Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Α. Τριανταφυλλάκη, «Μικρές περιπλανήσεις στις ρωγμές του χρόνου» είναι μια συλλογή από αυτοτελή διηγήματα, που ξεπηδούν από τις ρωγμές του χρόνου και μας ταξιδεύουν, μέσα από μια γλαφυρή και λυρική αφήγηση, από το «αγιασμένο» Διδυμότειχο στην «πλανεύτρα» Νέα Υόρκη.

Με αφορμή την πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου στον ΙΑΝΟ, ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης μίλησε στο tvxs.gr για το νέο του εγχείρημα, τις προηγούμενες δουλειές του, τα καθημερινά διδάγματα και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις.

Το βιβλίο σας αποτελεί μια συλλογή από τριάντα τέσσερα αυτοτελή διηγήματα και μας ταξιδεύει σε διαδρομές κοντινές και μακρινές, οικείες μα και μεταφυσικές. Τι είναι τελικά οι «Μικρές περιπλανήσεις στις ρωγμές του χρόνου»;

Οι «Μικρές Περιπλανήσεις», είναι εμπειρίες, τραύματα, επιτυχίες και αποτυχίες, απογοητεύσεις και ζώσα ελπίδα! Είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, με πολλές στάσεις σε πολύβοα λιμάνια, ένας λειψός απολογισμός που ακόμα συνεχίζεται! Kάποια όνειρα που λάμπουν σαν φάροι στο σκοτάδι για να μας δείχνουν την πορεία. Γιατί το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ!

Στο βιβλίο υπάρχουν καθημερινά διδάγματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις, όπως η αέναη επιστροφή στις ρίζες και αστείρευτη αγάπη για τη ζωή. Τι σας γοητεύει σε αυτά τα θέματα;

Η ζωή από μόνη της είναι ένα θαύμα! Ένα δώρο ανεκτίμητο! Ο προορισμός μας είναι να το χαρούμε. Δυστυχώς, συχνά, χάνουμε τον καιρό μας μ’ ανούσια πράγματα και δεν αξιοποιούμε αυτό το θείο δώρο! Γεμίζουμε τη ζωή μας με αρνητικά συναισθήματα, την δηλητηριάζουμε μ’ άχρηστες σκέψεις, σπαταλάμε τις ευκαιρίες μας, ενώ θα έπρεπε ν’ απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή! 

Κατά πόσο είναι «παρών» ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης σε αυτές τις ιστορίες;

Ο συγγραφέας είναι παρών σ’ όλες τις ιστορίες! Άλλες τις βιώνει ο ίδιος, άλλες τις παρακολουθεί και άλλες τις πλάθει στηριζόμενος σε ιστορίες τρίτων. Μετέχει του δράματος και της χαράς! Συμπάσχει και χαίρεται με τους ήρωες! Εν ανάγκη, τους υποδύεται κιόλας! Δεν αποστασιοποιείται, ούτε παρατηρεί ουδέτερος! Αλλιώς θα έγραφε δοκίμια και επιστημονικές αναλύσεις για την …οικονομία!

Αγαπημένο απόσπασμα από το βιβλίο;

Χα,χα, χα! Μην επιμένετε! Δεν την παθαίνω! Είναι σαν να ζητάτε από έναν πατέρα να σας απαντήσει ποιό είναι το αγαπημένο του παιδί! Εστω και αν κατά βάθος αγαπάει κάποιο περισσότερο, δεν πρέπει να τ’ αποκαλύψει! Όμως, διαβάζοντας τις ιστορίες γίνεται εύκολα αντιληπτό με ποιες ταυτίζομαι. Που παρεμβαίνει εντονότερα ο συγγραφέας.

Στο τρίτο σας βιβλίο με τίτλο «Μια άλλη ευκαιρία…» οι ήρωες του βιώνουν τη βάρβαρη κρίση που έπληξε την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Πληρώνουν για τα λάθη τους, βρίσκονται αντιμέτωποι  με προσωπικές, οικογενειακές και επαγγελματικές τραγωδίες και προσπαθούν να επανέλθουν. Τελικά μπορούμε να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία στο όνειρο;

Mα φυσικά! Όχι μόνον δεύτερη, αλλά πολλές ευκαιρίες! Πιστεύω ότι το μυστικό της ζωής είναι να μην απογοητεύεσαι, να μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου, αλλά να επιμένεις μέχρι την πραγμάτωσή τους! Και αν ακόμα δεν τα καταφέρουμε όλα, όπως τα είχαμε σχεδιάσει, δεν έχει σημασία. Όπως λέει ποιητικά κάπου ο Κωνσταντίνος Τσάτσος «θα τσούζει λίγο περισσότερο το βορηαδάκι καθώς θα βραδυάζει!» Η προσπάθεια και ο αγώνας μετράει! Και η αέναη μάχη για κάτι καλύτερο!

Πιστεύετε ότι αυτή η κρίση επηρέασε και το βιβλίο;

Η κρίση μας επηρέασε όλους και στη σκέψη και στη δράση. Μας ήρθε κάπως απότομα επειδή είχαμε, λανθασμένα βέβαια, πείσει εαυτούς και αλλήλους ότι η επίπλαστη ευμάρεια θα κρατούσε για πάντα! Ότι θα ζούμε ζωή χαρισάμενη με τα λεφτά άλλων! Δυστυχώς, και αυτό είναι τραγικό, την κρίση  πλήρωσαν ακριβότερα εκείνοι που  ευθύνονται λιγότερο για την δημιουργία της. Οι αδύναμοι! Στα τρία προηγούμενα βιβλία μου περιγράφω αναλυτικά, τόσο τα αίτια, όσο και τα αποτελέσματά της. Όμως εκείνο που έχει σημασία είναι να μην μας καταπιεί αυτή η παρατεταμένη κρίση, να μην κατασκηνώσει μονίμως η απαισιοδοξία και, ως χώρα, να «δούμε τις αμυγδαλιές ν΄ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Μια κινέζικη παροιμία λέει ότι τα προβλήματα  είναι οι ευκαιρίες ντυμένες με τα ρούχα της δουλειάς. Ας ευχηθούμε, λοιπόν, αυτή η κρίση να προσφέρει νέες ευκαιρίες σε όλους.

Ποιο είναι το κυρίαρχο λογοτεχνικό ρεύμα που ακολουθούν τα έργα σας;

Δεν νομίζω ότι ακολουθώ κάποιο λογοτεχνικό ρεύμα. Ούτε το επιδίωξα, ούτε μ΄ενδιαφέρει να ενταχθώ κάπου! Τα περισσότερα διαβάσματά μου, τα οποία διαμόρφωσαν την σκέψη και τον τρόπο γραφής μου,  ήταν από τη «γενιά του 30». Εκείνος, όμως, που με καθόρισε με το έργο και τη φιλοσοφία του ήταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. Το τελευταίο του βιβλίο,  «Η ζωή σε απόσταση»,  το έχω ως ευαγγέλιο!

Mπορείτε να ξεχωρίσετε κάποιο αγαπημένο σας μυθιστόρημα και αγαπημένο συγγραφέα;

Σε διαφορετικές χρονικές συγκυρίες μ’ επηρέασαν βαθύτατα,  «Η Αιολική Γή», του Ηλία Βενέζη, «Η Ζωή εν Τάφω», του Στρατή Μυριβήλη, «Η Κερένια Κούκλα», του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, «Η Φόνισσα»,  του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και η «Αναφορά στο Γκρέκο», του Νίκου Καζαντζάκη.

Από που αντλείτε την έμπνευση σας και ποιος λόγος σας ωθεί να γράφετε;

Το γράψιμο έρχεται ως μια, περίπου, φυσική διαδικασία. Είναι ο διάλογός μου με τον κόσμο, με τη ζωή, με τα όνειρα! Δεν κάθομαι κάπου και λέω «να τώρα θα γράψω!» Δεν το προγραμματίζω, μ’ άλλα λόγια. Από μικρός,  είχα την ..κακή συνήθεια να παρατηρώ και να σημειώνω με τα ορνιθοσκαλίσματά μου! Μεγαλώνοντας απλώς συστηματοποίησα, ο,τι έγραφα μικρός! Και η θεματολογία μου, μην νομίζετε, δεν έχει αλλάξει και πολύ! Απλώς, με την εμπειρία και το χρόνο, αλλάζει, προς το καλύτερο, θέλω να ελπίζω, ο τρόπος που προσεγγίζω τα πράγματα.

Έχετε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη ότι «για εσάς το γράψιμο δεν είναι επάγγελμα. Το βλέπετε περισσότερο ως μια προσωπική λυτρωτική διαδικασία». Μιλήστε μας γι΄ αυτό. Πως έρχεται η λύτρωση;

Ναι, έτσι ακριβώς! Λύτρωση σημαίνει ν’ απελευθερώνεις  τον εαυτό σου απ’ ό,τι τον ταλανίζει! Είτε κακό, είτε καλό! Γιατί καμιά φορά ο άνθρωπος χάνει το μέτρο κι αυτό είναι η μεγαλύτερη φυλακή. Δεν μπορεί να χαρεί τίποτα στη ζωή του. Αυτό, για εμένα, είναι η μεγαλύτερη δυστυχία.  Ο Τάσος Λειβαδίτης λέει κάπου:  «το βράδυ έχω βρεί έναν ωραίο τρόπο για να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ όλους έναν-έναν». Γιατί είναι προτιμότερο να κοιμηθείς μ’ ένα μικρό παράπονο το βράδυ, παρά να ξυπνήσεις με τύψεις το πρωϊ!