Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στον Συριζα. Μια ομάδα 13 στελεχών (Φίλης, Χριστοδουλοπούλου, Λάμπρου κλπ) διαμαρτύρονται διότι η κυβέρνηση δεν κάνει επαρκή αριστερή πολιτική- κυρίως στην εκπαίδευση και στο προσφυγικό- και ταυτόχρονα ζητάνε και εκλογές! «Η αποδοχή της κυοφορούμενης συμφωνίας ή όχι, δεν αφορά αποκλειστικά την ηγεσία του κόμματος ή την κυβέρνηση, αλλά το σύνολο των κομματικών δυνάμεων και της ευρύτερης αποδοχής του”, λένε στην ασαφέστατη ανακοίνωσή τους.

Τι σημαίνει αυτό, δύσκολα μπορεί κανείς να εννοήσει. Η αποδοχή της συμφωνίας δεν αφορά την ηγεσία και την κυβέρνηση. Προφανώς. Αλλους αφορά. Αλλά όχι «το σύνολο των κομματικών δυνάμεων και της ευρύτερης αποδοχής του»- αυτό είναι μια φράση άνευ νοήματος. Διότι η συμφωνία δεν μπορεί να αφορά το σύνολο των κομματικών δυνάμεων ασφαλώς και επίσης δεν είναι δυνατόν να αφορά την ευρύτερη αποδοχή του κόμματος- καμία αποδοχή δεν σκέφτεται, ούτε αποφασίζει, δεν είναι ον η αποδοχή, είναι κατάσταση.

Ποιον αφορά λοιπόν η αποδοχή ή μή της συμφωνίας; Ξέρω κι εγώ; Μήπως αφορά τους βουλευτές της πλειοψηφίας; Λέω μήπως. Νομίζω λειτουργεί ακόμη η Βουλή των Ελλήνων. Ή  μήπως όχι;
Οι αρειμάνιοι 12 την ξέχασαν την Βουλή. Δικαίως. Ποιος ασχολείται τώρα τί θα ψηφίσει η Βουλή. Αστείο ποσόν. Και οι 12 «αριστεροί» συνεχίζουν: «στο βαθμό που η εφαρμογή τους (σ.σ των αντιμέτρων) παραμένει ασαφής δεν είναι σε θέση να αντισταθμίσουν τις απώλειες για συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και δεν αποτρέπουν τις αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα».

Ασαφή τα αντίμετρα; Καθόλου. Εφαρμόζονται εάν πιάσουμε τους στόχους. Σαφές δεν είναι; Τι εννοούν οι 12; Ότι δεν θα πιάσουμε τους στόχους; Θα τους πιάσουμε σίγουρα, ειδικά εάν ακολουθήσουμε τις προτάσεις τους, δηλαδή εάν η κυβέρνηση συνάδει με την «αριστερή και ριζοσπαστική φυσιογνωμία».

Που σημαίνει, εάν «τα κέντρα κράτησης για τους πρόσφυγες, τα θεσμικά εμπόδια στην διαδικασία ασύλου, το σπάσιμο των καταλήψεων, οι υποχωρήσεις σε ζητήματα δικαιοσύνης και δικαιωμάτων, το αναπτυξιακό μοντέλο που ενίοτε παίρνει μορφή μεγάλων φαραωνικών έργων, σε αντίθεση με υπαρκτές προσπάθειες μιας διαφορετικού τύπου ήπιας και οικολογικά ισορροπημένης ανάπτυξης κ.α,» δεν «πλήττουν τη φερεγγυότητά μας και δημιουργούν ερωτηματικά και εύλογες ενστάσεις από ένα ευρύ τμήμα του κόσμου της αριστεράς και την κοινωνικής αμφισβήτησης».

Σύμφωνα λοιπόν με τους 12 η κυβέρνηση θα πετύχει στους στόχους της και θα ανακάμψει, εάν δίνει μαζικά άσυλο στους μετανάστες, εάν προασπίσει τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και ίσως τις αυξήσει κιόλας και εάν δεν κάνει μεγάλα αναπτυξιακά έργα, αλλά μικρά οικολογικά. Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και την αλλαγή της διδασκαλίας της ιστορίας στη Μέση Εκπαίδευση, όπου με την διαγραφή της βυζαντινής ιστορίας και της τουρκοκρατίας και της ελληνικής επανάστασης του 1821 και με την ανάδειξη της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας, η κυβέρνηση θα αναδείξει την αριστερή της φυσιογνωμία, η οποία, ως γνωστόν, δεν συνάδει με την εν γένει ιστορική μνήμη, παρά μόνον με την πρόσφατη.

Μόλις τα κάνει λοιπόν όλα αυτά η κυβέρνηση θα ξαναγίνει «αριστερή» και τότε  «στην τελική ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει για την ίδια του τη ζωή είναι ο ελληνικός λαός. Είναι ο τελικός κριτής».
Θα τα κάνει δηλαδή αυτά η κυβέρνηση και μετά θα πάει αμέσως στις εκλογές, όπου και θα θριαμβεύσει.