Διαβάστε τις κριτικές για τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη «Ακατάλληλο» (εκδόσεις Μανδραγόρας, 2016).

[…] ο Δήμος Χλωπτσιούδης συνεχίζει τη μακρά πλέον παράδοση της Θεσσαλονίκης στο χώρο της «ποίησης της κοινωνικής αγωνίας». Μετά την περίφημη τριάδα των Αναγνωστάκη-Κύρου-Θασίτη και της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, τους Ευαγγέλου, Μάρκογλου, Μέσκου και Νικηφόρου της γενιάς του ’60, τον Καρατζόγλου και άλλους της γενιάς του ’70… Πάντα βέβαια ένας κοινωνικός ποιητής, δεν είναι αμιγώς κοινωνικός. Γιατί η έννοια του κοινωνικού προβληματισμού εμπεριέχει το υπαρξιακό, αλλά και το ερωτικό στοιχείο. Εμπεριέχει ακόμη και τον προβληματισμό για τη δημιουργική διαδικασία […] αποφεύγει τις λεξιλογικές ασκήσεις, τα σκοτεινά διανοήματα και τις ομιχλώδεις διατυπώσεις που τόσο συχνά εμφανίζονται στη σύγχρονη ποίηση. Ο λόγος του είναι ρυθμικός και τα ποιήματά του εμπνευσμένα, απλά, λιτά και εύστοχα[…] Τόλης Νικηφόρου (παρουσίαση της συλλογής, Απρίλιος 2016)

 
 […] Ο Δήμος Χλωπτσιούδης δεν είναι ψυχρός αναλυτής των παθών, μα εκφράζει και τα δικά του συναισθήματα χωρίς υποκρισία, μα με κατανόηση της την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων… για το θέμα των κοινωνικών συγκρούσεων, τις προσπάθειες των αδύναμων να επιβιώσουν, μα και να αντισταθούν στους ισχυρούς… ποιήματα που αναφέρονται στο προσφυγικό όπου… η μετοίκηση γίνεται όχι μόνο στον χώρο, μα και στον χρόνο…, , την κίνηση χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση κι επιλεγμένο σημείο, στα ξένα μέρη, στον χρόνο, ή προς άλλες  καλύτερες κοινωνίες, ποιήματα για ταξίδια που δεν πραγματοποιήθηκαν, ανεκπλήρωτοι πόθοι που δεν εκδηλώθηκαν…, την αναζήτηση της χαμένης αθωότητας […] Ο ποιητής έχει βρει την δικιά του φόρμα. Όλα τα ποιήματα του είναι σχετικά σύντομα ενώ ιδιαίτερα συμπυκνωμένο είναι το επιμύθιο του κάθε ποιήματος. Εκεί πέφτει το βάρος και της ιδέας, και της φόρμας. Θα μου επιτρέψετε την εντύπωση, πως κάθε επιμύθιο του Χλωπτσιούδη μπορεί να συγκριθεί με χαϊκού, ενσωματωμένο στο όλο ποίημα[…] χρησιμοποιεί όλα τα εκφραστικά μέσα που υπάρχουν στην φαρέτρα του ποιητή, μα το αγαπημένο του είναι να συνδυάζει αφηρημένη έννοια με κάτι συγκεκριμένο κάποιο αφηρημένο ουσιαστικό, με συγκεκριμένης εικόνας επίθετο // ή αφηρημένο επίθετο ή ουσιαστικό, με άλλο συγκεκριμένο ουσιαστικό […] Χρήστος Χαρτοματσίδης (παρουσίαση της συλλογής, Απρίλιος 2016)
 
[…] Παλμογράφος του καιρού του ο Χλωπτσιούδης, έχει τον τρόπο να φιλτράρει καίρια τα ποικιλότροπα ερεθίσματα και να “σχολιάζει ποιητικά”, πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, όλα σύγχρονα και αναγνωρίσιμα. Το υλικό του είναι υλικό που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, μας αφορά, μας αγγίζει. Ο τρόπος διαχείρισης του υλικού αυτού παραπέμπει σε μια ποιητική που “λειτουργεί”- αν μη τί άλλο στις συνειδήσεις μας και ερεθίζει τη σκέψη μας[…] Φαίνεται πως έχει βρει τη φωνή του και αφήνει τα ίχνη μιας ευαισθησίας με κοινωνικοπολιτική χροιά και διάσταση. […] Κοιτά τον Άνθρωπο και τη Ζωή που αυτός δημιουργεί. Πιστεύει βαθιά στον Άνθρωπο σε μια κοινωνία που όλα αλλάζουν και αποδομούνται. Μέσα από συνειρμούς και με εργαλείο τον σουρεαλισμό και τον σαρκασμό πολλές φορές, αντιστέκεται σε έναν επιβεβλημένο παλαιόθεν κομφορμισμό, αναδεικνύοντας την αξία του να στοχάζεσαι ελεύθερα για τα πράγματα, καθώς και την αξία της ανατροπής[…] Όχι δεν είναι καθόλου ακατάλληλο να εκφράζεσαι όπως επιθυμείς. Αντίθετα, επιβάλλεται σε τέτοιους καιρούς[…] Δεν έχουν οι ποιητές άλλο από τις λέξεις. Πάρε την λέξη του ποιητή. Δώσε μια σκέψη, τουλάχιστον. Μίνα Ξηρογιάννη (Μανδραγόρας, Μάιος 2016)
 
[…]Η διττή διάσταση κόσμου και χρόνου παρατάσσεται πλάι στο διττό επίπεδο του “εγώ” κι “αυτοί”. 49 ποιήματα του προσώπου που ταλανίζεται σ’ αλλεπάλληλα στρώματα νίκης και ήττας του ανθρώπου μέσα στα στενά πλαίσια της κοινωνίας[…] εποχή που ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί να σηκωθεί στα δυο πόδια. Μπουσουλάει ακατάπαυστα ψάχνοντας ισορροπία ανάμεσα στο δίκαιο και μη, της κάθε μέρας, της κάθε εποχής, της κάθε πράξης. Τα όνειρα προσδίδουν την ύλη και την αξία του ανθρώπινου στοιχείου. Ο ακρωτηριασμός επιτελείται σταδιακά έως ότου το άτομο καταλήξει σκιά του τότε εαυτού του[…] Με ύφος σύμμεικτο, αλλού με ευαίσθητες χορδές κι αλλού με εικόνες σκληρών συνειρμών, με αλληγορίες προσφιλείς προς διευκρίνιση αμφίσημων εννοιών, ο ποιητής απογυμνώνει τα επίπλαστα και καταδεικνύει την αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου. Το “φαίνεσθαι” δηλώνει και παρόν και αξίωση[…] ο Δήμος Χλωπτσιούδης τόσο με δηκτική διάθεση, όσο και κριτική τοποθέτηση στέκεται ακίνητος φάρος, στέκεται, ως αντιληπτικό όργανο κατά τον Vimél Flusser[…] Αναμφισβήτητα η συλλογή αυτήν δεν αφορά στο προσωπικό ακατάλληλο του ποιητικού υποκειμένου αλλά το ακατάλληλο του κάθε αναγνώστη που απευκταία μεγαλώνοντας -όχι κατ’ ανάγκη και ωριμάζοντας- εξώθησε τα όνειρα σε μια θέση παρατηρητή τόσο μακρινή και απλησίαστη που πια δεν του ανήκουν. Αναστασία Γκίτση (vakxikon, τεύχ.  34, Ιούνιος 2016)
 
[…]ο ποιητής αποδέχεται την ήττα και κάποιες φορές εκφράζει επιθυμίες, σχέδια, ενάντια σε αυτή την αποδοχή. Αυτές οι επιθυμίες ωστόσο μοιάζουν και  στον ίδιο τον ποιητή  ουτοπικές, μοιάζει ο ίδιος σα να αποσύρεται για λίγο στο φαντασιακό, στο ίσως πιο ανθρώπινο που μπορεί να συντηρήσει ένα όνειρο περισσότερο. Η κυνική διάθεση σύντομα όμως επιστρέφει, πολλές φορές ακόμα και στο ίδιο το ποίημα[…] Η τεχνική της γραφής είναι άρτια και τα ποιήματα μικρά σε μέγεθος και καλά δουλεμένα[…] Το ακατάλληλο παρόλα αυτά το εκφράζει με πολύ λεπτό τρόπο, χωρίς εκκωφαντικές καταγγελίες ή συναισθηματικές υστερίες, αλλά με την αποτύπωση της αισθητικής του σήμερα και το έδαφος που αυτό δίνει για τις ζωές των ανθρώπων. Θάνος Γώγου (Θράκα, Ιούνιος 2016)
 
Ποίηση ακατάλληλη σε μια εποχή ακατάλληλη για ποίηση[…] Δεν είναι η ποίηση της επανάστασης. Είναι η ποίηση της οποίας οι στίχοι επαναστατούν[…] Ο Χλωπτσιούδης δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα, δεν πλάθει την αλήθεια που βλέπει γιατί διαφορετικά θα κατέληγε σε ένα στείρο βερμπαλισμό[…] Ανάμεσα στα σπαράγματα της κοινωνίας ορθώνεται ο ποιητής με κριτική ματιά έχοντας, όμως, στην ψυχή τα λαθραία όνειρα μιας μελλοντικής ύπαρξης όπου ο βίος θα μεταλαμπαδεύει τα μηνύματα μιας πανανθρώπινης ανάγκης για αποδοχή και συνύπαρξη[…] Ανδρέας Πολυκάρπου (TVXS.gr, Απρίλιος 2016)
 
[…]με απλή γλώσσα  δίνει νέα πνοή, σε θέματα που πολλοί σύγχρονοι ποιητές έχουν ασχοληθεί με αυτά. Όμως, η ιδιαιτερότητα της γραφής του Δήμου Χλωπτσιούδη και η οπτική με την οποία αντιμετωπίζει τα ζητήματα δίνει μια έκφανση πρωτοτυπίας, που σπάνια συναντάμε σε άλλους ποιητές[…] Ο ποιητής μάχεται με την πένα του ενάντια στην καταπίεση της γυναίκας και αποτίει φόρο τιμής στην Κατερίνα Γώγου, που φαίνεται να τον έχει εμπνεύσει σε αρκετά ποιήματα[…] ερωτικά ποιήματα που ξεφεύγουν από τους τετριμμένους ερωτικούς στίχους, που διαβάζουμε στις περισσότερες ποιητικές συλλογές, δίνοντας έναν αισθησιακό τόνο στη συνολική της εικόνα[…]  Θεοχάρης Παπαδόπουλος (fractalart, Ιούνιος 2016)
 
[…]το όνειρο επανέρχεται συχνά στην ποίησή του. Σχέδια που καταρρίφθηκαν μέσα στην κρίση, όνειρα που ναυάγησαν μέσα σε μία κοινωνία που πονά. Παιδικές παραστάσεις που ενηλικιώνονται μέσα στην τηλεοπτική ταχύτητα αφήνοντας χωρίς χαρταετούς την Καθαρά Δευτέρα[…] Σχεδιάζει το δικό του μονοπάτι στο δάσος των συναισθημάτων και μέσα από αυτό κάνει τον αναγνώστη να στοχαστεί και να συμπονέσει. Λέξεις πυρωμένες σαν μολότοφ και στίχοι δακρυγόνα χτίζουν μία ξερολιθιά από όνειρα ως αντίβαρο στην ήττα[…] Κώστας Θερμογιάννης (τοβιβλίο.net, Μάρτιος 2016)
 
[…]Με λιτή έκφραση και απογυμνωμένο τρόπο ο Δήμος “τσιμπά” την ψυχή μας[…] Ζητά να αλλάξουν οι κανόνες… Να σταματήσουν κυρίως οι παίκτες να θυσιάζουν πιόνια για να κερδίζει ο βασιλιάς[…] Μουδιάζει η αναφορά στη “μάνα από τη Συρία” που έσπρωξε τη βάρκα με τα παιδιά στη θάλασσα και συνοδό ένα θραύσμα τρόμου να θυμούνται το σπίτι να μη γυρίσουν πίσω ποτέ. Σε πολλά από τα ποιήματά του μέσα στη συλλογή επανέρχεται σε τούτον τον εσωτερικό πόνο. Σαν πληγή που πονά και δεν αφήνει τη σκέψη να ξεκορμίσει από ένα παγκόσμιο πρόβλημα. “Πόσα πρόσωπα κρύβονται σ’ έναν πρόσφυγα;”[…] Σε πολλά από τα ποιήματά του αναφέρεται στην πορνεία και θα έλεγε κανείς με μια επιφανειακή ματιά ότι δεν είναι ταιριαστή η αναφορά σε σχέση με το υπόλοιπο ποιητικό του υλικό. Όμως ο Δήμος κάνει βουτιά στα κοινωνικά προβλήματα, χρησιμοποιεί τις πόρνες για να δηλώσει πως ο κόσμος αναζητά μια προσωρινή χαρά, πως εκείνες υπάρχουν επειδή η κοινωνία τις δημιούργησε για να κάνει ακόμα περισσότερο συμβιβαστικούς τους ανθρώπους της. Τις αναφέρει για να δηλώσει ότι έχουμε εγκληματήσει κατά της αθωότητας. Μάχη Τζουγανάκη (τοβιβλίο.net, Μάρτιος 2016)
 
Στο στόχαστρο του Χλωπτσιούδη σε αυτή τη συλλογή βρίσκεται το γυμνό σώμα που ερωτεύεται και ταξιδεύει[…] το σώμα αποθεώνεται και γίνεται αντικείμενο θαυμασμού και επιθυμίας,[…] ταξιδεύει, νοερά ή πραγματικά[…] Έντονο είναι το στοιχείο της παιδικότητας και του ονείρου (που είναι ένα από τα μέσα με τα οποία πραγματώνεται το ταξίδι), τα οποία βλέπουμε στη συλλογή να θυσιάζονται προκειμένου να μπορέσει ο άνθρωπος, καθώς μεγαλώνει, να γίνει λειτουργικός στον κόσμο των ενηλίκων[…] Η συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη προσφέρει μια ενδιαφέρουσα οπτική, καθώς το πολύπαθο σώμα και όλα όσα υφίσταται ή νιώθει το ποιητικό υποκείμενο μέσα από αυτό, όλα όσα εσωτερικεύει, αλλά και όλα όσα προκαλεί με την παρουσία του στον κόσμο, μπαίνουν στον μεγεθυντικό φακό του. Χριστίνα Λιναρδάκη (ΣτίγμαΛόγου, Απρίλιος 2016)
 
Το «ακατάλληλο» είναι μία ποιητική συλλογή αφιερωμένη στο περιθώριο της κοινωνίας. Στους ανθρώπους που ακόμα τολμούν να ονειρεύονται, σε όσους αγωνίζονται να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και εκείνους που τα είδαν να ανατρέπονται τόσο βίαια. Σε μια εποχή που κρίνεται ακατάλληλο να μιλάς για την ένδεια, που είναι ακατάλληλο να ονειρεύεσαι, να είσαι πόρνη, πρόσφυγας, άστεγος ή ακόμα και να ερωτεύεσαι, εγώ απαντώ ακατάλληλα[…] Ορισμένα ποιήματα μοιάζουν να γράφτηκαν σε μία διαδήλωση μέσα σε πολεμικό κλίμα δακρυγόνων, πλάι σε ασφυξιογόνες λέξεις και φράχτες μίσους με την ελπίδα να αφυπνίσουν συναισθήματα και να διεγείρουν συνειδήσεις. συνέντευξη στην Τζένη Κουκιδάκη (κουκιδάκη, Μάιος 2016)