Η δύναμη του χρήματος και της εξουσίας είναι δύο πανίσχυρες αιτίες που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο ολάκερο. Ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε σήμερα, έφθασε σε μια καμπή που αυτές οι δύο αιτίες πλέον θεωρούνται υπεύθυνες για πάρα πολλά από αυτά που σπρώχνουν την ανθρωπότητα να κάνει βήματα προς τα πίσω.

Ο καπιταλισμός έχει αποτύχει σαν σύστημα ολοσχερώς και όποιες «ενέσεις» διαφοροποίησής του με διάφορες προσθήκες (φιλελευθερισμός κτλ) δεν στέκονται αρκετές να φρενάρουν την κατρακύλα.

Ο κόσμος πλέον αποζητά μερίδιο σε καλύτερη ζωή, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης καλύτερη προοπτική για το μέλλον του αλλά και αυτό των παιδιών του χωρίς όμως να είναι πλέον διατεθειμένος να θυσιάσει οτιδήποτε προκειμένου να τα αποκτήσει και περιμένει πως με κάποιο μαγικό ίσως τρόπο, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Το αποτέλεσμα αυτής της αδράνειας είναι η γιγάντωση των ταξικών διαφορών, η ισοπέδωση μεσαίων τάξεων και η εφαρμογή του μοντέλου «πλούσιοι και φτωχοί». Όλο και λιγότεροι συσσωρεύουν πλούτο και εξουσία και όλο και περισσότεροι φτωχοποιούνται.

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω έρχεται και η παντελής και τρομακτική έλλειψη πολιτικής και πολιτικών ηγετών με όραμα που έχουν αφήσει τα ηνία στους έχοντες το χρήμα και που δικαίως πλέον έχουν και την εξουσία και «βλέπουν» τα πάντα μέσα από το πρίσμα του κέρδους αδιαφορώντας παντελώς για τις επιπτώσεις και στον άνθρωπο αλλά και στο περιβάλλον που ζούμε.

Η αρχές το αιώνα μας βρήκε τον πλανήτη με πολέμους, καταστροφικά φαινόμενα, πανδημίες και αυτούς που πλέον έχουν και τον πλούτο αλλά και την εξουσία να μάχονται ακόμα περισσότερο για το ποιός θα επικρατήσει. Και φυσικά σε κάθε «μάχη» που δίνουν τα θύματα είναι οι αδύναμοι που έτυχε να βρίσκονται ανάμεσά τους.

Ένα λοιπόν εκρηκτικό μίγμα που σίγουρα θα πρέπει να κάνει τον κάθε ένα από εμάς να αναρωτιέται : που βαδίζουμε; Ερώτημα δύσκολο, πολύπλοκο και ίσως για πάρα πολύ κόσμο αναπάντητο. Όμως παρόλα αυτά κατά την δική μου ταπεινή άποψη η απάντηση είναι τρομακτικά απλή και αυτή η απάντηση είμαστε εμείς, εμείς είμαστε η λύση, εμείς είμαστε και το πρόβλημα.

Είναι δεκάδες ίσως και εκατοντάδες πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε στους εαυτούς μας και βασικά στον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε στην κοινωνία. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε πως όλα αυτά που καταδικάζουμε και αποστρεφόμαστε δεν είναι έξω από εμάς αλλά καθρέπτης μας, ο ρατσισμός δεν είναι κάτι αόρατο που έρχεται κατά πάνω μας και πρέπει εμείς να αντισταθούμε και να πολεμήσουμε, ο ρατσισμός είναι μέσα μας, ο ρατσισμός είμαστε εμείς και όλα αυτά που κάνουμε η που δεν κάνουμε και τον αφήνουμε να υπάρχει. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα όπως ναζισμός, φασισμός και πολλά ακόμα. Ας μην πάμε λοιπόν πολύ μακριά και ας μην παιδεύουμε το μυαλό μας με πολύπλοκες θεωρίες και συστήματα, η λύση είμαστε εμείς και η αλλαγή της νοοτροπίας μας.

Η απομάκρυνση και αποστασιοποίηση του κόσμου από αυτό που αποκαλούμε «τα κοινά» αγγίζει σχεδόν το 50%. Επομένως με μια κοινωνία αποστασιοποιημένη και άμοιρη των ευθυνών της ένα πράγμα είναι και μαθηματικά σίγουρο : οι συνθήκες θα χειροτερεύουν και η διαβίωση θα γίνει ζητούμενο για πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Στην ίδια αυτή πλέον την κοινωνία και σαν αποτέλεσμα των παραπάνω έχουμε πολύ μεγάλη κρίση αξιών, κοινωνικής ηθικής, πράξεων στα όρια του νόμου αλλά και εκτός νόμου και γενικότερα όλα αυτά τα φαινόμενα που φέρνουν οι κρίσεις. Ακόμα και οι αξιακές δομές της οικογένειας έχουν αλλάξει περνώντας στις νέες γενιές τα λάθος μηνύματα.

Καταλήγοντας η λύση φαίνεται να μην είναι αποτέλεσμα σκέψης τόσο όσο αποτέλεσμα πράξεων, τα συμπεράσματα είναι κατά κάποιο τρόπο και η λύση. Η κοινωνία πρέπει να αφυπνισθεί, να ενεργοποιηθεί, να περάσει από τα λόγια στα έργα και να διεκδικήσει αυτό που δικαιωματικά της ανήκει. Τώρα το τι είναι αυτό που θα ενεργοποιήσει την κοινωνία σε πιο μάχιμη συμμετοχή αυτό κανείς πιστεύω δεν το ξέρει παρά μόνον να υποθέσει.

Ένα είναι το σίγουρο, καμία αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει με την κοινωνία κλεισμένη στη φωλιά της και αμέτοχη και οι πραγματικές ευθύνες ξεκινάνε από εμάς και σαν σύνολο αλλά και σαν μονάδες.