Μια μέρα πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, η Γη ήρθε ξαφνικά αντιμέτωπη με την Αποκάλυψη,  όταν ένας αστεροειδής έπεσε στο Μεξικό κι έκλεισε με βίαιο τρόπο το βιβλίο της ζωής των δεινοσαύρων.

Τα πτηνά είναι τα μόνα μέλη του οικογενειακού δέντρου των δεινοσαύρων που επιβίωσαν από τη δοκιμασία αυτή και μαζί με τα πρώιμα θηλαστικά βγήκαν στο οικολογικό προσκήνιο.

Αλλά τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε γίνει αυτή η καταστροφή; Θα είχαν εξαφανιστεί οι δεινόσαυροι;

Μερικοί επιστήμονες λένε ότι οι αριθμοί των δεινοσαύρων είχαν ήδη μειωθεί σταθερά για χιλιάδες χρόνια πριν χτυπήσει ο αστεροειδής, οπότε μπορεί να είχαν εξαφανιστεί έτσι κι αλλιώς. Όπως σημειώνει το National Geographic, όμως, ίσως κι όχι, καθώς μια νέα μελέτη υποστηρίζει πως οι δεινόσαυροι εξακολουθούσαν να διατηρούν τη ζωτικότητα και το σφρίγος τους μέχρι τη μαζική εξαφάνισή τους, την Κρητιδική περίοδο.

Αν παρακολουθήσει κανείς την ταινία του  Disney «Φαντασία», που γυρίστηκε το 1940, θα παρατηρήσει πως τότε οι πλαιοντολόγοι πίστευαν πως οι δεινόσαυροι ζούσαν σε ένα περιβάλλον πλούσιας βλάστησης κι εκπέσαν σε ένα πιο ξηρό κλίμα με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν. Η άποψη αυτή όμως άλλαξε τη δεκαετία του ’80, όταν οι οι Walter και Luis Alvarez υποστήριξαν ότι οι δεινόσαυροι δεν έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της ερημοποίησης, αλλά όπως έδειξαν τα απολιθώματα που βρέθηκαν αιτία ήταν ένας αστεροειδής – αρμαγεδώνας που χτύπησε τον πλανήτη μας. Χρόνια αργότερα, οι επιστήμονες βρήκαν τα υπολείμματα ενός κρατήρα στις ακτές του Μεξικού και οι περισσότεροι παλαιοντολόγοι συμφώνησαν ότι ο αστεροειδής που έπεσε κάποτε εκεί φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων. Κάποιοι αργότερα έβαλαν στο κάδρο και τη δραστηριότητα των ηφαιστείων.

Οι παλαιοντολόγοι συζητούν, όμως, σήμερα τι θα συνέβαινε αν εκείνος ο αστεροειδής δεν είχε πέσει ποτέ στη Γη. Το να καταλήξει κανείς σε ασφαλή συμπεράσματα είναι δύσκολο λόγω της αποσπασματικής φύσης των απολιθωμένων στοιχείων που έχουμε στα χέρια μας. Το να προσπαθεί κανείς να διηγηθεί την ζωή των δεινοσαύρων με οδηγό τα απολιθώματα, είναι σαν να προσπαθεί να διαβάσει ένα έπος όταν το μόνο που ζώσεται είναι ένα αντίτυπό του. Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο χωρίς να ξέρει κανείς σίγουρα ότι δεν λείπουν σελίδες από αυτό ή ότι δεν έχει σβηστεί το μελάνι; Αν ένας παλαιοντολόγος εξετάσει αυστηρά και μόνο τα στοιχεία που προκύπτουν από τα απολιθώματα, θα συμπεράνει εύκολα πως κατά τα τελευταία 17 εκατ. χρόνια της  Κρητιδικής περιόδου, λίγο δηλαδή πριν χτυπήσει ο αστεροειδής την Γη, οι δεινόσαυροι βρισκόντουσαν ήδη στο λυκόφως της ζωής τους. Όμως η Μααστριχτιανή Εποχή που βρίσκεται πιο κοντά στην εξαφάνιση των γιγάντιων σαυροειδών, δεν έχει αφήσει πίσω της πολλά απολιθώματα ώστε να έχουμε πρόσβαση σε πολλές λεπτομέρειες.

Με τα χάσματα μεταξύ των παλαιοντολόγων να μένουν επί δεκαετίες αγεφύρωτα, μια νέα γενιά επιστημόνων χρησιμοποιούν πια τις νέες τεχνολογίες ανακαλύπτοντας νέα στοιχεία που αναθεωρούν την άποψη που είχαμε μέχρι σήμερα για τον κόσμο. Οι παλαιοντολόγοι της νέας εποχής εκπαιδεύουν αλγόριθμους που σχετίζουν τα υπάρχοντα δείγματα απλιθωμάτων δεινοσαύρων με γεωλογικούς και κλιματολογικούς ή περιβαλλοντικούς παράγοντες. Έχοντας εφαρμόσει την τεχνική αυτή στη Βόρεια Αμερική, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν δεν είναι ότι η γενεολογία έδιωξε τους δεινόσαυρους από την ιστορία, αλλά ότι η γεωλογία από μόνη της δεν είναιι αξιόπιστη πηγή. Πολλές μελέτες που έχουν ξεπεράσει λοιπόν την προκατάληψη των απολιθωμάτων, έχουν αποδείξει ότι η ποικιλομορφία των δεινοσαύρων στην Βόρεια Αμερική διατηρείτο σταθερή ή ακόμα κι αυξανόταν μέχρι την μεγάλη έκρηξη που τους έβγαλε από τον χάρτη, καθώς είχαν προσαρμοστεί στις κλιματολογικές και γεωλογικές αλλαγές.

Αν και η συζήτηση θα κρατήσει ακόμη πολύ και οι απόψεις θα συνεχίζουν να διίστανται αυτό που προκύπτει από τις νέες μελέτες και είναι σημαντικό είναι το ότι αν δεν είχε πέσει εκείνος ο τεράστιος μετεωρίτης, οι δεινόσαυροι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να υπάρχουν…

Δεν ξέρουμε για πόσο, αλλά τουλάχιστον για περισσότερο από όσο υπήρξαν…