Συνέντευξη στην Ελένη Τσερεζόλε

Ο Ταρέκ Αλί είναι ξεχωριστή περίπτωση διανοούμενου καθώς διακρίνεται τόσο για τα λογοτεχνικά του όσο και για τα πολιτικά του γραπτά. Πολυγραφότατος και στους δύο τομείς -“Οι Πειρατές της Καραϊβικής” είναι το πιο πρόσφατο πολιτικό του βιβλίο (εκδόσεις Άγρα), ενώ από τα λογοτεχνικά του ξεχωρίζει η τετραλογία του για το Ισλάμ: “Η Πέτρινη Γυναίκα”, “Στον Ίσκιο της Ροδιάς”, “Το βιβλίο του Σαλαντίν”, “Ένας Σουλτάνος στο Παλέρμο”).

Ο πακιστανικής καταγωγής διανοούμενος, που ζει και εργάζεται πλέον στο Λονδίνο, μίλησε στην “Κ.Α.” σχετικά με το πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στο Αφγανιστάν με την αποστολή αμερικανικών ενισχύσεων και λίγο πριν γίνει γνωστή η νέα πολιτική του προέδρου Χαμίντ Καρζάι, την οποία στηρίζει η Ουάσιγκτον, περί “απλωμένου χεριού” προς τους Ταλιμπάν.

* Ποιες θα είναι κατά τη γνώμη σας οι συνέπειες της απόφασης του Μπάρακ Ομπάμα να στείλει τριάντα χιλιάδες στρατιώτες στο Αφγανιστάν; Μπορεί αυτός ο πόλεμος να κερδηθεί μόνο στρατιωτικά;

Εκείνο που θα συμβεί θα είναι η μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση της χώρας, γιατί ο αριθμός των απωλειών αμάχων θα αυξηθεί και θα απαιτηθούν κι άλλα στρατεύματα. Ο Ομπάμα έγινε ένας πολεμιστής – πρόεδρος, αποδεικνύοντας ότι ο θεσμός της αυτοκρατορικής προεδρίας είναι πιο σημαντικός από το οποιοδήποτε άτομο. Ο Ομπάμα μπήκε μέσα στον βάλτο και, ως αποτέλεσμα, πολλοί Αφγανοί θα χάσουν τη ζωή τους. Ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δορυφόροι τους θα αναγκαστούν, αργά ή γρήγορα, να εγκαταλείψουν τη χώρα. Η πλειοψηφία των Αφγανών δεν τους θέλει.

* Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η διαφορά μεταξύ της αποτυχίας των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν και της σημερινής αμερικανονατοϊκής εισβολής, είναι αποτέλεσμα του ότι η τελευταία στρέφεται εναντίον ενός αντάρτικου κινήματος και όχι ενός ολόκληρου λαού, όπως στην περίπτωση των Σοβιετικών. Ποια η γνώμη σας;

Θεωρώ ότι πρόκειται για γελοίο επιχείρημα. Το Αριστερό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν είχε περιορισμένη βάση στήριξης και επιβίωσε και μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών. Σε αντίθεση με τον Καρζάι, ο οποίος είναι πλήρως εξαρτημένος από το ΝΑΤΟ. Επίσης η αφγανική αντίσταση αγωνίζεται χωρίς καμία υποστήριξη από το εξωτερικό. Οι δυνάμεις που επιβλήθηκαν στους Σοβιετικούς είχαν τη στήριξη της Δύσης και του πακιστανικού στρατού.

* Ο Ομπάμα έθεσε όριο της αμερικανικής παρουσίας στο Αφγανιστάν τον Ιούνιο του 2011: μπορεί αυτό να αποτελέσει “στρατηγική εξόδου” για τις ΗΠΑ;

Δεν έχει καταφέρει να αποσυρθεί από το Ιράκ και η αποχώρηση από το Αφγανιστάν το 2011 μοιάζει με χίμαιρα, με αστείο.

* Ποιος μπορεί να είναι ο αντίκτυπος της αφγανικής σύγκρουσης στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο;

Τον βλέπουμε ήδη. Πρόκειται για αυξανόμενη απελπισία, αυξανόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια σε δυτικούς στόχους. Οι πολιτικές των ΗΠΑ έχουν αυξήσει και όχι μειώσει την ελκυστικότητα μικρών, τρομοκρατικών οργανώσεων.

* Ποιος ο αντίκτυπος στο γειτονικό Πακιστάν, που έχει ήδη αποσταθεροποιηθεί από τους Πακιστανούς Ταλιμπάν;

Το Πακιστάν έχει τα κακά του χάλια και η οικονομία της χώρας είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Σε αυτό να προσθέσετε και την αυξανόμενη οργή εντός του στρατού και τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι ο Ομπάμα έχει ήδη χρησιμοποιήσει περισσότερα μη επανδρωμένα αεροσκάφη για στοχευμένες επιθέσεις από ό,τι ο Μπους. Το ευρωπαϊκό φαν κλαμπ του πρέπει να το λάβει αυτό υπόψη του.

* Μπορεί η θέση του Μπάιντεν περί έμφασης μέσω βοήθειας στο Πακιστάν κι όχι στο Αφγανιστάν να ήταν πιο ρεαλιστική πολιτική;

Ήταν μια ομιλία, όχι μια θέση του αντιπροέδρου. Και μην ξεχνάτε ότι ο Μπάιντεν, σε αντίθεση με τον Τσένει, είναι αδύναμη προσωπικότητα.

Δημοσιεύεται στην Αυγή στις 31/01/2010