Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάντεν από την πρώτη μέρα που εγκαταστάθηκε στον Λευκό Οίκο άρχισε να εκθέτει τους ηγέτες της ΕΕ.

Παρόλο που ο ίδιος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την αναθέρμανση της διατλαντικής σχέσης, το πολιτικό του διάβημα επέδρασε καταλυτικά στην ανάδειξη του ελλείμματος κοινωνικής ευαισθησίας και διορατικότητας που χαρακτηρίζει τα κέντρα λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες.

Η επεκτατική πολιτική που ακολούθησε στην οικονομία για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και η στήριξη των πιο ευάλωτων, η αλλαγή δόγματος στο μεταναστευτικό και η διακήρυξή του εναντίον των ανισοτήτων και υπέρ της φορολόγησης του μεγάλου πλούτου, θύμισαν τις καλύτερες στιγμές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Και μετά ήρθαν οι πατέντες. Μιλώντας για την ανάγκη άρσης των πατεντών για τα εμβόλια έδειξε ότι δεν φοβάται τη σύγκρουση με τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και ότι αντιλαμβάνεται πως η δυστυχία των “κάτω” εκ των πραγμάτων επηρεάζει και τους “πάνω”μέσα στη δίνη της παγκοσμιοποίησης.

Η ΕΕ αντέδρασε αρχικά αμήχανα και στη συνέχεια απογοητευτικά. Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αντέδρασε θετικά και μετά μίλησε η Άγκελα Μέρκελ και τελείωσαν όλα. Ακόμη και ο Γάλλος πρόεδρος Εμμ. Μακρόν που στην πρώτη φάση ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας, τα γύρισε.

Πόσο μάλλον ο Κυριάκος Μητσοτάκης που είχε προσπαθήσει να πλασαριστεί ως ο ηγέτης που ενέπνευσε τον Μπάιντεν. Όταν άνοιξε η συζήτηση κατάπιε τη γλώσσα του και έτσι, αντί να αντιδικήσει με τη Γερμανίδα καγκελάριο, επέλεξε να συγκρουστεί με τον Αλέξη Τσίπρα για την πατρότητα της νίκης που, τελικά, δεν την ήθελε.

Τι μαθαίνουμε από όλα αυτά;

• Οι κυρίαρχοι της ΕΕ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να συλλάβουν την ιστορικότητα της συγκυρίας και να κοιτάξουν πέρα από τον ορίζοντα της δικής τους πολιτικής σταδιοδρομίας.
• Στη μητρόπολη του καπιταλισμού, την Αμερική, συμβαίνει  μια πραγματική κοσμογονία, η οποία, ανεξάρτητα από την έκβαση της, επηρεάζει καταλυτικά την πολιτική δυναμική σε πλανητικό επίπεδο.
• Η συγκυρία είναι ιδανική για το θρίαμβο των ιδεών της Αριστεράς (ενισχυμένος ρόλος του κράτους, περιορισμός ανισοτήτων, έμφαση στα δημόσια αγαθά) ανεξάρτητα από τις αδυναμίες των πολιτικών υποκειμένων που τις εκφράζουν.
• Η χώρα μας έχει την ατυχία μιας ηγεσίας που ενδιαφέρεται για τους λίγους και ταυτίζει την προπαγάνδα με την πολιτική, το συμφέρον της με το εθνικό ζητούμενο, την εξουσία με το ιδεώδες.