«Τα βασανιστήρια είναι μια συνήθης διοικητική μέθοδος». Την καταδικαστική διαπίστωση την είχε καταγράψει το Συμβούλιο της Ευρώπης. Το 1969. Για την Ελλάδα των «συνταγματαρχών». Εχοντας προηγούμενα ερευνήσει το θέμα. Εχοντας ακούσει μάρτυρες, έχοντας διαβάσει κείμενα, έχοντας ακούσει προσεκτικά «όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη». Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η Ελλάδα τη θέση της στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Ενώ ήδη είχαν παγώσει οι σχέσεις της (συμφωνία σύνδεσης) με την «Κοινή Αγορά» με πρωτοβουλία των Βρυξελλών. Και με συνέπειες για το σύνολο του πλέγματος των σχέσεων της χώρας με τη Δύση.

Με την τότε «Ανατολή» είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Για την υπόθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης κυκλοφόρησε μόλις ένα απόλυτα κατατοπιστικό συλλογικό βιβλίο (εκδόσεις Ποταμός) με τον τίτλο «Η Ταράτσα της Μπουμπουλίνας- Καταστολή και βασανιστήρια στην Ελλάδα του ΄67-΄69». Για τις σχέσεις της χούντας με τις χώρες του τέως υπαρκτού κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδόσεις Πόλις) μια πολυσέλιδη αναλυτική μελέτη του Σωτήρη Βαλντέν με τον τίτλο «Παράταιροι εταίροι»: σημαντικό το έργο, αλλά πόσο παράταιροι ήταν «οι εταίροι»;

Σαράντα τόσα χρόνια μετά και κάπου εξήντα από τις αμοιβαίες αγριότητες του Εμφυλίου, θα μπορούσαμε όλοι να ελπίζουμε ότι τουλάχιστον δεν υπάρχουν πια βασανιστήρια στη δημοκρατική πολιτεία μας. Ομως υπάρχουν. Εχουν καταγγελθεί από αρκετά χρόνια. Τα περισσότερα θύματά τους είναι αλλοδαποί ή Ρομά και οι περισσότεροι θύτες αστυνομικοί. Για παράδειγμα, στο με διεθνή φήμη Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας. Και τώρα μάθαμε ότι το τμήμα της Ακρόπολης συνεχίζει τη λαμπρή παράδοση της «Ταράτσας της Μπουμπουλίνας».

Ατυχίες: Η «ταράτσα» ήταν πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο. Και το τμήμα της Ακρόπολης βρίσκεται κάτω από τον «Ιερό Βράχο».

Oι τότε αρχές τα μάσησαν ένοχα για τα κατορθώματα στην Ομόνοια και αλλού. Ευτυχώς οι σημερινές αρχές (Χρυσοχοΐδης) άστραψαν και βρόντηξαν για τα κατορθώματα στο ΑΤ της Ακρόπολης. Που πρέπει φυσικά να αποδειχθούν.

Oπως αρμόζει σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου. Αρκεί να μην παρέμβουν ο «πανδαμάτωρ χρόνος» και κάποιοι δικαστικοί με κατανόηση για τα δικά μας «παιδιά». Αλλά, όπως δεν αρμόζει σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου με συνειδητούς πολίτες, δεν είδαμε, παρά την εξαίρεση συνδικάτου αστυνομικών, να ξεσηκώνονται οι πολλοί για την αλήθεια. Λες και είναι δευτερεύον να βασανίζονται στο κέντρο της Αθήνας, δεμένος, ένας Χιλιανός (θα θυμήθηκε ίσως τον Πινοσέτ) και ένας Σενεγαλέζος. Μόνον αυτοί; Το ερώτημα είναι νόμιμο: συνήθως αυτές οι πρακτικές δεν είναι «μεμονωμένες». Συνήθως, επίσης, τις «καλύπτουν» κάποιοι γαλονάτοι. Και κάποιοι «ελληναράδες». Και ανάμεσά τους μερικοί που πολύ θα ήθελαν να λιντσάρουν τη Ρεπούση, τη Δραγώνα και κάθε κατά την άποψή τους «ανθέλληνα»: όλα αυτά «πάνε πακέτο».

Του Ριχάρδου Σωμερίτη, στην εφημερίδα το Βήμα, της 10/1/2010