Μια [άστοχη] κίνηση έκαναν οι ιταλικές αρχές να καλύψουν όπως – όπως τα ρωμαϊκά αγάλματα, [αντίγραφα ελληνικών, γυμνών γυναικείων θεοτήτων]  για να μην κακοκαρδίσουν τον Ιρανό πρόεδρο Χασάν Ροχανί [και χαλάσουν οι συμφωνίες]…  κι αμέσως τα social media ανέβασαν μια [θλιβερή] βερσιόν της Τζοκόντα με μπούργκα.

Εντάξει, δεν ήταν και η πρώτη φορά που κάποιος έβαλε χέρι στη διάσημη Μόνα Λίζα…

Κανένα άλλο πορτρέτο δεν έχει εμπνεύσει τόσες δημιουργικές παραλλαγές… Kανένας άλλος πίνακας ζωγραφικής δεν έχει κάνει τόσες μασκέ εμφανίσεις… Κανένα άλλο έργο τέχνης δεν έχει δεχθεί τέτοιο ανελέητο τρολάρισμα από την ίδια την τέχνη: ζωγραφική, μικτές τεχνικές, street art.

Ο Marcel Duchamp της πρόσθεσε μουστάκι το 1919, ο Dali εκτός από το σουρεαλιστικό μουστάκι του, της πρόσθεσε και τα γουρλωμένα μάτια του [1954], ο Eugene Bataille [Sapeck], την είχε βάλει νωρίτερα να καπνίζει πίπα…

Σε ένα από τα έργα του Warhol, κρατά τη σούπα Campbell’s [λαίμαργη εκδοχή αυτή]… Το 1974 χάρη στον Jimmi Ernst, είδαμε επιτέλους, τι φοράει κάτω από το φόρεμα [ζαρτιέρες] ενώ ο Banksy της φόρτωσε βαρύ οπλισμό στον ώμο και ακουστικά στα αυτιά.

Στη διαφήμιση, η Τζοκόντα είναι η παρηγοριά κάθε δημιουργικού σε απόγνωση. Το kit με τις πρώτες βοήθειες που σπας σε περίπτωση ανάγκης [όταν δεν έχεις βρει μια άλλη ιδέα της προκοπής]. Το σιγουράκι σε κάθε brainstorming.

Έχει γίνει τα πάντα – έχει ντυθεί τα πάντα… [με πιο κομψή της εμφάνιση αυτή με Louis Vuitton…]

Οπότε;

Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η παραλλαγή της  Μόνα Λίζα με μπούργκα [ή μήπως νικάμπ; ή τσαντόρ; ] που την κάνει ενοχλητική; Μήπως  φταίει μια διάχυτη τάση ισλαμοφοβίας που έχει καλύψει κάθε αίσθηση του χιούμορ;

Το πρόβλημα – νομίζω – δεν είναι αυτό που φαίνεται… Είναι αυτό που κρύβεται… Το πιο διάσημο, αμφιλεγόμενο, αινιγματικό χαμόγελο όλων των εποχών, στην εκδοχή αυτή, σκεπάστηκε από ένα κομμάτι σκούρο ύφασμα [όπως κι αν λέγεται].  

Όσο κι αν σέβομαι την πίστη κάθε ανθρώπου, δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι στους περισσότερους «πολιτισμούς» που επιβάλλεται η μπούρκα, το γυναικείο χαμόγελο είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο. Απλώς δεν υπάρχει. Οπότε, ποιος νοιάζεται αν καλύπτεται ή όχι;

Τι γίνεται όμως με εκείνες που φορούν με τη θέλησή τους νικάμπ σε χώρες του Δυτικού κόσμου [ας πούμε στον Καναδά] και υπεραμύνονται  του δικαιώματός  τους  να καλύπτουν τα πάντα εκτός  από τα μάτια τους; Με ποιον το μοιράζονται το χαμόγελό τους;

Και τι νόημα έχει το χαμόγελο αν δεν μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν; Δεν χάνει την αξία του; Ακόμη κι αν είναι το χαμόγελο της Τζοκόντα.