Με νοσταλγια θυμαμαι το ραδιοφωνο BRAUN με ενα μεγάλο πράσινο ματι που άλλαζε χρώμα καθε φορα που προσπαθούσε να συντονιστή στα μακρά ή τα βραχέα ερτζιανά κύματα για να ακουστη η θεία Λένα και να ησυχαση η μητερα μου απο μενα ο Πλέσσας, ο Οικονομίδης, ο Ίκαρος με ερωτήσεις γνώσεων, με γρίφους, με ταλέντα πάσης φύσεως.

Και από κοντά ο Παπαστεφάνου να με καλησπερίζει με τον κ. Έντισον την ώρα που ετοιμαζόμουν για τη Σαββατιάτικη έξοδο. Τις Κυριακές οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις με τον Γεωργίου με έκαναν να φωνάζω έξαλα για την ομάδα μου.

Τα πρωινά ο Βύρων Πάλλης με το «Σπίτι των Ανέμων» έκανε στη μητέρα μου παρέα στο μαγείρεμα και κάθε βράδυ Δευτέρας μαζεμένη η οικογένεια άκουγε το «Ραδιοφωνικό Θέατρο» και έκανε τη φαντασία μου να καλπάζει.

Τα χρόνια της χούντας το συνωμοτικό ψάξιμο του πατέρα μου για τη Deutsche Welle και το BBC με ξεσήκωνε για αντίσταση. Ο μικρός εμβέλειας ραδιοσταθμός του Πολυτεχνείου με έβγαλε στους δρόμους της αντίστασης και ο Αμερικάνος από τη βάση της Γλυφάδας να μου στέλνει τις τελευταίες ξένες επιτυχίες.

Το «Γλυκό του Κουταλιού» με τη Ρηνιώ Παπανικόλα με έμαθε να ακούω το ελληνικό τραγούδι με ποιητική διάθεση και με προετοίμασε για το 3ο Πρόγραμμα του Χατζιδάκι και τη Λιλιπούπολη. Η φωνή της Ρεζάν με καθηλωνε και οι πολιτικες αντιρρησεις μου εβρισκαν διεξοδο στην εκπομπη της Λύρας!

Μπερδεμένος κόσμος ραδιοφωνικός, ο απόλυτος έρωτας, μέχρι και σήμερα!

* Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου