παρά η ίδια η Δημοκρατία. Σε αυτήν ήταν αλλεργικοί και σε κάθε θεσμικό εμπόδιο που θα τους απομάκρυνε από τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Και απώλεσαν και τη μισή Κύπρο οι «εθνικόφρονες».

Ήρθε η μεταπολίτευση, αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία, για τα καλά όμως, από το 1981. Και οι φασίστες μπήκαν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Ή όχι; Ποτέ δεν εξαφανίστηκαν από τη χώρα, απλά ήταν κρυμμένοι στις τρύπες τους. Πάντοτε κάποιος που ζούσε ανάμεσά μας αναφωνούσε «έναν Παπαδόπουλο χρειαζόμαστε».

Διαχρονικά, φασιστικές, ακροδεξιές και νεοναζιστικές οργανώσεις δρούσαν στη χώρα, απλώς η παρουσία τους ήταν από μειοψηφική έως περιθωριακή. Η ΕΠΕΝ, είναι μία περίπτωση από την οποία προέκυψαν και αρκετά «μπουμπούκια» στην πολιτική ζωή του τόπου. Η Χ.Α. όμως είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση εγκληματικής οργάνωσης που με τον μανδύα πολιτικού κόμματος και με την ψήφο Ελλήνων πολιτών μπήκε και στη Βουλή. Έπρεπε να προηγηθεί μια ισχυρή οικονομική κρίση που εξαθλίωσε ένα τμήμα της κοινωνίας για να βγουν τα φίδια από την τρύπα τους. Αυτή τη δολοφονική συμμορία, κάποιοι δημοσιολογούντες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, προσπάθησαν να την «ξεπλύνουν». Κάποιοι μιλούσαν και για μια «σοβαρή Χ.Α.». Το κτήνος όμως έχει δολοφονικά ένστικτα και οι δολοφονίες δεν άργησαν. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα υπήρξε καταλυτική ώστε να γίνει ξεκάθαρο πλέον ότι η Χ.Α. είναι μια σέχτα δολοφόνων. Μετά από πεντέμισι χρόνια δικαστικής διαδρομής, στις 7 Οκτώβρη, επιτέλους η δικαιοσύνη θα αποφανθεί.  

Οι ναζί δολοφόνοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους.

Δεν είναι αθώοι.

Η Δημοκρατία κατακτιέται καθημερινά και ο φασισμός τσακίζεται κοινωνικά, πολιτικά και θεσμικά.

Όλοι οι δημοκράτες πολίτες προσδοκούμε ότι η Δικαιοσύνη θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα στείλει τους δολοφόνους στη φυλακή.

*Ο Δημήτρης Σακελλάρης είναι μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.