Όλοι μιλάμε για την 4η βιομηχανική επανάσταση που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη. Το κατά πόσο θα φέρει ανεργία και υποαπασχόληση είναι το ερώτημα που πλανάται πάνω από την κοινωνία. Ποιος θέτει την ατζέντα του κοινωνικού διαλόγου; Γιατί, τέτοια ερωτήματα στρέφουν τη συζήτηση προς την οπτική των εταιριών και μακριά από την αλήθεια και το κοινωνικό συμφέρον. Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι: Πώς μοιραζόμαστε δίκαια την εξοικονόμηση χρόνου (αύξηση της παραγωγικότητας) λόγω της ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης; Γιατί θεωρούμε αυτονόητο να δουλεύουμε το ίδιο όταν λόγω τεχνολογίας το ίδιο έργο το παράγουμε πιο γρήγορα; Αυτό είναι που παράγει ανεργία και υποαπασχόληση, όχι η τεχνητή νοημοσύνη και η εκμηχάνιση της παραγωγής.

Αντί η εκμηχάνιση και η τεχνητή νοημοσύνη να μειώνει το φόρτο εργασίας, έχουμε την εντατικοποίηση της ανθρώπινης εργασίας, και την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και συνθηκών. Αντίθετα στην κοινή λογική, ο εργασιακός μεσαίωνας βαθαίνει αντί να τελειώνει. 

Το εργατικό αίτημα της εποχής μας δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ο χρόνος και η δίκαιη διανομή της εξοικονόμησης χρόνου λόγω των νέων τεχνολογιών. Λείπει αυτός ο εκδημοκρατισμός των ωφελειών της τεχνολογίας  στην αύξηση της παραγωγικότητας.

Το εξάωρο εργασίας, το τετραήμερο εργασίας (χωρίς μείωση αποδοχών), η γονική άδεια και στους δύο γονείς για τα πρώτα δύο χρόνια κάθε παιδιού είναι οι ελάχιστες συνθήκες που θα επέτρεπαν τον επαναδημοκρατισμό της κοινωνίας μας.

Η αποσυμπίεση των εργαζομένων από την αυξανόμενη πίεση των όλο και γρηγορότερων ρυθμών εργασίας θα επιτρέψει την επαναφορά των ανθρωπίνων σχέσεων. Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μας, με  συντρόφους, γονείς, φίλους και τους εαυτούς μας. Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για την αλληλεγγύη, για το παιχνίδι και για την ξεκούραση. Απέναντι στις αυξανόμενες προκλήσεις της εποχής μας που θέτουν σε αμφισβήτηση τον πολιτισμό μας, όπως κάνει η Κλιματική Αλλαγή και η επιστροφή της ακροδεξιάς, χρειαζόμαστε περισσότερο προσωπικό χρόνο για να μπορούμε να τοποθετηθούμε στα πράγματα και να ανταπεξέλθουμε. Ο λιγότερος χρόνος απειλεί την δημοκρατία.

Ο χρόνος είναι το αριστερό αίτημα της εποχής μας. Και ήρθε η ώρα να το διεκδικήσουμε και για εμάς και για τις γενιές που έρχονται.

Δεν είναι ότι το δικαίωμα στην ισοκατανομή του πλούτου δεν είναι επίκαιρο. Είναι ότι, χωρίς το δικαίωμα στην ισοκατανομή του χρόνου που εξοικονομείται από την αύξηση της παραγωγικότητας, η ισοκατανομή του πλούτου δεν θα οδηγήσει από μόνη της στην ευτυχία και στην δημοκρατία.

Υ.Γ. Οι ιδέες αυτές τριβελίζουν το μυαλό μου εδώ και καιρό, αλλά το  άρθρο αυτό είναι η έμπνευση που προέκυψε μέσα από συνάντηση με την πολιτική ομάδα «ΑΛΛΑ ΡΟΥΧΑ» (https://allarouxa.wordpress.com) που προωθεί την μείωση του χρόνου εργασίας και με την συνυποψήφιά μου με το ΜέΡΑ25 στον Βόρειο Τομέα, Σίσσυ Βελισσαρίου.

* Ο Κρίτων Αρσένης ειναι περιβαλλοντολόγος, οικονομολόγος, ευρωβουλευτής ’09-14. Είναι υποψήφιος με το ΜέΡΑ25 στον Δυτικό Τομέα Β’ Αθηνών