Ασφαλώς και δεν είναι δυνατόν η επιβίωση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής να στηρίζεται εσαεί στις επιδοτήσεις. Άλλα φταίνε μόνο οι αγρότες εκείνοι που «κακομάθανε» -κατά μια έκφραση του κ. Πάγκαλου- σε αυτό το καθεστώς; Μήπως ως τώρα όλη η «αγροτική πολιτική» των κυβερνήσεων και των κομμάτων μας είχε άλλο κέντρο βάρους; Μήπως υπήρξαν σοβαρά προγράμματα που να βοηθούν τον Έλληνα αγρότη να επιβιώσει και να προκόψει και μετά το τέλος των επιδοτήσεων;

Όσοι έχουμε το «προνόμιο» κάποιας ηλικίας, θυμόμαστε πολύ καλά ότι ήταν η πολιτική ηγεσία του τόπου που διαμόρφωσε αυτό το καθεστώς. Πως, προκειμένου να κερδίσει την συμπάθεια του αγροτικού κόσμου, αμέσως μετά την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, κατά την εκλογική χρονιά του 1981, ο τότε πρωθυπουργός, αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης, περιφερόταν ο ίδιος την ύπαιθρο μοιράζοντας τις επιταγές των επιδοτήσεων.

Βέβαια οι επιδοτήσεις δεν δίνονταν από την Κοινότητα για να μπορούν κάποιοι να «αράζουν» στα καφενεία, αρκούμενοι σε όσα εισέπρατταν, ενώ τα προϊόντα τους κατέληγαν στις χωματερές Δίνονταν για να χρηματοδοτηθεί ο εκσυγχρονισμός και η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών. Να αναπτυχθεί μια νέα γενιά αγροτών-επιχειρηματιών. Ξεφεύγοντας από παραδοσιακές καλλιέργειες που όμως δεν είναι ανταγωνιστικές και δεν έχουν μέλλον.

Υποτίθεται ότι το κράτος θα βοηθούσε όλον αυτόν τον κόσμο, ώστε, αξιοποιώντας τα χρήματα των επιδοτήσεων να οργανωθεί καλύτερα και να στραφεί σε πιο δυναμικές και πιο αποδοτικές καλλιέργειες.

Αλλά η συμβολή του κράτους και των πολιτικών μας σε μια τέτοια προσπάθεια αλλαγής, αυτών δηλαδή που γνώριζαν που πρόκειται να πάνε τα πράγματα, με την περίφημη Κοινή Αγροτική Πολιτική, κυμάνθηκε από το ασήμαντο ως το μηδενικό για τα κόμματα εξουσίας Και υπήρξε απολύτως αρνητική για τα κόμματα της Αριστεράς.

Όλοι μιλούσαν για την ανάγκη «αναδιάρθρωσης» αλλά στην πράξη έτρεχαν πίσω από εκείνους που διεκδικούσαν το «μη θίγετε τα κακώς κείμενα». Η ευρηματικότητα τους έφτανε ως αυτό που παρακολουθήσαμε ως …καταπραϋντικό φάρμακο κατά τις καταλήψεις του 2009: Να βαφτίζονται οι απαγορευμένες εθνικές επιδοτήσεις, «αποζημίωση για την καταστροφή της παραγωγής». (Άλλος ένας λόγος για τον οποίο οι …κουτόφραγκοι δεν μας πιστεύουν πια).

Αλλά τώρα ισχύει η ρήση «τα παιγνίδια τέλειωσαν». Και πρέπει να βρούμε αληθινές λύσεις και όχι… πολιτικά χαπάκια αναβολής.