«Βλέπω αυτή τη φωτογραφία μου εκεί πάνω στη σελίδα και απορώ με τον εαυτό μου. Λέω, μα καλά, δεν θα σταματήσει να γελάει; Θέλω να γράψω κάτι από τα τόσα τραγικά που συμβαίνουν γύρω μου μα εμποδίζομαι από τη φωτογραφία. Είμαι δέσμιός της. Γιατί δεν γίνεται να μιλάς για κάτι που είναι για κλάματα κι εσύ να γελάς. Γίνεται;

Θα σε πάρουν για τρελό. Ρώτησα κι ένα φίλο ψυχίατρο και μου είπε το ίδιο. Με συμβούλευσε μάλιστα ότι καλό θα ήταν να διαθέτω τις ανάλογες φωτογραφίες, ώστε να βάζω κάθε φορά και άλλη, ανάλογα με το κείμενο. Την ιδέα τη βρήκα πολύ καλή και σκέφτηκα ότι, έτσι και γινόταν αποδεκτό από το περιοδικό, θα μπορούσα σιγά σιγά να σταματήσω να γράφω κείμενα και να δημοσιεύω μόνο την πρέπουσα φωτογραφία ολοσέλιδη κι από κάτω απλώς τον τίτλο του θέματος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: 

• Έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης

Από τις εκατοντάδες φωτγραφίες που έχω, αυτή εδώ είναι η μοναδική που γελάω. Φίλοι και συγγενείς τη θαύμασαν όταν τους την έδειξα και ζήτησαν όλοι αντίγραφό της. Θα ζητήσω κι εγώ ένα αντίγραφο, για να μου βάλουν στον τάφο όταν πεθάνω. Συνηθίζεται αυτό. Δεν είναι συνατόν να δείχνω κατηφής και λυπημένος ενώ θα βρίκσομαι κάτω από το χώμα. Μέχρι τότε όμως εγώ θα συνεχίσω να γράφω. Έγραφα στην παλιά χιλιετία, θα γράφω και στην καινούργια. Κι αφού είναι αδύνατον η φωτογραφία μου να συμφωνεί πάντα με τα θέματα που συμβαίνουν στον κόσμο, εύχομαι κι ελπίζω τα θέματα που θα συμβαίνουν πια στον κόσμο να συμφωνούν μαζί της. Αμήν.»

Αμήν Αντώνη Σουρούνη.

[από το βιβλίο του «Κυριακάτικες ιστορίες»]