Ακόμη και αν ένας εκδοτικός οίκος έχει υπέρογκα χρέη. Ακόμη και αν είναι αντικειμενικά αδύνατη η εξυπηρέτηση των δανείων. Ακόμη και αν είναι η δίκαιη η αγανάκτηση των πιστωτών. Τι νόημα έχει η πολτοποίηση βιβλίων; Σε τι θα βοηθήσει; Πώς θα ανταμείψει τον δανειοδότη;

Οι ερωτήσεις είναι ασφαλώς ρητορικές. Την απάντηση την ξέρουν όλοι όσοι πόνεσαν για την πολτοποίηση βιβλίων του εκδοτικού οίκου Γαβριηλίδη μετά το θάνατο του εκδότη από τις πιστώτριες τράπεζες.

Κανένας σεβασμός στους συγγραφείς, καμία ευαισθησία για το πνευματικό έργο, καμία ψυχική σχέση με την γραπτή δημιουργία, σαδισμός και βαρβαρότητα. Ένας κόσμος που χωρίζεται σε δανειστές και οφειλέτες, σε έχοντες και μη έχοντες, στους πάνω και στους κάτω. Ένας ακήρυχτος πόλεμος που είναι αμείλικτος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το χρηματοπιστωτικό σύστημα δείχνει τα δόντια του και συμπεριφέρεται όχι μόνο με τυφλή ιδιοτέλεια αλλά και με ιδεολογικό φανατισμό.

Αλλά είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των ορίων της σκληρότητας του κόσμου και της ανθρώπινης αθλιότητας. Όχι μόνο κατασχέσεις κινητών και πλειστηριασμοί ακινήτων αλλά και πολτοποίηση βιβλίων για να γίνουν οι λέξεις μια άμορφη μάζα και για να μη μείνει ίχνος από τις σκέψεις αυτών που τις έγραψαν.

Θα μπορούσαν να ειδοποιήσουν τους δημιουργούς να πάρουν αντίτυπα. Θα μπορούσαν να τα χαρίσουν σε σχολικές βιβλιοθήκες. Θα μπορούσαν να τα πουλήσουν σε συμβολική τιμή για φιλανθρωπικούς λόγους.

Πολλά θα μπορούσαν να κάνουν αν είχαν αίσθηση του σκοτεινού συμβολισμού που έχει μια καταστροφή βιβλίων. Αλλά δεν έχουν. Και ίσως γι αυτό τα καταφέρνουν τόσο καλά με τους αριθμούς.