Η «μάχη» για τις άδειες έβγαλε λευκό καπνό και το κάθε κόμμα, όπως αναμενόταν, ανέδειξε εαυτόν σε νικητή. Βεβαίως, για διαφορετικούς λόγους. Ένα χρόνο θόρυβο και στο τέλος «τηγανόψωμο». Εκτός αν απομονώσουμε τα άδεια και κρατήσουμε τα γεμάτα ως χρήσιμα διδάγματα.

Αβγουλάκι ή Μητσοτάκη.

Η «μάχη» των αδειών ήταν η πρώτη κυριολεκτικά μετωπική σύγκρουση της κυβέρνησης με τη διαπλοκή. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση είχε καλές προθέσεις. Σε αντίθετη περίπτωση θα άφηνε το τηλεοπτικό τοπίο να σέρνεται, ρίχνοντας μερικές «χειροβομβίδες κρότου λάμψης», χωρίς μετωπική σύγκρουση με τα τηλεοπτικά (και φυσικά όχι μόνο) συμφέροντα της διαπλοκής. Το ζήτημα είναι πως έπρεπε ήδη να έχει μάθει πως για να φτιάξει ομελέτα (εν προκειμένω ΕΣΡ) πρέπει να σπάσει και κανένα αβγουλάκι. Αλλιώς θα σέρνονταν πίσω από τον Μητσοτάκη.

Από τις 29/10/15 (12,5 μήνες «νόμου Παππά») σκόνη και φασαρία προς τι; Ήξεραν ότι το διεφθαρμένο χθες θα κάνει οτιδήποτε μπορεί για να παραμείνουν τα πράγματα ως είχαν. Πολύ σωστά μας έλεγαν πως το χθες παίζει τα ρέστα του. Μόνο κάποιος ανόητος ή και αφελής θα περίμενε από τους πολιτικούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας να συναινέσουν στη συγκρότηση του ΕΣΡ. Εκτός αν τους άφηναν να επιλέξουν οι ίδιοι τα πρόσωπαπου θα το απαρτίζουν. Κι αυτό εν μέρει(;) έγινε(;).
Το ρεζουμέ. Έδωσαν έδαφος και αφορμές στο διεφθαρμένο χθες και το χειρότερο κούρασαν την ελληνική κοινωνία. Εκτός κι αν ήθελαν τα φώτα στραμμένα στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών. Τι να έκαναν; Αυτό που ο λαός τους ανέθεσε δίνοντάς τους την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Να σπάσουν και κάνα αβγουλάκι. Εφαρμόζοντας το Σύνταγμα συγκαλούν την Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής. Αποβαίνει άκαρπη. Μετά από δυο βδομάδες νέα σύγκλιση. Άκαρπη κι αυτή. Άντε κι άλλη μία μετά από δέκα μέρες. Άκαρπη κι αυτή. Αρκεί. Ο λαός διαπίστωσε ποιοι σεβάστηκαν το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος που θέλει «επιδίωξη ομοφωνίας» και ποιοι όχι.

Αυτά που έγιναν ήταν ευτελισμός του Συντάγματος. Νομοθετικό «bypass» που δεδομένα θα έφτανε στο ΣτΕ, νέα διάσκεψη, και ξανά νέα διάσκεψη, και ξανά νέα της νέας διάσκεψης μέχρι που ξεχείλωσε. Αν αυτό δεν είναι ευτελισμός του Συντάγματος και της Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, τότε τι είναι; Φταίνε Μητσοτάκης, Βενιζέλος κ.λπ. που δεν συναινούσαν. Α, μάλιστα. Και η κυβέρνηση γιατί ένα χρόνο σέρνεται πίσω τους; Μήπως γιατί θέλει να τους ξεμπροστιάσει και να μας δείξει ποιοι είναι; Γιατί λύση είχε.

Λύση πανεύκολη, νόμιμη, συνταγματική.

Στη Δημοκρατία άλλωστε δεν υπάρχουν αδιέξοδα κι αυτό ισχύει απολύτως στην περίπτωση αυτή. Για τα μέλη του ΕΣΡ (και των άλλων Ανεξάρτητων Αρχών), ποιος ορίζει ότι «η επιλογή τους γίνεται με απόφαση της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής και με επιδίωξη ομοφωνίας ή πάντως με την αυξημένη πλειοψηφία των τεσσάρων πέμπτων των μελών της»; Το Σύνταγμα στο άρθρο 101 Α παρ. 2. Ποιος όμως ορίζει ποια θα είναι ηΣΥΝΘΕΣΗ «της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής»; Μήπως το Σύνταγμα; ΟΧΙ, την ορίζει ο κανονισμός της Βουλής. Τι είναι ο κανονισμός της Βουλής;

«Οι πηγές δημόσιου δικαίου, στο σύνολό τους, συντάσσουν μια πυραμίδα δικαίου. Σ’ αυτήν κάθε πηγή έχει τη δική της ιεραρχημένη θέση. Αυτή η ιεραρχία είναι απαραίτητη: (i) για να αποφεύγονται συγκρούσεις μεταξύ των κανόνων δικαίου και (ii) για να διαπιστώνεται η νομιμότητα, αφού η κάθε πηγή οφείλει να «υπακούει» στις ιεραρχικά ανώτερές της. Την πυραμίδα ιεραρχικά αποτελούν: (1) Το Σύνταγμα. (2) Το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. (3) Ο τυπικός νόμος και ο κανονισμός της Βουλής. (4) Ο ουσιαστικός νόμος. (5) Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ). (6) Τα εκτελεστικά προεδρικά διατάγματα. (7) Οι ατομικές πράξεις της δημόσιας διοίκησης.»[1]

Ο κανονισμός της Βουλής στην πυραμίδα δικαίου είναι ισοδύναμος και δεν διαφέρει σε τίποτα από τον τυπικό Νόμο. Δηλαδή, από τους εκατοντάδες τέτοιους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο κανονισμός της Βουλής, που ουσιαστικά είναι κι αυτός ένας τυπικός νόμος που ορίζει πως θα λειτουργεί το κοινοβούλιο, δεν πρέπει να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο ή για ψήλου πήδημα. Όταν όμως αποτελεί κοινό τόπο η αδυναμία συγκρότησης του ΕΣΡ και η εξ’ αυτής της αδυναμίας μη εφαρμογή: (i) του Συντάγματος (συγκρότηση ΕΣΡ), (ii) των ειλημμένων αποφάσεων του ΣτΕ (παράνομη χρήση συχνοτήτων) και (iii) της βούλησης της εκλεγμένης κυβέρνησης, αυτά δεν είναι ψήλου πήδημα. Ούτε το Σύνταγμα λέει να πηγαίνουμε σε εκλογές κάθε τρεις και λίγο όπως γουστάρει ο Μητσοτάκης.

Η κυβέρνηση έπρεπε μετά την δεύτερη αποτυχία συγκρότησης του ΕΣΡ να κάνει το αυτονόητο. Να ψήφιζε νόμο που θα άλλαζε το άρθρο του κανονισμού της Βουλής το σχετικό με τη σύνθεση της διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής. Κάποιοι “φρικάρουν” διαβάζοντας για νομοθετική αλλαγή ενός άρθρου του κανονισμού της Βουλής. Σιγά τα ωά. Εδώ αλλάζει ο εκλογικός νόμος (τον άλλαξε και ο ΣΥΡΙΖΑ) που επηρεάζει την εκλογήκυβέρνησης και τους μάρανε η αλλαγή ενός άρθρου για την εκλογή ΕΣΡ;[2].

Έτσι, ήδη από πέρυσι θα είχαμε ΕΣΡ. Ας πήγαιναν μετά Μητσοτάκης, Βενιζέλος, ποτάμια και κανάλια να κουρεύονται. Να πάνε που, να πούνε τι; Γιατί η Βουλή ψήφισε έναν νόμο; Αντί λοιπόν για το αυτονόητο, έκαναν το αδιανόητο. Ταλαιπώρησαν επί ένα χρόνο λες και δεν υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Χάθηκε ένας χρόνος τηλεοπτικής τάξης ή πιο σωστά συνεχίστηκε (θα δούμε μέχρι πότε) η τηλεοπτική ασυδοσία. Όσο για το ΕΣΡ ας περιμένουμε αλλά κρατάω πολύ μικρό καλάθι για τα πρόσωπα[3].
Αντισυνταγματικός ο «νόμος Παππά».

Πριν καν προσφύγουν στο ΣτΕ οι ενδιαφερόμενοι και φυσικά πολύ πριν αυτό συνεδριάσει, Μητσοτάκης, Βενιζέλος, κανάλια, δημοσιογραφικές γλίτσες κ.λπ. είχαν αρχίσει το πλασάρισμα της αντισυνταγματικότητας του νόμου. Αναμενόμενο. Το μη αναμενόμενο ήταν πως μετά από κάποιο διάστημα, άρχισαν το ένα μετά το άλλο και τα μέλη της κυβέρνησης, επίσης πριν συνεδριάσει το ΣτΕ, να πλασάρουν πως (π.χ. Λ. Κρέτσος) «Αν ο νόμος Παππά κριθεί αντισυνταγματικός» αυτό, κι εκείνο και το άλλο. Στο ίδιο μήκος κύματος Παππάς, Γεροβασίλη κ.λπ.

Βεβαίως, ένα ζήτημα είναι πως ουσιαστικά δικαίωναν τη ρητορεία της ΝΔ και πως έδειχναν να περιμένουν αρνητική ετυμηγορία. Ας τα παραβλέψουμε όμως αυτά μιας και υπάρχει άλλο πιο σοβαρό ζήτημα. Η Βουλή ψήφισε το «νόμο Παππά». Έπρεπε να τον ψηφίσει, δεν έπρεπε, ήταν καλός, κακός, στραβός, ανάποδος, πείτε ό,τι θέλετε. Η Βουλή ψήφισε. Αυτοί που θίγονταν ασκώντας το συνταγματικό τους δικαίωμα προσέφυγαν στο ΣτΕ που ΘΑ βγάλει απόφαση.

Αυτά που ζήσαμε από την αντιπολίτευση δεν ήταν παρά ένα πολιτικό σόου με ψεύδη και ανακρίβειες. Φτάσαμε στο σημείο να μας λέει ο Βενιζέλος στη Βουλή (3/11/16) : «Τώρα ο νόμος έχει παραμεριστεί ως αντισυνταγματικός, με την απόφαση του ΣτΕ». Α, μπα!! Πότε άλλαξε το Σύνταγμα και δεν το πήραμε χαμπάρι; Πότε δόθηκε δικαιοδοσία σε ένα Ανώτατο Δικαστήριο, εν προκειμένω το ΣτΕ, να παραμερίζει νόμους ή να τους καθιστά ανενεργούς; Υπενθυμίζω.

«Η μοναδική εξαίρεση για να κριθεί τελεσίδικα η αντισυνταγματικότητα ενός νόμου, οπότε και καθίσταται ανενεργός, είναι μια υπόθεση να φτάσει στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ). Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει προηγουμένως να υπάρξει διαφορετική απόφαση, «σύγκρουση», των ανωτάτων δικαστηρίων. Δηλαδή, του Συμβουλίου της Επικρατείας ή και του Αρείου Πάγου ή και του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Είναι η περίπτωση του Άρθρου 100, παρ. 1(ε) του Συντάγματος: “Η άρση της αμφισβήτησης για την ουσιαστική αντισυνταγματικότητα ή την έννοια διατάξεων τυπικού νόμου, αν εκδόθηκαν γι’ αυτές αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου”. Όμως ακόμα κι αυτό για να συμβεί πρέπει κάποιος να φτάσει την υπόθεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ο ίδιος (ή άλλος) να την έχει πάει και στον Άρειο Πάγο ή στο Ελεγκτικό Συνέδριο και να αποφανθούν διαφορετικά. Επιπλέον θα πρέπει η ίδια υπόθεση να εμπίπτει στη δικαιοδοσία τόσο του ενός όσο και του άλλου ανώτατου δικαστηρίου.»[4]

Τι από αυτά που με σαφήνεια ορίζει το Σύνταγμα έγινε ώστε να εκπέσει ο «νόμος Παππά»; Απολύτως τίποτα. Το ΣτΕ θα βγάλει μια απόφαση. Έστω κρίνει το άρθρο 2Α του ν.4339/2015 αντισυνταγματικό. Με γεια του με χαρά του. Όποια κι αν είναι η απόφαση του ΣτΕ ο «νόμος Παππά» ίσχυε στο ακέραιο και κανένα ΣτΕ δεν μπορούσε ούτε μπορεί να «αποσύρει» οποιονδήποτε νόμο από την συνταγματική τάξη. Τελεία και παύλα όσο κι αν σκούζει ο μετρ της συνταγματικής παπαρολογίας πως «έχει παραμεριστεί ως αντισυνταγματικός, με την απόφαση του ΣτΕ»[5].

Πόσες φορές το ΣτΕ έκρινε ως αντισυνταγματικό το νόμο για «την νομιμοποίηση αυθαιρέτων»; Χάσαμε το μέτρημα. Και τι έγινε; Μήπως δεν εφαρμόστηκε ο νόμος και δεν νομιμοποιήθηκαν τα αυθαίρετα; Ή μήπως η κυβέρνηση θα δώσει πίσω τα όβολα που πληρώθηκαν; Το ΣτΕ έκρινε ως αντισυνταγματικές τις περικοπές των συντάξεων του νόμου 4093/2012. Ε και τι έγινε; Μπας και «έχει παραμεριστεί ως αντισυνταγματικός, με την απόφαση του ΣτΕ», που λέει ο μετρ παπαρολογίας, και μας δόθηκαν πίσω αυτά που μας περικόψανε; Όχι βέβαια. Ο νόμος εφαρμόστηκε γιατί η τότε κυβέρνηση, των νυν ολοφυρόμενων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ήθελε να εφαρμοστεί.

Δεν είναι όλοι ίδιοι.

Έστω πως αύριο κάποιος συνταξιούχος ρωτάει κάποιο βουλευτή, υπουργό, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ: «Γιατί στη σύνταξή μου ο νόμος εφαρμόστηκε παρά την αντίθετη απόφαση του ΣτΕ και στους καναλάρχες δεν εφαρμόστηκε (στο σκέλος που τους αφορούσε); Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;» Έχουν κάτι να του πουν; Όσον αφορά την υλική πλευρά (επιστροφή των περικοπών), προφανώς ΔΕΝ έχουν. Κι αυτή είναι μια αδικία που πονάει. Ανεξάρτητα από την υπόσχεση πως όταν αρχίσει η ανάκαμψη θα αυξηθούν κατά προτεραιότητα οι πιο χαμηλές συντάξεις.

Υπάρχει όμως και μία άυλη πλευρά που δυστυχώς λίγοι θα εκτιμήσουν την αξία της. Αν και δεν παραγνωρίζω την υλική πλευρά, κάθε άλλο, θεωρώ την αξία της άυλης πολύ μεγαλύτερη. Κι αυτή είναι πως τούτοι εδώ δεν είναι ίδιοι με τους Μητσοτάκη, Σαμαρά, Βενιζέλο, Γεωργιάδη κ.λπ. Γιατί μπορεί πράγματι η απόφαση του ΣτΕ να μην ήταν νομικά δεσμευτική για την κυβέρνηση αλλά ήταν ηθικά και πολιτικά δεσμευτική. Και αυτή ακριβώς η διαφορετική ηθική και πολιτική στάση είναι που τους διαφοροποιεί από το σάπιο χθες. Γι’ αυτό και μόνοι τους τροποποιήσαν το επίμαχο άρθρο του «νόμου Παππά». Κάντε σύγκριση με τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Μητσοτάκη, κ.λπ. σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όταν το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο 4093/2012 για τις περικοπές των συντάξεων.

Επειδή καμιά φορά ξεχνάμε και το διεφθαρμένο χθες κάνει τα πάντα για να κρύψει το αποτρόπαιο πρόσωπό του, να θυμίσω μια παρεμφερή περίπτωση (με Ανεξάρτητη Αρχή όπως το ΕΣΡ). Την Ανεξάρτητη Αρχή για την καταπολέμηση του βρώμικου χρήματος. Μόλις ο επικεφαλής εισαγγελέας Γιώργος Ζορμπάς[6], που ήταν προσωπική επιλογή του Καραμανλή, άρχισε να ενοχλεί με SIEMENS και δομημένα ομόλογα, ο Καραμανλής αποφάσισε να τον στείλει σπίτι του. Κι αυτόν και την Ανεξάρτητη Αρχή. Όσο για το περιβόητο «πόρισμα Ζορμπά», μην το είδατε μην το απαντήσατε. Το έφαγε το σκοτάδι και σήμερα τα «σαμαρομητσοτάκια» με την ευγενική χορηγία Βενιζέλου κ.λπ. πουλάνε τάχα δημοκρατική ευαισθησία και σεβασμό στη δικαιοσύνη.

Ε λοιπόν, ούτε μνήμη ψαριού έχουμε ούτε είναι όλοι σαν τα μούτρα τους. Κι αυτό δεν αναιρείται από το λάθος της κυβέρνησης να ακολουθήσει έναν δρόμο που και μας ταλαιπώρησε και έδωσε έδαφος και αφορμές στους φαμφαρολόγους και στο ερεβώδες χθες που εκπροσωπούν.
Η συνέχεια στο Β’ μέρος.
 
Παραπομπές
[1] Από το βιβλίο μου «ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ Ε.Π.Ε.» (σελ. 55).
[2] Κάθε φορά που κάποιος δείχνει έναν άλλο δρόμο, πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ (μέλη και στελέχη) λένε: «Σιγά μωρέ, ολόκληρη ηγεσία δεν το σκέφτηκε;» Φυσικά δεν θα κάτσω να εξηγήσω γιατί αυτό ΔΕΝ είναι επιχείρημα ούτε καν λογική σκέψη. Λέω μόνο πως είναι πάρα πολύ επικίνδυνο και ο νοών νοείτω.
[3] Για τις «κατασκευές» ΕΣΡ και των άλλων «ανεξάρτητων» «αρχών», ας ελπίσουμε στο νέο Σύνταγμα οι «Βενιζέλοι» να απομονωθούν.
[4] «ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ Ε.Π.Ε.» (σελ. 261).
[5] Αν δεν επρόκειτο για τον Βενιζέλο θα αναρωτιόμασταν πως διάολο χώρεσε σε μια φράση τρεις ανακρίβειες. (1η) «ο νόμος έχει παραμεριστεί» (ήδη αναφέρθηκα). (2η) «ως αντισυνταγματικός». Το ΣτΕ δεν θα κρίνει αν ο νόμος είναι ή δεν είναι αντισυνταγματικός αλλά μόνο ένα άρθρο του από τα 15 συνολικά. (3η) «απόφαση του ΣτΕ». Απόφαση ΔΕΝ υπάρχει ακόμα (κάθε δικαστική απόφαση απαγγέλλεται δημόσια. Άρθρο 93 παρ. 3 του Συντάγματος). Στο ΣτΕ πρώτα γράφεται το σκεπτικό τι ακυρώνεται και για ποιον λόγο και μετά υπάρχει απόφαση. Αντίθετα με ένα πχ ποινικό δικαστήριο όπου πρώτα παίρνεται απόφαση (πχ ένοχος) και μετά γράφεται το σκεπτικό της.
[6] Ο Μητσοτάκης (γενικά το «μητσοτακέϊκο») θα ακούει Γ. Ζορμπά και θα βγάζει αφρούς από το στόμα. Τούτο διότι το 1993 ο Ζορμπάς χειριζόταν την υπόθεση των υποκλοπών. Μετά από καταγγελίες του Μαυρίκη (υπαλλήλου του ΟΤΕ) για παρακρατικό κύκλωμα παρακολούθησης τηλεφώνων πολιτικών, δικαστικών, δημοσιογράφων κ.λπ., με εγκέφαλο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και συντονιστή τον απόστρατο στρατηγό και στενό συνεργάτη του Μητσοτάκη Ν. Γρυλλάκη, ο Ζορμπάς εισηγήθηκε την παραπομπή σε δίκη 32 στελεχών της ΝΔ (με πρώτο τον Γρυλλάκη).