Συνθέσεις γραμμένες από δεκαπέντε χρόνια πριν ως και τον προηγούμενο μήνα. Ονειρικές άχρονες εικόνες, αρχετυπικοί σχεδόν πρωτόγονοι ρυθμοί, απόηχοι της μουσικής του Arvo Pärt, της υποσαχάριας Αφρικής και της κοιλάδας των Τεμπών, συνθέτουν ένα τοπίο όπου θα μπορούσε να κυλάει ο «Ευφράτης» του ποιητή. Έτσι περιγράφει ο Γιώργος Παλαμιώτης αυτό που θα ακούσουν όσοι βρεθούν την Πέμπτη στο Tempus Verum-Εν Αθήναις Ιάκχου 19- στο Γκάζι για τον ίδιο και το Modern Greek Trio.

Ένας από τους καλύτερους μουσικούς μας, ο μπασίστας Γ.Παλαμιώτης παραμένει ανήσυχος και βουτηγμένος σε ένα άχρονο σύμπαν μουσικής. Ψάχνει αρχαίους ήχους, αλλά και τη ρυθμολογία του λόγου. Αποσυμβολίζει κι έπειτα αφήνεται να εκφραστεί σαν να έχει ανάγκη να συνδέσει τα ηχητικά τοπία της εποχής μας με τα σκόρπια αποτυπώματα των ρυθμών άλλων εποχών και διαφορετικών παραδόσεων. Γι’αυτό εξάλλου όπως θα Διαβάσετε παρακάτω θεωρεί μέρος της σπουδής του τη συνεύρεση του με μουσικούς άλλων πολιτισμών. Μαζί του επί σκηνής σήμερα οι Γιάννης Αγγελόπουλος στα  τύμπανα, Βαγγέλης Στεφανόπουλος στο  πιάνο Μάνος Αχαλινωτόπουλος  στο κλαρίνο και Γιώτα Πεκλάρη  στον χορό.

«Eίναι αληθές ότι η πλήρης μοναξιά είναι βαρεία και ότι η έρημος είναι αυχμηρά και ταλανίζει. Aλλά, αλλά, ου μην αλλά (όπως του Iσλάμ το Iλ Aλλά, των χριστιανών το Έχει ο Θεός και των αθέων αι υψηλαί αι σκέψεις) κανείς ιδρώς, καμία δίψα, δεν εξαντλούν τον μυστικόν Eυφράτην, που και εν τη ερήμω ακόμη, και εντός και πέραν της σιγής, εντός και πέραν πάσης μοναξιάς και πάσης μεμψιμοιρίας, ποτίζει τα πάντα, πάντοτε, χωρίς να φαίνεται η πηγή του, όπως το μέγα φως, το άκτιστον, φωτίζει τα πάντα εις τον αιώνα, χωρίς να φαίνεται η εστία, τα πάντα, τα πάντα, ακόμη και τα πιο μικρά, όσον και το εκστατικόν, το ανέσπερον, το μέγα παφλάζον Σύμπαν.» **

* Οκτάνα – Α. Εμπειρίκος
** Ευφράτης – Α. Εμπειρίκος

Γιατί επέλεξες το απόσπασμα του Εμπειρίκου για να συστήσεις αυτή τη δουλειά;

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί όχι ένα απόσπασμα του Σεφέρη ή του Παπαδίτσα. Ή γιατί η ποίηση γενικότερα. Απλά όταν άκουσα πως η ‘’νεα πόλις’’ θα χτιστεί με έργα ‘όχι οικοδομικά, ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προπαντός μες στην καρδιά του κάθε ανθρώπου’’, μου φάνηκε σχεδόν αυταπόδεικτα σωστό. Έτσι προσπάθησα, με την όποια επιτυχία βέβαια, να αποφύγω κάθε ορθολογιστική πρακτική που απορρέει από την όποια ακαδημαϊκή γνώση έχω αποκτήσει και να εστιάσω αλλού τελείως.

Μιλάς για αρχετυπικούς και πρωτόγονους ρυθμούς. Είναι κάτι το χαρακτηριστικό  στη μουσικής σου. Γιατί ; Τι ψάχνεις στο παρελθόν;

Αυτόν τον ‘’μυστικόν Eυφράτην, που και εν τη ερήμω ακόμη, και εντός και πέραν της σιγής, εντός και πέραν πάσης μοναξιάς και πάσης μεμψιμοιρίας, ποτίζει τα πάντα, πάντοτε, χωρίς να φαίνεται η πηγή του, όπως το μέγα φως, το άκτιστον, φωτίζει τα πάντα εις τον αιώνα, χωρίς να φαίνεται η εστία, τα πάντα, τα πάντα, ακόμη και τα πιο μικρά, όσον και το εκστατικόν, το ανέσπερον, το μέγα παφλάζον Σύμπαν.’’

Υπάρχει και αυτό το ζήτημα όσο αφορά στην γραμμικότητα του χρόνου και την τέχνη ή και την επιστήμη καμιά φορά. Οι ‘’Δεσποινίδες της Αβινιόν’’ του Πικάσο, που θεωρήθηκαν ως μεγάλη καινοτομία και νέο ρεύμα, είναι πιο κοντά σε ένα Κρητικό αγγείο του 1000 πχ παρά σε κάτι 50 χρόνια πριν την δημιουργία τους. Αν δεν ερχόταν ο Ντεμπυσύ σε επαφή με την μουσική των ‘’πρωτόγονων’’ από την Ιάβα, σε εκείνη την έκθεση στο Παρίσι, ίσως να μην είχαμε πολλά από τα αριστουργήματά του. Είναι αυτό που ο ποιητής λέει πως ‘’ποτίζει τα πάντα πάντοτε’’, η ουσία δηλαδή των τεχνών που παραμένει αναλλοίωτη, όπως  άλλωστε και της ύλης και της ζωής, βάση της αρχής της διατήρησης της ενέργειας στην φυσική. Με δύο λόγια ό,τι δεν είναι αγοραίο και πρόσκαιρο, αλλά ουσιαστικό και αναγκαίο παραμένει ως τέτοιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μάλλον για λόγους αποτελεσματικότητας αλλά ίσως και λόγω τεμπελιάς,  ψάχνω τι ισχύει παραδεδομένα σε βάθος χρόνου.

Μετά από τόσα χρόνια πειραματισμών πως θα αυτοσυστηνόσουν;

Ως αυτός που έκανε δύο προσπάθειες, απέτυχε στις πέντε και πέτυχε στις τρεις. Εναλλακτικά ως αυτός που έκανε google search και βρήκε ένα μόνο αποτέλεσμα.

Τι είναι αυτό που σε κάνει και επιμένεις στη μουσική;

Σίγουρα οποιαδήποτε σχέση με την μουσική, φέρνει των άνθρωπο σε επαφή με την Μητέρα των Τεχνών. Και ο Σωκράτης όταν αναλογιζόταν την ζωή του ως μελλοθάνατος, κάποια στιγμή μετάνιωσε που δεν ασχολήθηκε με την μουσική. Επίσης είναι μια απόλυτα διεθνής γλώσσα, χωρίς κανένα τοπικό ή χρονικό περιορισμό. Όσοι μουσικοί έχουν ταξιδέψει και παίξει σε διαφορετικές χώρες και με ‘’αλλόγλωσους’’ μουσικούς, έχουν βιώσει την αλήθεια του ισχυρισμού μου. Αλλά και το ακροατήριο επίσης διακρίνει πίσω από τις νότες, τους ρυθμούς και τις λέξεις μια άλλη μυστική εικόνα, που ίσως να είναι και πιο αληθινή από την ορθολογιστική ερμηνεία των στίχων ή του μουσικού μέτρου και της αρμονίας. Αυτά βέβαια για την μουσική ως τέχνη ή ως επιστήμη. Η μουσική ως προϊόν ή καλύτερα η μουσική που παράγεται ως προϊόν, έχει άλλο περιεχόμενο, αντικείμενο και στόχο και όχι το ‘’ινα ωσι εν’’ της πνευματικής πραγματικότητας όπου ρέεουν τα ύδατα του μυστικού Ευφράτη του ποιητή.

Αυτό που θα ακούσουμε σήμερα είναι μια ενότητα ή μία πορεία 15 ετών;

Πολύ θα ήθελα να το ξέρω και εγώ. Η πραγματικότητα είναι πως μάλλον θα είναι το αποτέλεσμα του δεδομένου συνόλου ανθρώπων εκείνη την δεδομένη στιγμή. Αυτό γιατί πιστεύω απόλυτα στους συνεργάτες μου και στην επιθυμία τους να είναι ο εαυτός τους. Σίγουρα οι αφορμές και οι αιτίες για την δημιουργία του καμβά της μουσικής που θα παίξουμε είναι τοποθετημένες στο παρελθόν αλλά ευελπιστώ η δεινότητα των συνεργατών μου να με παρασύρει και εμένα και το κοινό στο να ζήσουμε την στιγμή και μόνο.

Η μουσική είναι έμπνευση βίωμα ή κάτι άλλο και τι;

Θα έλεγα πως είναι σαν τον έρωτα. Βλέπεις κάποιον, εμπνέεσαι, τον ερωτεύεσαι και μετά αν τον αγαπήσεις, ξεκινάει μια σειρά αναπάντεχων αλλαγών που βιώνονται πλέον όχι σαν τέτοιες αλλά σαν μόνιμη κατάσταση που εκφράζεται ποικιλοτρόπως μέσα στον χρόνο. Μπορεί και όχι. Αν δεν γίνει αγάπη ο έρωτας παραμένει έμπνευση και βίωμα χωρίς να μεταστοιχειωθεί σε κάτι άλλο. Το ίδιο και η μουσική μπορεί να πάρει διάφορες ‘’μορφές’’. Αυτές οι ιδιες 12 νότες πόσο διαφορετικές και πόσο ίδιες παραμένουν μέσα στον χρόνο. Οι πρώτες νότες από την ιεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκυ, θα μπορούσαν να είναι τραγούδι των Εσκιμώων, Βυζαντινός ύμνος ή επιτυχία με τον Τζο Ντασσέν από τα 70’s.