O δήμος Μετεώρων απαγόρευσε την έλευση της κούκλας Αμάλ.

H Αμάλ είναι μια κούκλα ύψους 3.5 μέτρων που ταξιδεύει την Ευρώπη για να ευαισθητοποιήσει τους Ευρωπαίους πολίτες για το δράμα των ασυνόδευτων παιδιών προσφύγων.

Ο δήμος και η εκκλησιά των Μετεώρωνπροστάτες της ελληνικότητας ελάλησαν: Είναι άσχημη μουσουλμάνα, υπηρετεί σκοτεινά συμφέροντα, έρχεται εδώ για να βεβηλώσει το θρησκευτικό μας συναίσθημα, να αλλοιώσει τα εθνικά χαρακτηριστικά μας.

Eίναι θρησκευτικός προορισμός λένε,  με άλλα λόγια ντύνουν το Χριστό τσολιά, τον κάνουν αλατοθήκη και τον πουλούν στους τουρίστες μετατρέποντας του κήρυγμα του Χρίστου για αγάπη προς τον Άλλον σε τουριστικό προϊόν νοτισμένο με μίσος για τον διαφορετικό και τον..μη έχοντα.

Εύκολα ξεχνούν ότι ο Χρίστος ως πρόσφυγας ευλόγησε τη προσφυγιά: ¨Μακάριοι είστε όταν σας μισούν και σας διώκουν και δεν βρίσκεται τόπος όπου δεν σας καταδίωξαν¨

Η Eυρώπη συμπονά τους πρόσφυγες χύνει μαύρο δάκρυ για τους Αφγανούς κάτω από τους Ταλιμπάν. Μια εκφρασμένη συμπόνια είναι αλήθεια αλλά από…. απόσταση.Καθώς όταν φτάσουν εδώ θα βρουν φράχτες, φυλακές και επαναπροωθήσεις.

Πότε πριν η συμπόνια δεν είχε την ίδια απόχρωση με την υποκρισία. Οι δυτικές κοινωνίες τις ίδιες εγχαράξεις με τα προσφυγικά γκέτο. Ο πολιτισμός μας στον επιθανάτιο ρόγχο του χρησιμοποιεί ένα καλούπι για όλες τις χρήσεις

Όλα πια μοιάζουν μεταξύ τους. Όλα είναι όμοια.

Οι Ευρωπαίοι μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα, για ελευθερία. Όταν όμως οι λέξεις χάνουν το νόημα, την ιστορικότητα τους γίνονται πορνογραφικές, δηλαδή κενές από αφήγηση.

Η εξουσία τις παραγεμίζει τότε με ήλιον αποχαύνωσης, μιλώντας για ελεύθερη αγορά, τη στιγμή που δηλητηριάζει το πλανήτη.

Σιγά, σιγά λέξεις πως ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα λανσάρονται ταξινομημένες στα ράφια ενός σουπερμάρκερτ, και όπως κανείς ψωνίζει κωλόχαρτα ψωνίζει και ανθρώπινα δικαιώματα.

Άλλωστε για να υπάρχει οτιδήποτε πρέπει να εκτίθεται.

Σε μια κοινωνία θετικότητας δεν χωρούν κατατρεγμένοι. Το αρνητικό εξαλείφεται σταδιακά και απομένει μόνο ένα χαρούμενο ομοίωμα του εαυτού μας.

Στον ψηφιακό κόσμο των ομοιών αναζητούμε ηδονιστικά το έτερο ήμισυ μας.

Σε αυτό τον αγώνα δρόμου για κατάκτηση της κορυφής οι πρόσφυγες με παιδιά στην αγκαλιά προφανώς δεν μπορούν να παραβγούν με μας.

Άλλωστε είναι ακατάλληλοι να αρθρώσουν το ναρκισσιστικό ιδίωμα του δυτικού κόσμου

Δεν είναι θέμα ισονομίας είναι θέμα ταχύτητας, λόγου και..αισθητικής: oι κουρελιάρηδες πρέπει να φύγουν από το κάδρο.

Στα αγγλικά ο πρόσφυγας είναι refugee αυτός που ψάχνει refuge (καταφύγιο)

Στην Ανθρωπόκαινο εποχή δεν υπάρχει καταφύγιο για κανένα. Το refuge στη βιολογία σημαίνει χώρο κομπόστ, αναπαραγωγής και συμμείξεων.

Στο καταφύγιο η ζωή σφύζει μέσα από την ετερότητα που την επανασυστήνει. Στην Ανθρωπόκαινο περίοδο που διανύουμε είμαστε όλοι πρόσφυγες, μονίμως καταδικασμένοι σε μια κατάσταση ξενότητας να αναζητούμε ματαίως ένα καταφύγιο.

Σε ένα μιμητικό παροξυσμό, σε μια διαρκή αντιπαλότητα μεταξύ τους, οι υπήκοοι των Ευρώπης επιθυμούμε αλόγιστα την ατομική επιτυχία.

Για να αποφευχθεί η σύγκρουση πρέπει να κάποιος να θυσιαστεί. Ένα εξιλαστήριο θύμα που θα του φορτώσουμε την καταστροφική μας μανία

Στην αρχή το θύμα μας διχάζει μετά μας ενώνει. Η τελετουργική θυσία είναι απαραίτητη ώστε να επανέλθει η κοινωνική ομοθυμία στην κυριάρχη ομάδα.

Και δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς θύμα στο δυτικό πολιτισμό, δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς τάφο λέει ο Ρενέ Ζιράρ.

Οι πρόσφυγες λοιπόν πρέπει να θυσιαστούν ώστε απρόσκοπτα να συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα κεκτημένα μας.

Οι πρόσφυγες μετατρέπονται σε ένα είδος αντι-ανθρώπου.

Εξαλείφεται σταδιακά η ατομικότητα τους. Αποπροσωποποιούνται. Μένει μόνο ένα φαινόμενο, ένα κύμα να τους χαρακτηρίζει.

Ένα φαινόμενο βολικό ώστε να απενοχοποιεί συλλήβδηνn τις συνειδήσεις των αντίζηλων Ευρωπαίων.

Όταν το υποκείμενο χάσει τη ταυτότητα του και γίνει ζήτημα τότε παύει η ενσυναίσθηση για το υποκείμενο.

Μένουν μόνο θεωρίες και γνώμες για αυτούς που έχουν την πολυτέλεια να τις εκφράζουν.

Οι οποίοι σιγά σιγά χάνουν την ανθρωπιά τους. Μπορεί να έχουν δίκιο όμως μέσα τους αισθάνονται νεκροί και ντρέπονται να το ομολογήσουν.

Πολλοί είναι αυτοί πλέον που θεωρούν τον ξένο ως εχθρό

Οι Ευρωπαίοι τους μετανάστες Οι μετανάστες τους άλλους μετανάστες.

“Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης”, γράφει ο Πρίμο Λέβι.

Όμως να ενδημείς στον εαυτό σου σημαίνει να βιώνεις μια σχέση με μια ξένη ύπαρξη.

Ο ξένος είναι η ετερότητα που κατοικεί η ύπαρξη μας. Και μόνο αν εκτεθούμε με ανοιχτή καρδιά και φρέσκο νου σε αυτήν την ετερότητα,
μόνο αν βιώσουμε τον Ξένο γινόμαστε πραγματικά ο εαυτός μας.

Υγ. Η άλλη “Αμάλ” είναι μια βουβή ταινία. Οι πρόσφυγες είναι βουβοί άνθρωποι.

Δεν έχουν φωνή, Δεν αρθρώνουν λόγο Δεν έχουν αρχεία. Διαρκώς βρίσκονται κάποιοι άλλοι να μιλάνε για αυτούς.

Άραγε σε ποια σκοτεινά μπουντρούμια της πολιτισμένης Ευρώπης έχουν καταχωνιαστεί αυτές οι ανείπωτες μαρτυρίες των προσφύγων;

AMAL_trailer.m4v from Caravan Project on Vimeo.