Η ιδέα του Μπόρις Τζόνσον για την ανοσία αγέλης ήταν ένα τρομακτικό δημόσιο πείραμα ευγονικής. Η λογική του ήταν πως θα αρρωστήσουμε όλοι, οι πιο ευαίσθητοι θα πεθάνουν (εννοείται πως έτσι θα ελαφρώσουν από έξοδα το σύστημα υγείας και το ασφαλιστικό), οι πιο υγιείς θα ζήσουν και θα δουλεύουν, η παραγωγή θα συνεχίσει και όταν όλες οι άλλες χώρες βγούνε από την καραντίνα με διαλυμένη οικονομία εμείς θα είμαστε καβάλα στ’ άλογο και θα κάνουμε κουμάντο. Το ότι ασθένησε τελικά και ο ίδιος μάλλον τον έκανε να αλλάξει γραμμή και να κηρύξει κι εκεί καραντίνα, οπότε γλιτώσαμε από τον ναζισμό με χαζοχαρούμενο πρόσωπο. Για την ώρα.

Όμως, στην Ελλάδα επιχειρείται μια άλλη ανοσία αγέλης, για τις επιχειρήσεις. Η βασική ιδέα των μνημονίων για την αγορά ήταν πως επειδή η Ελλάδα έχει αυτή τη μεσογειακή ιδιαιτερότητα των πολλών μικρών επιχειρήσεων θα πρέπει να αφεθούν αυτές να βάλουν λουκέτο και έτσι τελικά να κυριαρχήσουν οι μεγάλες αλυσίδες, όπως στην βόρεια Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αυτό, βεβαίως, δεν αφορά μόνο τις εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά όλο το φάσμα της περίφημης μεσαίας τάξης, αφού στο μοντέλο της βόρειας Ευρώπης και των ΗΠΑ δεν κυριαρχούν, όπως εδώ, τα χιλιάδες μικρά δικηγορικά γραφεία, μικρά ιδιωτικά ιατρεία, μικρά τεχνικά γραφεία. Κυριαρχούν οι μεγάλες δικηγορικές, ιατρικές και μελετητικές-κατασκευαστικές επιχειρήσεις. Και εκεί οι παραπάνω επιστήμονες δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, αλλά υπάλληλοι.

Άντε, καμιά φορά να γίνονται και μικρομέτοχοι. Και δεν ελέγχουν τους όρους εργασίας τους. Δηλαδή, έχουν στοιχεία προλεταριοποίησης.

Ποιο μοντέλο μας αρέσει; Δεν έχει σημασία. Πολιτική κάνεις με την κοινωνία που έχεις. Ίσως να συνεννοούμασταν καλύτερα με μία κοινωνία που θα είχε 10% επιχειρηματίες και 90% εργαζόμενους, ίσως να είχαν οι άνθρωποι έτσι μεγαλύτερη συνείδηση της πραγματικής ταξικής τους κατάστασης και να μην σκέφτονταν και ψήφιζαν σαν να ήταν μέλος κάποιας κατά φαντασίαν ελίτ. Ίσως, επίσης, σε μια τέτοια κοινωνία να είχαμε πολύ χαμηλότερη φοροδιαφυγή, αφού οι μισθωτοί κατά βάση δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν μέσω του μισθού τους.

Όμως, αυτήν την κοινωνία έχουμε. Αυτούς τους τρόπους έχουν οι άνθρωποι να βγάζουν το ψωμί τους. Και αν θέλει κανείς να τους αλλάξει πρέπει να τους το πει ανοιχτά και να επιχειρήσει να το κάνει ήπια, όχι βίαια και πατώντας στην ευκαιρία της πανδημίας. Γιατί ευκαιρία; Μα γιατί ενώ οι πιο πολλές μεγάλες επιχειρήσεις έχουν τους τρόπους να επιβιώσουν μετά από έναν και δύο μήνες καραντίνας και με μία διαλυμένη αγοραστική δύναμη του κόσμου στην μετά καραντίνας εποχή, οι μικρές επιχειρήσεις δεν έχουν αυτό το περιθώριο. Οπότε, αν δεν πάρουν τις ενισχύσεις που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες η ΝΔ μάλλον προτιμάει να κρατάει για τους καναλάρχες, τότε ο ιός θα έχει κάνει μέσα σε 2-3 μήνες αυτό που δεν κατάφεραν τελικά τα μνημόνια μέσα σε δέκα χρόνια: ένα βίαιο ξαναμοίρασμα της τράπουλας της αγοράς με τα πιο πολλά χαρτιά να πηγαίνουν σε ελάχιστα χέρια.

Στις ΗΠΑ το 0,1% έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια να έχει τον ίδιο πλούτο με το 90% της κοινωνίας. Ας αποφασίσουν οι μικροεπιχειρηματίες και οι μικροί ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλαδή οι μικροαστοί (ναι, μην ψωνίζεστε αγαπημένοι μου, «μικροαστός» είναι αυτός που κατέχει μικρό κεφάλαιο και βασίζεται στην ατομική του εργασία ή 3-4 ακόμα ατόμων) ποιος τους σέβεται και ποιος θέλει να τους κάνει τροφή για τα κανόνια. Τόσο απλά.