Κάθε φορά που κάτι που ζω, βλέπω η διαβάζω με στεναχωρεί η με πληγώνει, ψάχνω να ανασύρω από τη μνήμη μου για να κρατηθώ, κάτι αισόδοξο.

Όχι απαραίτητα χαρούμενο αλλά κάτι που να μου υπενθυμίζει πως μέσα στα χαλάσματα τον θάνατο και την προσφυγιά, η ζωή δεν ξεχνά να συνεχίζεται. Και να ανθίζει σε πείσμα της βαρβαρότητας που μας περιτριγυρίζει.

Και έτσι παρακολουθώντας θυμωμένος –να πώ σοκαρισμένος θα ήταν ψέμα, το έχω ζήσει δυστυχώς- το video των επιθέσεων με sarin στη Συρία ανέσυρα από τη μνήμη, αντίβαρο στη συνειδησή μου, στη βαρβαρότητα των νεκρών παιδιών από την επίθεση, μια φωτογραφία που τράβηξα πριν πολύ καιρό στην Ειδομένη την εποχή της μεγάλης φυγής, πολύ πριν κλείσουν τα σύνορα.

Μην γελιέστε όμως. Και τούτο το τυχερό , και εκείνα τα άτυχα αλλά και χιλιάδες άλλα περισσότερο η λιγότερο τυχερά, είναι παιδιά του πολέμου.

Όπως άλλωστε και ο Αιλάν που τον ξεχάσαμε πιά. Του ίδιου ακριβώς πολέμου. Οι δυό όψεις του ίδιου νομίσματος? Πείτε το και έτσι….

Φαντάζομαι πως πολλοί από εσάς θα αναρωτιούνται το ίδιο με μένα. Οσα γλυτώσουν την σφαγή όταν με το καλό τα καταφέρουν να μεγαλώσουν πως άραγε θα θυμούνται όλη αυτή την φρικαλεοτητα?
Δεν ξέρω να σας πώ. Δεν ξεχνάω όμως ποτέ μα ποτέ μια κουβέντα του Παπα-Στρατή όταν τον ρώτησα, ένα βράδυ καλή ώρα σαν απόψε στην Καλλονή.

“-Άραγε θα καταφέρουν ποτέ να ξεχάσουν?

-Οχι μου απάντησε. Ισως, αν είναι τυχερά, να καταφέρουν να συγχωρέσουν…”

Από το Facebook