Πάνω στην κορύφωση της πανδημικής κρίσης, στο νοσοκομείο Αγρινίου εκτυλίχθηκαν θλιβερές σκηνές, μπροστά στην αδυναμία του προσωπικού να αντεπεξέλθει στον αφόρητο φόρτο και τον κόσμο να διαμαρτύρεται και να καταριέται τους πολιτικούς υπευθύνους για την κατάσταση.

Πατέρας μου είπε ότι πήγε το παιδί του στο νοσοκομείο και του έβαλαν ορό, περιμένοντας στο αυτοκίνητο μέχρι νάρθει η σειρά του να διαπιστωθεί αν έχει Covid-19.

Στο τέλος της χρονιάς έφυγαν με σύνταξη επτά γιατροί, χωρίς να έχει προγραμματισθεί η αντικατάστασή τους. Δύο εξ αυτών είχαν αιτηθεί την εξάμηνη επιπλέον παραμονή τους αλλά, σε αντίθεση με άλλους, δεν έγινε δεκτό το αίτημά τους. Μεταξύ των δύο και ο πολύπειρος χειρουργός και διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής.

Δεν ήταν το θέλημα κάποιων εκ των παραγόντων που φιλοδοξούν να παραδιοικούν το ατυχές ίδρυμα.

Από τους 78 γιατρούς που αιτήθηκαν στην 6η ΥΠΕ την εξάμηνη παράταση, δεν έγιναν δεκτές οι αιτήσεις τεσσάρων, και οι δύο ήταν από το νοσοκομείο Αγρινίου.

Ο φαβοριτισμός ζει και βασιλεύει εν μέσω πανδημίας. Μαζί με τους επτά συνταξιοδοτηθέντες, οι κενές οργανικές θέσεις στο νοσοκομείο Αγρινίου είναι πλέον δεκαέξι. Να σκεφθεί κανείς ότι, με βάση τους συντελεστές σε σχέση με τις ανεπτυγμένες νοσηλευτικές κλίνες, που είναι 230, απαιτούνται επιπλέον 30 τουλάχιστον γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων.Και αυτό σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο (ΠΔ 87 του 1986), που έχει μάλιστα χαρακτηρισθεί απαρχαιωμένο.

Ας μην μιλήσουμε για τον απαιτούμενο επιπλέον αριθμό νοσηλευτικού προσωπικού, που  προσδιορίζεται σε 70 άτομα.

Ένα άρτιο από κτιριακής άποψης νοσοκομείο οδηγείται σε απαξίωση στα μάτια των κατοίκων της περιοχής και αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Διαρκούσης μίας πανδημίας που έχει ήδη κοστίσει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, ποιός θέλει υποβαθμισμένα δημόσια νοσοκομεία και προς όφελος ποίων;