Με την ολοκλήρωση των εξετάσεων στα ειδικά μαθήματα των μαθητών της Γ’ Λυκείου, πέφτει η αυλαία των πανελλαδικών εξετάσεων και ξεκινάει η αγωνία των μαθητών για τα αποτελέσματα της βαθμολόγησής τους. Φυσικά, φέτος ο αριθμός των εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα είναι σημαντικά μικρότερος-εκτιμάται ότι μπορεί να μείνουν εκτός ΑΕΙ περισσότεροι από 20.000 υποψήφιοι- καθώς ο νόμος που ψηφίστηκε από την  κυβέρνηση της Ν.Δ., θέτει ένα κατώτατο όριο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Βάσει, λοιπόν, αυτού του νόμου, δεν θα μπορούν να εισαχθούν υποψήφιοι στις Ανώτατες σχολές αν δεν επιτύχουν βαθμολογική επίδοση ίση ή μεγαλύτερη της Ελάχιστης Βάσης (Ε.Β.Ε). Η  Ε.Β.Ε. εκφράζεται ως  ποσοστό του μέσου όρου των μέσων επιδόσεων όλων των υποψηφίων στο σύνολο των τεσσάρων μαθημάτων του επιστημονικού πεδίου στο οποίο αντιστοιχεί το Τμήμα.

Ας κάνουμε, λοιπόν, την υπόθεση εργασίας ότι  συμφωνούμε με  την άποψη της κυβέρνησης περί «Αριστείας» και ότι δεν πρέπει να εισάγονται στα πανεπιστημιακά ιδρύματα μαθητές με βαθμό δύο και τρία  στις πανελλαδικές, τόσο γιατί το επίπεδο των σπουδών των σχολών στις οποίες εισάγονται υποβαθμίζεται, όσο και γιατί  με τόσο χαμηλές επιδόσεις ένα σημαντικό ποσοστό των εισακτέων θα δυσκολευτεί  να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Μέχρι εδώ, άσχετα αν κάποιος/α συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτή την άποψη, θα μπορούσε να υποστηρίξει πως, τουλάχιστον η Κυβέρνηση είναι συνεπής με το αφήγημα της «Αριστείας» που έχει προβάλλει. Όμως, από τη στιγμή που τα κολέγια που συνεργάζονται  με εκπαιδευτικά ιδρύματα της αλλοδαπής έχουν εξασφαλίσει την επαγγελματική τους αναγνώριση και η κυβέρνηση δίνει τη δυνατότητα στους αποφοίτους τους να συμμετάσχουν ακόμη και σε διαγωνισμούς πρόσληψης στο δημόσιο, το αφήγημα της «Αριστείας» καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.

Σύμφωνα με τη λογική της κυβέρνησης οι υποψήφιοι που δεν κατάφεραν να πιάσουν την Ε.Β.Ε., δεν είναι κατάλληλοι για να σπουδάσουν στην δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αν, όμως,  έχουν την οικονομική δυνατότητα και πάνε σε ένα  ιδιωτικό κολέγιο, τότε εφόσον ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, θα έχουν τη δυνατότητα να συναγωνιστούν επί ίσοις όροις με τους απόφοιτους των ελληνικών πανεπιστημίων. Άρα, στην περίπτωση των κολεγίων το κριτήριο καταλληλόλητας των υποψηφίων παύει να είναι ο βαθμός των πανελλαδικών εξετάσεων και γίνεται η δυνατότητα ολοκλήρωσης των σπουδών τους.  Τότε, γιατί δεν αφήνουμε και αυτούς τους υποψηφίους να εισαχθούν στα  ελληνικά πανεπιστήμια και ας κρίνουν  τα πανεπιστήμια, αντί των κολεγίων, αν είναι ικανοί να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους;

Δυστυχώς, με τη λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών  που ακολουθεί η κυβέρνηση στο συγκεκριμένο θέμα, όχι μόνο αυτοαναιρεί  το αφήγημα της «Αριστείας» που ήθελε να προβάλλει, αλλά και επιτρέπει να  γίνονται σκέψεις ότι θέλει να εξασφαλίσει πελατεία στα κολέγια, «παίζοντας» με τον πόνο, των υποψηφίων και των οικογένειών τους.

Φυσικά, το ίδιο έργο, το έχουμε ξαναδεί να παίζεται με μεγάλη «αποτυχία» και το 2005, όταν Υπουργός Παιδείας ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου Κουτσίκου, η οποία επέβαλε τη βάση του 10 για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τότε μέσα σε τέσσερα χρόνια είχαν μείνει ακάλυπτες περίπου 50.000 θέσεις στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, είχε οξυνθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών και, φυσικά, οι μόνοι χαρούμενοι ήταν  τα φροντιστήρια και τα κολέγια που είδαν την «πελατεία» τους να αυξάνεται.

* Κωνσταντίνος Ζιάβρας, Οικονομολόγος- MBA, Μέλος των Οικολόγων ΠΡΑΣΙΝΩΝ