Τώρα που το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήρισε – εκ… «παραδρομής»; – τη Συμφωνία των Πρεσπών «ιστορική», με αποτέλεσμα να φτάσει, βέβαια, στο σημείο να εκτεθεί, σπεύδοντας ν’ απαλείψει τον επίμαχο χαρακτηρισμό από κοινό ανακοινωθέν δύο χωρών (!), δεν θα διεξαχθεί κάποιο…συλλαλητήριο…;

Α, ναι, βέβαια… Υπάρχει η απαγόρευση των σχετικών εκδηλώσεων, λόγω της πανδημίας… 

Τελικά, ο κορονοϊός εξελίσσεται σε «σανίδα σωτηρίας» για την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη. Καλύπτει καθυστερήσεις μ’ εύσχημες δικαιολογίες, απασχολεί την ημερήσια διάταξη των ΜΜΕ με τρόπο «μόνιμο» και «απειλητικό», χρησιμοποιείται για να εγκριθούν, με συνοπτικές διαδικασίες, πλήθος νομοθετικών ρυθμίσεων – με ότι αυτό συνεπάγεται…

Η αλήθεια είναι πως ο Έλληνας πολίτης έχει μετατραπεί σ’ ένα απαθές ον, που, εν μέσω τόσων πολλών προβλημάτων που, για πρώτη φορά ίσως, απειλούν ευθέως την ίδια την επιβίωσή του, δύσκολα θ’ ασχοληθεί με την ουσία της πολιτικής και τις καθημερινές αβελτηρίες, αστοχίες και γκάφες των κυβερνητικών στελεχών. 

Μήπως, όμως, πλησιάζει η ώρα για ένα διαφορετικό συλλαλητήριο…; Εκείνο που θ’ αντιδράσει στην λεκτική, σωβινιστική, ακροδεξιά ρητορική «μοδάτων» και όψιμων Νεοδημοκρατών; Εκείνο που θα κατηγορήσει τα υπουργείας Παιδείας και Πολιτισμού γι’ αδιαφορία και «οπισθοδρόμηση» ολκής, χωρίς καν σοβαρές αιτιολογήσεις; Ή, ακόμα ακόμα, εκείνο που θα «δείξει» τον ίδιο τον πρωθυπουργό ως κύριο υπεύθυνο για την παντελή, σχεδόν, έλλειψη σχεδιασμού, προετοιμασίας και ταχύτητας στη λήψη αποφάσεων για μια σειρά από νευραλγικής σημασίας θέματα;

Και δεν χρειάζεται να είναι «δια ζώσης» το όποιο συλλαλητήριο. Απλά, θα πρέπει να βγουν από τη «φούσκα» τους πολλοί, που, ακόμα, πιστεύουν πως η «απάντηση» για όλα είναι «συσκέψεις, δηλώσεις, περισσότερες δηλώσεις και, μετά, πάλι συσκέψεις».