Ένα «ποτάμι» ψηφιακό ξεχύνεται στα προφίλ των χρηστών του fb σήμερα, ένας κόκκινος αιμάτινος λεκές, μια φράση. Δεν είναι αθώοι.

Σαν ενστικτώδης αντίδραση που τροφοδοτείται από χρόνια ατιμωρησίας, από θεσμική ύπνωση, από έλλειψη εμπιστοσύνης, από παγιωμένη συγκάλυψη. Μια συμβολική (κατά)κραυγή για όσα δεν έγιναν όταν έπρεπε. Για δεκάδες υποθέσεις ακραίας οργανωμένης βίας στις οποίες δεν αναζητήθηκε ο ομφάλιος λώρος των δραστών με την οργάνωση. Για δεκάδες υποθέσεις που η αστυνομία αντί να ψάξει το ρατσιστικό κίνητρο σφύραγε αδιάφορα. Για εκείνη την ακραία στιγμή αυτοεξευτελισμού της δημοκρατίας, τον Μπαλτάκο γγ της κυβέρησης Σαμαρά να συνομιλεί μυστικά με τον υπόδικο ναζί. Γιατί προσφέρθηκαν άπλετος χώρος και χρόνος στο δίκτυο οργανωμένης βίας που απλωνόταν στη χώρα. Γιατί η ατιμωρησία τούς αποχαλίνωσε.

Τόσα χρόνια έγινε το ανήκουστο: μια εγκληματική οργάνωση ντύθηκε τον μανδύα πολιτικού κόμματος.

Αυτό το κόκκινο ποτάμι πυροδοτήθηκε από την εισαγγελική πρόταση.  Σήμερα, ένα μήνα πριν την απόφαση, λέει ένα πράγμα: αυτό το ανήκουστο δε θα ξαναγίνει.

Σε αυτό το ποτάμι βλέπω να μετέχουν φίλες και φίλοι που δεν κάνουν ποτέ πολιτικές αναρτήσεις, που ξέρω ότι παρακολουθούν, προβληματίζονται αλλά μένουν σε μια «σιγή ασφαλείας». Για αυτούς χαίρομαι διπλά.

Είδα και καναδυό σχόλια τύπου «αν ο όχλος βγάζει αποφάσεις τότε τι τη θέλουμε τη δικαιοσύνη». Αντουανετισμός, ελάχιστα πιστευτός, επιλεκτικός και ανάξιος λόγου. Όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Δε λέμε στη δικαιοσύνη τι να κάνει. Λέμε στη δικαιοσύνη ότι η δημοκρατία αναμένει με αγωνία την απόφασή της.

* Ανάρτηση του Κωστή Παπαϊωάννου στο facebook