Η κατάργηση της μονιμότητας είναι η μόνη εναλλακτική λύση για να καταστεί ανταγωνιστικός ο ΟΤΕ, τονίζει ο επικεφαλής του οργανισμού Παναγής Βουρλούμης σε άρθρο του στην «Καθημερινή». Χαρακτηρίζει ακόμα ως «κακή μεν, αλλά λύση ανάγκης» την εθελουσία έξοδο.

Ο κ. Βουρλούμης σε πρόσφατη δήλωσή του είχε χαρακτηρίσει ως σενάριο «επιστημονικής φαντασίας» το ενδεχόμενο παραμονής του στον ΟΤΕ, ενώ είχε προσθέσει ότι ο Οργανισμός βρίσκεται περίπου με «δεμένα χέρια» καθώς δεν υπάρχει πολιτική κάλυψη για πολλά μέλη του διοικητικού συμβουλίου.

Ο πρόεδρος του ΟΤΕ στο άρθρο του μιλά για την μεγάλη κλίμακας εθελουσία έξοδο που πραγματοποιήθηκε στον οργανισμό το 2005. Τονίζει ότι το κόστος της ήταν υψηλό, περίπου 200.000 ευρώ για τον κάθε αποχωρούντα, ή συνολικά περίπου 1.200.000.000 ευρώ. «Για τον ΟΤΕ η δαπάνη ήταν δικαιολογημένη με χρηματοοικονομικά κριτήρια. Με μέσο όρο ετήσιου κόστους ανά εργαζόμενο 60.000 ευρώ περίπου, η απόσβεση της δαπάνης έγινε σε λιγότερο από 4 χρόνια. Το 85% του κόστους καλύφθηκε από την επιχείρηση, το 15% περίπου από τη μεταφορά του 4% των μετοχών του ΟΤΕ από το υπουργείο Οικονομίας στο ΤΑΠ-ΟΤΕ, σήμερα ΙΚΑ. Αντίθετα από όσα γράφονται και λέγονται οι ασφαλιστικοί φορείς, στην περίπτωση του ΟΤΕ, δεν επιβαρύνθηκαν καθόλου. Αντίθετα, η επιχείρηση κάλυψε το κόστος και στα ταμεία, Επικουρικό και Αρωγής, ενώ δεν είχε υποχρέωση να το κάνει», επισημαίνει.

Συνεχίζει λέγοντας ότι τα αποτελέσματα της εθελουσίας ήταν εκ πρώτης όψεως θετικά για τον ΟΤΕ. «Αντίθετα από τις προβλέψεις η αποχώρηση τόσων χιλιάδων δεν δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι ο ΟΤΕ κουβαλούσε υψηλή αναλογία υπεράριθμου προσωπικού. Στην αρνητική πλευρά, εκτός από το υψηλό κόστος πρέπει να καταλογιστεί στην εθελουσία η απώλεια χρήσιμων στελεχών. Επιλέγουν να φύγουν συνήθως πρώτοι εκείνοι που μπορούν να βρουν εύκολα δουλειά. Το μειονέκτημα αυτό μετριάστηκε κάπως με την επαναπρόσληψη επί συμβάσει ορισμένων από εκείνους που απεχώρησαν, περίπου 20 συνολικά», αναφέρει και συνεχίζει: «Δυστυχώς, τα οφέλη της εθελουσίας αποδείχτηκαν πρόσκαιρα. Η τεχνολογική εξέλιξη και οργανωτική αλλαγή συνέχισαν να μειώνουν τις ανάγκες σε προσωπικό, ενώ οι αυτόματες μισθολογικές προσαρμογές και οι συλλογικές συμβάσεις που διαπραγματεύεται ο ΣΕΒ με τη ΓΣΕΕ και αποτελούν οδηγό, εξανέμισαν μέσα σε λίγα χρόνια τα οικονομικά αποτελέσματα της εθελουσίας».

«Σήμερα που γράφω το κόστος προσωπικού είναι πάλι 33% των εσόδων, που έχουν μειωθεί σημαντικά λόγω ανταγωνισμού και ρύθμισης. Δεδομένου ότι η Ρυθμιστική Αρχή εφαρμόζει κοστοστρέφεια στις τιμές των προϊόντων του ΟΤΕ, το υψηλό κόστος του προσωπικού τον βγάζει βαθμιαία από την αγορά. Ο κλάδος σταθερής τηλεφωνίας του ΟΤΕ αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το 2004 σε οξύτερη μορφή και μάλιστα σε χρονική περίοδο που απαιτούνται σοβαρές επενδύσεις σε δίκτυα νέας γενιάς. Η μέθοδος της εθελουσίας εξόδου χαρακτηρίστηκε σωστά ως κοινωνικά προκλητική, διπλά προκλητική όταν φορτώνεται το κόστος στον προϋπολογισμό και τα Ταμεία, πράγματα που δεν ίσχυσαν ποτέ για τον ΟΤΕ. Ομως η μόνη εναλλακτική λύση για μια επιχείρηση που ανταγωνίζεται στην ελεύθερη αγορά είναι η κατάργηση της μονιμότητας», καταλήγει.