«Όταν κάποιος ασκεί κριτική στο παιδί μας, ή το μαλώνει, εκνευριζόμαστε γιατί νιώθουμε ότι η κριτική ασκείται σε εμάς» λέει η Angelle Richardson, θεραπεύτρια και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Thomas Jefferson στη Φιλαδέλφεια.

Ευθύς αμέσως ενοχοποιούμαστε ότι δεν είμαστε καλοί γονείς. Κάποιες φορές μπορεί να αντιδράσουμε επιθετικά :«Εγώ ξέρω πως θα μεγαλώσω το παιδί, τι θέλεις να πεις ότι δεν είμαι καλός γονέας; Μην παρεμβαίνεις». 

Οι ειδικοί δίνουν συμβουλές στο Parenting των  New York Times και προτείνουν να επιχειρήσουμε μία διάκριση. Αν κρίνουμε πως είναι υπερβολική η αντίδραση του τρίτου που μπορεί να είναι ένας παππούς, μια γιαγιά, φίλος ή γείτονας, μπορούμε να πούμε ευγενικά «Αφήστε με να το χειριστώ εγώ το θέμα» και να συμβουλέψουμε το παιδί μας ανάλογα βάζοντας ταυτόχρονα όρια στους άλλους.

Πρέπει όμως λενε, να είμαστε έτοιμοι να διακρίνουμε, αν αυτό είναι αποτέλεσμα ορίων που δεν έχουμε θέσει εμείς σωστά. Ειδικά αν παρατηρούμε ότι πολύς κόσμος κάνει παρατηρήσεις στα παιδιά μας για το ίδιο θέμα. Εκεί θα πρέπει να αρχίσουμε να θέτουμε όρια στα παιδιά μας με πιο αποτελεσματικό τρόπο και έχει αποδειχθεί πως οι φωνές και οι μεγάλες τιμωρίες δεν βοηθούν όσο η ήπια επιμονή στο όριο.

Ας μην ξεχνάμε ότι συνήθως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όπως μας μεγάλωσαν οι δικοί μας. Άρα είναι μια τέχνη που πρέπει να μάθουμε από την αρχή, βάζοντας το προσωπικό μας κριτήριο στο μεγάλωμα των παιδιών.