Ξεκίνησα κι εγώ  λοιπόν  με τον γιο μου και όλο το νηπιαγωγείο να δούμε την παράσταση  «δυο  ξεροκέφαλες κουταλες» σε μια σχολική εκδρομή, με πούλμαν,με τραγουδάκια,πειράγματα και όλα τα συναφή που συνοδεύουν αυτές τις  ωραίες  καταστάσεις αλλά και τις μνήμες που δημιουργούν.

Η παράσταση συνεχίζεται να ανεβαίνει στο «θεατρο βαγονι» στο Ρουφ, όπου το ντεκόρ μέσα σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή,όταν  το Αθήνα-Θεσσαλονίκη τότε  διαρκούσε κανένα 10ωρο πάνω στις ράγες.

Το σενάριο εξαιρετικά πρωτότυπο (Άγγελος Αγγέλου-Εμη Σινη),με αποκορύφωμα ένα μαγικό κουτί  όπου πατώντας το κουμπί που έχει επάνω  διαβάζεις τις σκέψεις ενός ξεροκέφαλου βασιλιά και δυο επίδοξων μαγείρων (ενός Ιταλού και ενός Ανατολιτη) ,αλλά και όλων των παδιων του κοινού με σκοπό να ξαναρχίσει να τρώει ο θλιμμένος  πρίγκηπας που ποτέ δεν εμφανίζεται στην παράσταση αλλά ακούγεται.

Τα απλά ηχητικά και λοιπά αισθητικά εφέ (το τραίνο  κουνιέται) ,ήταν υπερ-αρκετά για να δημιουργήσουν μια μαγική αίσθηση  καθώς και οι ηθοποιοί δεν άφησαν το έργο σε καμία στιγμή να «κανει κοιλια»,διότι όπως για πρώτη φορά συνειδητοποίησα και ο ίδιος , τα μικρά παιδιά είναι οι πιο σκληροί κριτικοί τέχνης και μάλιστα στο δείχνουν εκείνη την ώρα χωρίς αναστολές.

Οι τρεις  αυτοί  ηθοποιοί Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Φοίβος Συμεωνίδης, Φίλιππος Τσαουσέλης (παιδιά κι αυτοί) ,μέσα από το μεράκι τους να ευχαριστήσουν το κοινό  πάτησαν και σε μενα  το κουμπί της σκέψης μου, αναλογιζόμενος την αντίσταση που ίσως ασυναίσθητα  προβάλλουν ,προσπαθώντας κι εκείνοι να επιβιώσουν συμπληρώνοντας  ένα μεροκάματο.

Πατώντας κι εγώ το «σκεψοστοπ»(έτσι λέγεται το κουτί) τους στο “on”,  τους άκουσα να λένε: «ο,τι βρώμικο πόλεμο θέλετε να κάνετε στη χώρα μου εγώ θα παίζω παραστάσεις και θα ψυχαγωγώ τους πιτσιρικους». 

Παιδιάστικη σκέψη; Θα φταίει μάλλον «ο ξεροκέφαλος Βασιλiας».